Lífsins lengsta roadtrip fór ég um sídustu helgi. Kíkid á landakort og skodidi hvad er langt frá Kiruna nidur til Röros í Noregi, ekki langt frá Lillehammer. 2800km fram og til baka, á tveimur sólarhringum. 48 klst, thar af 44 í keyrslu!
Afraksturinn: komum til baka med 18 fullordna hunda og 9 viku gamla hvolpa.

Sá elg í fyrsta skipti á leidinni nidur eftir, einmitt vid thaer adstaedur sem ég vildi síst: 50 metra fyrir framan bílinn, hálka á veginum, kl fimm um nótt thegar vid höfdum keyrt stanslaust í 21klst. En mér til mikillar ánaegju tölti thessi elgkvíga rakleitt yfir veginn og hvarf inn í skóginn hinum megin.

Hef enn ekki séd hreindýr á veginum. Bara fullt af hraejum og beinum í vegkantinum. Mér skilst ad thad sé ófögur sjón thegar snjórinn brádnar ad sjá vígvöll vetrarins afhjúpadan.
En ég hef séd hreindýr í skóginum. Thau eru svo fyndin... thau grafa holu í snjóinn og kroppa mosa og fléttur á jördinni. Thess vegna sér madur eiginlega bara hjörd af hreindýrarössum standandi upp úr snjónum.

Eg er ekkert vodalega vel tengd her i Lapplandi. Thá sjaldan ég kemst í tölvu hef ég rétt svo tíma til ad skoda emailin mín (og thegar ég fer á bókasafnid deyr tölvan thegar ég fer inn a gmail-síduna, - búin ad afskrifa bókasafnid sem tölvumidstöd, jafnslaemt tölvuástand og í frönskum háskóla!)

Theim mun meiri tíma ver ég úti vid. Mata hundana, tína upp skít, beisla hundana, moka snjó, út ad keyra med túrista, keyra sporid á vélsleda til ad hundarnir komist, klappa hundunum, moka snjó, lyfta húsum upp úr snjónum, moka snjó...
Ég er aetíd og endalaust med eplakinnar og nú thegar sólin er farin ad rísa úr rekkju og rétta úr sér fer ég ad líta út eins og smaladrengur ad vori, - stutt í freknurnar.

Kuldaboli beit fast ádan á heimleid med 20 japanska túrista. Their koma í hverri viku, tala enga ensku nema "aurora, aurora" (Aurora Borealis = nordurljós), hlaeja óstjórnlega thegar hundarnir skíta og thegar their hossast á ósléttri slód og eru flestir med munnskýlu til thess ad smitast ekki af hundaaedi eda fuglaflensu.

Ég keyri til S-Noregs á morgun med Carolinu saensku sem er nýbyrjud ad vinna hér. Thessi Bjarmalandsför er farin til ad ná í 16 nýja hunda sem vid leigjum fram á vorid. Mér telst til ad á tveimur dögum sé aetlunin ad keyra einn og hálfan hringveg med reglulegum pissustoppum til ad vidra hunda og fólk.
Nú fer lífid hér ad faerast í annad form: á mánudaginn kemur fer fyrsti stóri vikutúrinn af stad og svo í hverri viku út mars. Tólf ferdamenn, tveir leidsögumenn, a.m.k. sextíu hundar. Hugsid ykkur, sextíu hundar! Og mér finnst aerinn starfi ad hugsa um 40 hunda hérna heima. Eins gott ad thad eru tveir leidsögumenn. Mata sextíu hunda, plokka upp skít eftir sextíu hunda á hverjum morgni, skoda thófana á sextíu hundum = 240 thófar. Allt thetta auk thess ad ferdast og komast á milli stada, elda mat, hita saunu.
Thá er miklu audveldara ad vera gönguleidsögumadur og thurfa bara ad hugsa um tólf túrista, í mesta lagi 24 haela, 24 hné, 24 ökkla...

Ég fór á Jokkmokk Samamarkad á laugardaginn. Týpískur samískur markadur med öllu sem haegt er ad nýta af hreindýrum - kjöti, ledri, horni o.s.frv., öllum hugsanlegum hlýjum fötum, hnífum, handídum og fleiru.
Ég hélt ad thetta vaeri staerri túristauppákoma, sérstaklega af thví ad thetta var 400 ára afmaelismarkadur. En ég sá enga minjagripi, enga bolla sem stód á "Jokkmokk 1605-2005", enga götulistamenn eda betlara, hvergi stód: "takid mynd hér - I went to Jokkmokk". Bara Samar ad hittast og fagna thjódhátídardegi 6. feb. Samar í litríkum fötum ad tala samísku (líkist finnsku, - alveg jafn framandi).