Loks komst ég i tolvu, hér í stadsbibliotekinu i Kiruna. Búin ad vinna rosa mikid og thekki núna alla hundana, 38 sledahunda og 3 innihunda. Mér kemur bara vel vid thá alla, thetta eru vaenstu grey. Prydisfolk líka sem ég er ad vinna med: Mats Petterson og Anna Björklund, hin nýsjálenska Megan og Thjódverjinn Ajun.

Ég er búin ad laera svo margt. Nú kann ég ad sjá um hundana, undirbúa sledana, laga sleda og linur og yfirhöfud flestallt sem tharf ad gera. Ég er líka búin ad laera ad kveikja eld fljótt og vel, vid Íslendingar höfum ekki skóg til ad aefa okkur í thví. Thess vegna thurfti ég líka ad aefa mig ad kynda alvörusaunu, eda bastu eins og their kalla thad hér i N-Svíthjód. Naudsynlegt ad kunna ad aka vélsleda, laerdi thad fljott. Ég er búin ad laera svo margt, ég trúi ekki ad ég sé bara búin ad vera hér í tvaer vikur.

Sídast en ekki síst má segja ad ég sé komin med ökuskírteini á hundasleda, ég er allavega farin ad keyra med ferdafólk. Ég var ákaflega stolt thegar ég renndi úr hladi med fjögra manna hóp á eigin sledum á midvikudaginn. Svo vard ég reyndar nett pirrud thvi ad thetta fólk var stödugt ad detta af sledunum sínum eda ad missa hundana i eina garnaflaekju... sem er eiginlega verra af thví thá thurfa allir ad stoppa og ég tharf ad yfirgefa sledann minn til ad fara ad greida úr flaekjunni. Thad vaeri nú kannski ekki svo mikid mál ef vaeri bara haegt ad setja i handbremsu... en nei, ég tharf fyrst ad finna ákjósanlegt tré til ad binda sledann minn vid.Thad má ekki vera of langt frá brautinni thví ad ég tharf ad geta nád i spottann thegar ég stend á sledanum mínum. Og svo tharf ég ad binda sledann minn... og svo tharf ég ad labba til baka, leysa úr flaekjunni og fara til baka á minn sleda. - Thetta er ekkert mál svo sem, en threytandi thegar tharf ad endurtaka á 500m fresti!
Og thessir Singaporebúar voru svo uppteknir af thví ad sjá snjó i fyrsta skipti ad thau föttudu aldrei ad stiga á bremsuna og voru thví sífellt ad keyra á hvort annad, ad velta út úr brautinni eda ad keyra upp ad naesta sleda svo ad hundarnir hlupu í kross...
En samt svo ósköp gaman.

Nú kem ég heim annad kveld, lau. 18. des. Held jól med fjölskyldunni og fer sídan út aftur 28. des. Óvíst hvenaer ég kem heim aftur í vor, thad fer líklega bara eftir thví hvad snjórinn endist lengi hérna. Vonandi fer nú líka ad snjóa almennilega, thad er allt hálfbert hérna. Thad er rétt svo nógu mikill snjór til ad keyra sleda en má ekki miklu muna. Búid ad vera óvenju hlýtt fyrir thennan árstíma: oftast á bilinu 0 til -10, vona ad ég fái almennilegan vetur thegar ég kem til baka. Mig langar allavega ad prófa ad stinga nefinu út í -45 stiga frost, thó ég voni nú ad slíkt hitastig vari ekki lengi.

Thad er ferdasaga her ad nedan, lesid hana lika. Eg tharf samt ad segja ykkur soldid.
Eg fekk ekki tima til ad kvedja almennilega eda segja vinum og kunningjum fra thessu, thetta kom svo fljott upp a.
Eg er sem sagt i Bristol nuna, thad var longu akvedid og pantad, er i heimsokn hja Aliyu, Ben og Steve, mjog skemmtilegt.

Thad sem er nytt er ad a sunnudaginn var mer formlega bodin vinna i Nordur-Svithjod, rett fyrir utan Kiruna, i midju Lapplandi. A manudaginn vard thad fullvist ad eg faeri thangad ut strax fyrir jol i thjalfun. A thridjudagsmorguninn for eg til Bristol og a laugardaginn flyg eg fra Englandi til Kiruna. Thar tekur hann Mats a moti mer og fer med mig ad hitta hundana sem verda vinnufelagar minir. Ef allt gengur ad oskum fer eg aftur ut til Svithjodar eftir jol og verd tharna ad vinna i vetur sem hundasledaleidsogumadur.

Eg kem aftur til Islands ad kveldi 18. des. til ad halda gledileg jol med fjolskyldu og vinum og svo er planid ad klara veturinn i Svithjod.
Thannig er nu thad, eins skrytid og undarlegt og oraunverulegt og thetta virdist nu allt saman.

Hafid tid einhvern tima velt fyrir ykkur hvad fer i gegnum huga manns i bobba, folksins sem madur heyrir um i frettunum ad hafi tynst eda hrakist og verid bjargad af godu folki seint og sidar meir.
Tad er erfitt ad hugsa ekki til folksins sem situr heima i stofu og veit svo miklu betur: folkid sem a jeppa til ad komast upp i Breidholt og sem hugsar okkur thegjandi thorfina: "heimska folk - passa sig! Vera heima hja ser!" Thetta eru their sem thykjast vita betur og eru sko alveg vissir um ad their hefdu sko brugdist odru visi vid - en their geta ekki vitad af thvi their voru ekki a stadnum. Eda tha ad thetta folk hefur einfaldlega aldrei verid a fjollum.

Laugardagurinn a Thorisjokli gaf manni allt thad sem er yndislegt vid ad vera a fjollum. Eg og Petur hjuggum oxum i is og mismunudum okkur upp ur nokkrum sprungum, gaman gaman. Svo forum vid og hittum aftur nylidana og undanfarana og oll forum vid saman i einfaldri rod upp a jokulbrunina. Thar var tjaldad i blidskaparvedri og eg hvisladi goda nott til nordurljosanna um atta-leytid.
Klukkan halfthrju bankadi Freyr a tjaldid hja okkur: "thad er kominn brjaladur skafrenningur, rok, skyggni fimm metrar i mesta lagi. I larfana strax og nidur med tjaldid; vid verdum ad komast nidur aftur adur en snjoflodahaettan verdur of mikil." (Thad er ekki haegt ad skrifa thessa ferdasogu an thess ad thessi skilabod hljomi eins og "we have only got five minutes to save the universe" en tharna var fulasta alvara a ferdum.)
Skommu seinna voru 25 manns hnytt i eina linu med fimm metra millibili. Thessi 120 metra langi ljosormur siladist af stad i hvitu myrkri, i havaerri thogn.
Fyrstu menn thurftu nanast ad threifa sig afram, fram hja sprungusvaedum, undir snjobrekkum; their eiga hros skilid fyrir ad leida okkur goda leid i thessu skyggni.

I hvitu myrkri, i havaerri thogn hugsadi hver sitt. Tuttugu og fimm einstaklingar lokadir inni i eigin hugarheimi. Einhverjir hafa sjalfsagt verid smeykir. Einhverjir hafa sjalfsagt hugsad "thetta er sko i sidasta skipti sem eg laet narra mig a fjoll". Einhverjir hafa hugsad: "djof... vedur, thad er ekki haegt ad setjast nidur og gera thad sem madur tharf ad gera an thess ad rassinn a manni stiflist af snjo". Og hvad hugsadi eg? Med klakabrynju i kringum andlitid eins og polfari, vitandi af osynilegum snjohengjum fyrir ofan hofudin tuttugu og fimm, med oreynda fjallamenn i ooruggum adstaedum... eg gat ekki annad en blotad thvi ad brjostahaldarinn minn hafdi afkraekst og losnad einhvern tima i hamaganginum vid ad taka nidur tjold eda vid ad setja a/taka af mer bakpokann... thetta var thad sem bagadi mig hvad helst. Mig langadi ekki ad afgirda mig og teygja kalda hond inn a bert bakid a medan allt fylltist af snjo... en ad lokum herti eg upp hugann og var hamingjusom eftir thad.

Vid komumst ad lokum heim, seint og sidar meir, eftir ad jepparnir syntu gegnum krapa til ad ferja okkur ur Kaldadalnum, ferfalt hurra fyrir bjargvaettum okkar!
En a heildina litid var thetta god ferd, akaflega laerdomsrikt namskeid fyrir nylidana. Their fengu goda kennslu vid fullkomnar adstaedur og svo hvernig vedur getur breytt ferdaaaetlunum og hvernig tharf svo oft ad bregdast vid breyttum adstaedum i islenskri vetrarfjallamennsku. Takk fyrir mig, frabaer ferd!