Flaug yfir heima, milli vita.
Hefdi verid gaman ad fljuga til Evropu i gaer, fint utsyni yfir landid i goda vedrinu. En margt ad sja hinum megin lika.

Graenlenskir tindar upp ur jokli og landsins forni fjandi fyrir strondum. Stillti a countrystodina i flugvelarutvarpinu. Johny Cash er eina nothaefa hundasledatonlistin, sagdi Mats. Gjaldgengur i Kulusuk ad auki, einn vinsaelasti tonlistarmadurinn thar.

Dvaldi um stund a astarstodinni. Ekkert nema sky i sjonmali og omogulegt ad segja hvad byr undir yfirbordinu. Liklega bara hafid, - astin fiskanna og breimandi hnufubakar.

Flugum yfir snjouga tundru og svo endalausan skog i Quebec. Litil tynd thorp og fjallakofar. Bitlarnir, - thvi ekki thad?

Faereysk thjodlog, Metallica, Ella Fitzgerald... Rosalegan tima aetlar thetta ad taka. Fimm venjulegar minutur i einni flugvelarminutu. Lidur haegar eftir thvi sem naer dregur. Drekka vatn... lidka kalfa...

Kupladi aftur yfir a flugutvarpid og nadi nyjaheimssinfoniunni i thvi sem vid renndum i hlad i Baltimore.
Utlendingaeftirlitid tok mer opnum ormum:
"hafid ther nokkurn tima verid, eda erud ther nu, vidridin(n) njosnir, skemmdarverk, hrydjuverkastarfsemi eda thjodarmord; vorud ther a nokkurn hatt vidridin(n) ofsoknir nasista i Thyskalandi eda samherja theirra a arunum 1939-1945?"
"aetlid ther ad koma inn i landid i til ad stunda glaepsamlegt eda osidsamlegt athaefi?"

Verd i Bandarikjunum til 17.mai, kem vonandi til baka med "vuffer"-skirteini. (Fyrsta hjalp i obyggdum, namskeid sem eg er a leidinni a.)

Tvær vikur síðan ráðstefnan kláraðist. Magnað að fá að taka þátt í svona stórum atburði (risavaxið á íslenskan mælikvarða allavega ). Minnti mig á köflum á NATO-ráðstefnuna, nema að núna fékk ég að vera með puttana á púlsinum, í innsta hring. Fjögurra manna skipulagsteymi í stað heils ráðuneytis, einnar verkfræðistofu og hátt í hundrað aukastarfsmanna.
Enda var þetta kannski aðeins látlausara og auðveldara í framkvæmd: þurfti ekki að girða af ráðstefnusvæðið, engir vopnaðir verðir eða brynvarðir ráðherrabílar, ekki lögregluaðstoð og afar lítið prótókollsvesen.
Bara sérvitrir fyrirlesarar og oft á tíðum soldið gamaldags.
Og svo fór rafmagnið... eins og virðist vera venja á stóratburðum sem ég tek þátt í að skipuleggja. Núna datt það út á nær öllu höfuðborgarsvæðinu og ekki okkur að kenna. Ekki með skammhlaupi í ljóskastara og neistaflugi yfir áhorfendaskarann í húsi sem ekki stenst lágmarkskröfur eldvarnareftirlits...

Fyrsta skipti sem ég fer á veitingastaðinn í Perlunni og þá dugar ekki minna en 300 manna galakvöldverður með hálfri ríkisstjórninni, tveimur fyrrverandi þjóðhöfðingjum og einum núverandi, auk ýmissa framámanna og framapotara. Lystilega góður matur og skemmtiatriði ólgandi af föðurlandsást og þakklæti til hennar Vigdísar okkar. Velti fyrir mér hvort útlendingarnir geri sér almennilega grein fyrir því að hún er svo miklu meira en hver annar fyrrverandi þjóðhöfðingi. Og hafiði nokkurn tíma heyrt nokkurn mann segja "hann Ólafur okkar"?
Rubbing shoulders with the elite - kurteisishjal við Þorgerði Katrínu á leiðinni upp stigann: "flottur kjóll, er þetta hreindýraskinn? frábært" "já takk, og sætt pils sem þú ert í líka..." og svo hlupum við forsætisráðherra uppi og framúr og skutum á hann fyrir fræga fjallaferð hans fyrir nokkru, þar sem hann lét keyra sig upp í miðjar hlíðar...
Fannst ég skjóta soldið skökku við, - ég, litla ég... að leika við stóru krakkana...
Hér syndum vér fiskarnir! - sagði hornsílið.

Perlurauðvínið rann þó fljótt af mér. Strax morguninn eftir var ég komin í mitt náttúrulega umhverfi, í gönguskóna og gallann og á leið á Hengilssvæðið einu sinni sem oftar.

Svo labbaði ég líka á Heklu á laugardaginn var. Fyrsta skipti sem ég kom þangað.
Ferðafólk gerir alltaf ráð fyrir því að maður hafi komið allt og séð allt. Og stundum fær það að halda það. Þegar maður er orðinn nógu fær að sjá landslag og leiðir út úr kortum getur maður feikað það nokkuð vel. Það gekk nokkuð vel þarna, jafnvel þó ég væri bara með 1:100.000 kort... Samt soldið grunsamlegt þegar þau spyrja "er þetta toppurinn? er þetta toppurinn?" og maður svarar bara loðið "njaaaah... neeea... júúúú... þetta er toppUR, en ekki endilega toppurINN".
Og fólkið heldur að maður sé að hlífa því við óþægilegum sannleika: að það sé svo langt í toppinn að maður vilji helst ekki tala um það. Í raun og veru er maður bara að reyna að leyna eigin vankunnáttu...
Yfirleitt er ég samt nokkuð heiðarleg gagnvart ferðafólki, bara verð að taka það fram. En stundum gerir fólk ráð fyrir að maður þekki staðhætti eins og lófann á sér og maður óvart leyfir því að halda það og getur síðan ekki tekið til baka.

Um kvöldið var ég rjóð í kinnum eins og bakaradrengur eftir sól og snjó, eða eftir vítisloga...
Fór út að dansa, á 11 þar sem Matti var að spila. Á hverju vori er eitt svona djamm þar sem maður kemur út klukkan sex á sunnudagsmorgni eftir ótrúlega skemmtilegt kvöld og sólin er að koma upp og maður finnur að kvöldið er búið en orkan ekki og gamanið langt í frá búið. Einn af þessum frábæru vormorgnum þegar maður er rétt að átta sig á því að vorið er svo sannarlega komið: hábjartur dagur að morgni til, hlýtt og stillt veður, trén að byrja að grænka og maður getur ekki annað en verið hamingjusamur í hjarta sér og elskað trén og fuglana og blómin...
Leiðin lá á Bjargarstíg til að seðja sárasta hungrið.
Brauðin tvö og fiskarnir fimm dugðu ekki til og hvað gátum við því tekið til bragðs? Við fórum á stúfana. Ætluðum á Gráa köttinn en hann var lokaður. Þannig að við röltum niður að höfn, niður á Granda og fengum okkur morgunsopa á Kaffisetrinu. Annar heimur - efni í eina bloggfærslu út af fyrir sig.
Eftir kaffisopann röltum við um bæinn og leituðum að almennilegum morgunmat: kaffi París lokað, Kaffibrennslan lokuð, en okkur til mikillar gleði var loksins búið að opna Gráa köttinn. Klukkan átta! Og skemmtistaðirnir loka um sex-leytið! Skandall!
En allavega, svefngalsi og góðar beyglur, alveg þess virði.