Nú fer að komast smá fiðringur í mig að flýja land, þetta er allt að koma. Það verður spennandi að sjá muninn á þessari sigurför og frægðarför minni til lands tebollanna hérna um árið.

Við heimkomuna frá London vorið 2001 helltist ég niður í útþrárþunglyndi og ég sór þess dýra eiða að ég skyldi nú ekki festast á Íslandi lengur en í eitt ár í mesta lagi. Ég saknaði fjölbreytninnar og frelsisins sem mér fannst ég hafa í London þó ég ætti ekki bót fyrir bossann og kæmist því vart lönd né strönd. Mér fannst allt ómögulegt, íslenski draumurinn ömurlegur og ekkert spennandi og hneykslaðist löngum stundum á smáborgarahætti og þröngsýni samlanda minna.

Ég held ég hafi verið mjög leiðinleg á tímabili, - ég held ekki, ég veit... Ég er þess guðslifandi fegin að eiga það góða vini og fjölskyldu að þau þoldu mig meðan þetta var að ganga yfir. Þetta gekk yfir að lokum, tók uþb hálft ár.
Mér skilst að þetta sé ekki einsdæmi hjá fólki sem kemur heim eftir að hafa búið í útlöndum í fyrsta skipti. Í þetta skipti veit ég af þessu og vona að ég sleppi við alvarleg eftirköst þegar ég kem heim næsta vor. Nú er maður orðinn svo sjóaður, svo veraldarvanur, svo mikill heimsborgari. Ojæja, ekki spyr ég að...

Úti í London saknaði ég ekki Íslands sem slíks. Stundum langaði mig að hitta fjölskyldu og vini, kannski smakka einhvern íslenskan mat, heyra eitthvert ákveðið íslenskt lag... en mig langaði ekki heim. Jafnvel þegar ég kom svo loksins heim, þá langaði mig helst að kíkja heim í kannski tvær vikur og fara síðan út aftur.
Eg býst ekki við að fara að taka upp á því núna á gamals aldri að fara að þjást af heimþrá en þó er ein stór breyting sem ég finn fyrir núna. Nú er ég svo gagntekin af Íslandi og öllu sem íslenskt er, sérstaklega eftir sumarið. Ég get ekki beðið eftir að komast heim aftur næsta sumar að ferðast um Ísland, bæði ein og á kaupi.

Ojá... ég er ein af þeim sem hafa orðið fyrir þeirri ógæfu að leggjast í ferðalög. Held þetta sé ólæknandi, - en ég tek örlögum mínum af yfirvegun. Hvað verður eftir þennan vetur og næsta sumar veit ég ekki, mig langar að hella mér í heimshornaflakk en þetta kemur allt í ljós. Hver veit nema ég kíki við á Galapagos og fastni mér eina risaskjaldböku eða svo... eða kannski tvær: Tu'i Malila og Atatuin.
Svo er þetta svo bráðsmitandi að Hildur systir mín er búin að láta mig lofa sér að flakka eitthvað með henni eftir að hún klárar stúdentinn vorið 2005. Ekki svo mikið vandamál, ég ætlaði nú alltaf að verða flakkari þegar ég yrði stór.
Ætli ég sjái þá fram á það að verða stór á næstunni? En ef ég lendi svo í því að hætta að flakka, er ég þá ekki stór lengur?