A laugardagskvöldid sameinadist islenska landslidid i Toulouse, nù hef ég loksins hitt öll hin trjù. Eins og Islendinga er sidur byrjudum vid à ad finna ùt hvort vid aettum ekki einhverja sameiginlega kunningja eda vini.
Tegar tad var fràgengid gàtum vid farid ad bera saman baekur okkar um franskan pàfagaukslaerdom, otaeknivaedingu, skriffinnskumaniu og fleira.

Seint og sidar meir skiladi ég mér heim til min; rétt i taeka tid til ad fà mér vatnssopa àdur en fastan gekk i gard. Fastan, jà - Ramadan. Eg er ekki ad hugleida trùskipti, hafid ekki àhyggjur, en mér var bodid i Ramadan-veislu à sunnudagskvöldinu med tvi skilyrdi ad ég neytti hvorki vots né thurrs frà solaruppràs um hàlfsex à sunnudagsmorguninn og fram ad solarlagi à sunnudagskvöldid, um kortér i sex.

Mér gekk àgaetlega, ég fann sosum ekkert tilfinnanlega fyrir föstunni, enda var tetta frekar rolegur sunnudagur. Hins vegar dàist ég ad tvi hvernig Adel gat spilad heilan fotboltaleik àn tess ad drekka dropa af vatni. (Eg veit ekki hvad kom yfir mig en jà, ég horfdi à heilan fotboltaleik.)

Tegar vid komum heim var Mehdi ad verda bùinn ad elda einhvern vel ilmandi og vel framandi veislumat. Enn màttum vid ekki borda og ekki drekka. Eg reyndi ad hjàlpa til, til ad drepa timann. A einhvern skrytinn hàtt minnti tetta mig à adfangadagskvöld.

Loks barst baenakallid - à arabaùtvarpinu Beur FM. Vid settumst ad bordum og snaeddum màltidina sem vid àttum skilid.