One sleepless night spent on a plane and I'm back on my little, dark island.
Kids were ice skating on lakes, - trying to find something to do with elementary school teachers on strike for the last month.
When I woke up this morning winds had shifted, Reykjavik was covered by a thin sheet of white. A dark, cold morning with fresh snow: what could be more christmassy?
Unfortunately, temperatures were pushed above zero so the ice on the lake in the centre of Reykjavik is not secure today, just when I wanted to glide gracefully over the surface of an icy lake, white scarf flying in the light breeze, perfectly matching my skates...
Oh well, it will freeze again this winter, I suppose.

So I was in America, yes. That was fun. Did some touristy things and some non-touristy things. Museums and monuments were balanced out by pumpkin carving, parties and piano bars.
My top ten list includes (in no specific order): apple picking and pumpkin carving, road trips and hikes, night time photography, eating out at restaurants of varying quality, and most of all: the people I met, the good people of America.
I used to have prejudice against this nationality, I admit. But no more. So that's one thing I've achieved. Travelling is good, yes yes...

Nu er tad afradid ad eg fer ekki til Kanada i tetta skiptid. Fyrri ferdaaaetlanir fa ad halda ser: eg kem heim ad morgni 26. okt.
Bara sona ad lata vita af tvi, segi ferdasogu vid taekifaeri tegar eg kem heim.

Hin geysistora Amrika tok mer opnum ormum.
Strax vid komuna til landsins syndi folk vakandi ahuga mer og minni velferd; vildi vita hvar eg myndi bua i Amriku, hvad eg hefdi fyrir stafni og hversu lengi eg hygdist dvelja. Svo voru tekin fingrafor og mynd af mer, ef ske kynni ad tilgangur ferdar minnar vaeri 'criminal or immoral activities', tratt fyrir ad eg hafi tvertekid fyrir ad svo vaeri.

Eftir langan adkomutima komst eg to loksins til fyrirheitna landsins og var tekid med virktum. Tegar eg svo komst yfir ferdatreytu og adlagadist timabeltinu ta gat eg farid ad einbeita mer ad amriskum aktivitetum s.s. epla- og graskeratinslu og graskersskurdi (eg er lidtaekur graskersskeri, - nyuppgotvadur haefileiki), auk tess sem eg hef rokraett um forsetakosningarnar og horft a hafnabolta.
Nokkur sofn hef eg sed. For i dag a hid ognarlanga helfararsafn. Tad var mjog frodlegt, miklar upplysingar, i tvi liggur styrkur safnsins - og veikleiki. Of langt og of mikid turrt lesmal. En... faer mann til ad hugsa.
A morgun er eg ad fara i gonguferd i Appalychiafjollin. Bara stutt, kem aftur i baeinn a midvikudaginn.
Aetli eg eigi svo ekki eftir ad fara ad skoda helstu sehenswurdigkeit: litlu hafmeyjuna og effelturninn og allt tad...
Svo litur allt ut fyrir ad eg framlengi dvol mina her til ad fara a namskeid i Kanada i fyrstu hjalp obyggdum, ef allt gengur eftir. Aetli eg komi ta ekki heim svona i kringum fimmta nov... kemur allt i ljos. Eg laet vita af mer.

Ég var að athuga veðrið til að sjá hvort ég fengi fallegt útsýni yfir landið þegar ég flýg á morgun... svo fattaði ég - doh...
Ég er svo vön að fljúga til Evrópu að í mínum huga eru órjúfanleg tengsl milli millilandaflugs og útsýnis yfir suðurströndina. En það er frekar að ég fái útsýni yfir Grænland, ef eitthvað er.

Ég man þegar stóð sem hæst æðið að lita á heimskorti þau lönd sem maður hefur heimsótt. Það varð til þess að ég strengdi heit að fara til annarrar heimsálfu á árinu, vegna þess að Evrópulöndin eru öll svo smá...
Í lok árs kemur kortið mitt til með að líta töluvert betur út, þegar búin að lita Grænland og á leið til Bandaríkjanna. Svo er þess virði að fara á vúffernámskeið (fyrsta hjálp í óbyggðum) í Ontario, fyrst ég er þarna í nágrenninu, til þess eins að bæta Kanada á kortið líka... Þá er ég góð í bili.
Svo er bara sama áramótaheit næst: að heimsækja nýja heimsálfu á árinu.

Muniði eftir ferðakompaníinu Never a dull moment?
Það var ferðaskrifstofan sem ég ákvað að stofna þegar ég hafði ítrekað lent í mjög spennandi ferðum síðasta haust, ber þar hæst frægðarfarir mínar til Kaupmannahafnar og Turku.

Síðan þá hefur bara ekkert gerst. Ég hef ekki unnið til almennilegrar ferðasögu síðan ég hljóp að röngu hliði á Stanstead, skildi bakpokann minn eftir í lestinni á Hovedbanegården og missti af flugvélinni minni í París þremur dögum fyrir jól.
Þangað til núna.

Áætlunin var að klífa Þumal í Skaftafelli.
Við vorum komin í Skaftafell kl 1 á aðfaranótt laugardags, þá áttum við eftir að rölta inn í Morsárdal eftir svellhálum göngustígum. Þegar við komum þangað rúmlega fjögur um nóttina var svo stutt í ræs að okkur stelpunum fannst ekki taka því að tjalda og sváfum bara undir stjörnunum. Ég held að engum hafi verið hlýtt þá stuttu nótt enda hitastigið langt undir ásættanlegum ísskápshita.
En það skipti ekki máli því að við vöknuðum hvort eð er kl 7, við fyrsta hanagal úr símanum hans Freys.

Við gengum af stað, hækkuðum okkur fljótt og nutum sólarupprásarinnar í Kjósinni við dillandi undirleik símans hans Freys, sem neitaði að gefa upp öndina.
Ferðin sóttist vel framan af. Fljótlega sátum við í 750m hæð og Tryggvi sagði: "Við erum bara bráðum búin með alla hækkunina." Fyrir þetta fær Tryggvi bjartsýnisverðlaun Björsteins. Því við okkur blasti 450m há snarbrött, skriðurunnin ógeðisbrekka þar sem ég tapaði gleðinni fjórum sinnum. Ég hjarnaði þó fljótt við þegar upp var komið, því þar blasti við óárennilegt austurfésið á Þumli í nokkur hundruð metra fjarlægð. Mjög tilkomumikið.

Nú áttum við bara eftir að snara okkur yfir jökulinn, norður fyrir Þumal, til að komast að byrjuninni á klifurleiðinni, vestan megin á honum. Þar vandaðist málið. Þar sem fólk bjóst við jöklinum svona útlítandi, hafði okkur verið sagt að broddar væru yfirvigt og hégómi.
En hann mætti okkur ekki snævi þakinn og sléttlendur heldur sprunginn og ógreiðfær eftir hlýtt sumar og mikið hop.
Þarna splundraðist hópurinn í jaðaríþróttamenn og skynsama. Mörkin lágu við eins metra vítt gap sem þurfti að stökkva yfir. Ég hefði án efa stokkið hefði ég verið gölluð til þess en þar sem ég var berfætt þá náði skynsemin yfirhöndinni. Mitt hlutskipti var því að bíða í grunnbúðum við fjórða mann eftir að Freyr, Sissi, Tryggvi og Freyr færu upp og niður.

Leið nú og beið. Rúmlega fimm ákváðum við Villý að leggja af stað til baka til að komast niður fyrir myrkur. Nema hvað að myrkrið kom, óumbeðið. Og við vorum ekki á réttri leið. Og við komumst ekki á rétta leið. Við paufuðumst samt áfram án þess að sjá handa okkar skil, varfærnislega, til að ganga ekki fram af þverhníptum klettum sem voru alls staðar í brattri hlíðinni. Seint og síðar meir gerðum við okkur grein fyrir því að við værum komnar á ákaflega rangan stað.
Þar tókum við ákvörðun um að leita skjóls og bíða í níu tíma eftir ljósskímu. Þar sem við stóðum í þögn og íhuguðum val okkar og reyndum að undirbúa okkur andlega undir kalda og blauta nótt, þá sáum við ljósið. Okkur til ómældrar gleði táknaði þessi ljósaskrúðganga hópinn okkar að koma af fjöllum, eins og dvergarnir sjö að koma úr námunum. Við linntum ekki látunum fyrr en þau sáu okkur, þar sem við sátum; langt fyrir ofan þau eins og hrafnar á klettabrún.
Og þar sem þetta er nú einu sinni björgunarsveit, þá gátu þau nú ekki gengið fram hjá fólki í nauð, hvað þá félögum í nauð.

Stuttum björgunaraðgerðum síðar var öll hersingin á leið í tjaldbúðir, og við með.
Þar sem ég lagðist ofan í svefnpokann minn, inni í tjaldinu, þakkaði ég guði og góðum vættum fyrir að vera ekki hímandi undir steini, uppi í fjalli, í rigningu og vosbúð. Ég var hamingjusöm í hjarta mér eins og eingöngu þeir geta verið sem liggja í hlýjunni og hugsa um ofkælinguna sem þeir lentu næstum í.