Kvaddi veturinn i gaer med glaesibrag: bretti, pùdursnjor og solskin, - tad verdur ekki öllu betra. Low-season svaedisgjald og fàtt i brekkunum vegna tess ad allir héldu ad veturinn vaeri bùinn... i dag jà, en tad var enntà vetur i gaer.
Vetur à sumartima: vid Evropubùar skiptum yfir i gaermorgun tannig ad nùna er ég komin tveimur timum à undan Islandstima.

For i fjallgöngu à laugardaginn. Tannig vissi ég sko ad tad vaeri snjor i fjöllum... vid trodum hann nefnilega i mid laeri til ad komast leidar okkar. Vissulega var hundslappadrifan falleg og allt tad en frekar til trafala tegar hùn var lent. Engin afrek annars, engin haedarmet eda rosaleg haekkun... bara sona eins og ein Esjuganga i fannfergi.

Nei, ég hef fàtt afrekad sidastlidna daga og vikur, jafnvel. Bara bùin ad vera ad vinna i BA-verkefni og hafa mig i ad byrja à stjornmàlafraediritgerd. Ekki tad ad ég hafi verid neitt rosa dugleg. Tegar madur à ad vera, og aetlar sér ad vera duglegur tà er yfirleitt um 75% af timanum sem fara i vitleysu, groft àaetlad. En mér midar allavega àfram.

I sidustu viku tokst mér ad finna Kinahverfid i Toulouse, mér til mikillar ànaegju. Tad laetur nù reyndar ekki mikid yfir sér, örfàar matvörubùdir og veitingastadir innan um kynlifsvörubùdir og erotiskar nuddstofur. En tad er to allavega eitthvad. Frakkar, allavega hér um slodir, virdast nefnilega ekkert mikid fyrir ad elda austurlenskt ef marka mà ùrval i almennum matvöruverslunum. Tad er leitun à ymsum "sjàlfsögdum" hràefnum eins og kokosmjolk, vatnsheslihnetum og mangomauki. Eg hef jafnvel lent i tvi ad finna hvergi nidursodinn ananas. Tannig ad tid getid imyndad ykkur gledi mina ad finna fyrir tilviljun tessa godu götu. Tala nù ekki um ef mig vantar einhvern tima nudd...

Mikil var gledi min i morgun tegar ég labbadi i gegnum plöntugardinn og sà pàfuglinn - og svo annan til! Tveir pàfuglar, tvöfalt fjadurskrùd, tvöföld litadyrd, tvöföld hamingja!
Og hamingjan og hrifningin var gagnkvaem; tar sem vedrid leyfir nùna ad ég skarti heidgula sumarjakkanum sem ég fann i Andorra tà er ég àkaflega àlitleg ad mati pàfugla, allavega annars teirra. Ef ég er ekki ad flyta mér tà kemur hann til min, haegum skrefum og skodar mig i krok og kring. Og ég skoda hann og vid hvort annad. Gaman ad deila svona litlu mutual appreciation society med pàfugli.

Tok tàtt i staerstu motmaelum i sögu Spànar à föstudagskvöldid. Var sagt ad tad hefdu verid ein og hàlf milljon à götum Barcelona. Veit ekki, gaeti nù verid soldid ykt, ibùafjöldi Barcelona er ca ein og hàlf milljon... tad var allavega fullt af folki à Catalunya-torginu og allt um kring.
Öll borgin skartadi svörtum slaufum, oft à langröndottum grunni katalonska fànans rauda og gula. Vida voru lika svartir fànar med hvitu handtrykki, "stödvum hrydjuverkin!"
Tad sem kom mér à ovart var hversu fridsamlegt tetta var allt saman. Reidin beindist jöfnum höndum gegn hrydjuverkamönnum og spaenskum stjornvöldum. Folk krafdist ekki hefndar og strids gegn hrydjuverkamönnum heldur eingöngu fridar. Paz à spaensku. Pau à katalonsku.
"Nogu margir hafa dàid, haettid stridi og haettid hrydjuverkum."
"Aznar, haettu ad ljùga, segdu okkur sannleikann."
"Aznar, Bush og Berlusconi, tid erud hrydjuverkamennirnir."
"Ekki meira strid."
Engin furda ad ùtkoman ùr kosningunum halladist til vinstri.

A laugardeginum gekk lifid svo sinn vanagang, allavega fyrir hina fjölmörgu tùrista sem dvöldu i Barcelona tessa dagana. Vid fylgdum flaumnum sem là til La Sagrada familia og gengum svo um baeinn, fram hjà domkirkjunni, eftir ad hafa fengid okkur kaffi à La Plaça réal. Um kvöldid voru svo tonleikarnir, adalàstaeda ferdarinnar. Mér hefur alltaf fundist gaman ad Belle & Sebastian, frà tvi ég fyrst heyrdi i teim, bjost vid àgaetis tonleikum - soleidis. Tad sem vid fengum var svo miklu betra en ég hafdi nokkurn tima bùist vid: einir bestu tonleikar sem ég hef à aevinni sott. Pinulitill salur, allt mjög heimilislegt og tvilik gledi! Baedi i salnum og à svidinu. Allir vidstaddir, hljomsveit og àheyrendur voru skaelbrosandi og hamningjusamir allan timann. Eg var sko aldeilis hamingjusöm i hjarta mér!

Annars er Barcelona bara finasta borg, jàjà. Loksins à ég mér uppàhaldsarkitekt. Eg hef aldrei spàd neitt mikid i arkitektùr - soleidis, en hinn barcelonski Gaudi vann hug minn à augabragdi. Eyddum öllum sunnudeginum i Park Guëll, tvilikur saelureitur.
Svo sà ég Midjardarhafid. Hef ekki séd sjo neitt af viti sidan ég yfirgaf landid blàa; varla haegt ad segja ad ég hafi séd Eystrasaltid to ég hafi siglt yfir tad. (Tad var sko ad naeturlagi...) En samt, tetta er sjor, en tetta er varla haf. Ekki ùthaf, ad minnsta kosti. Tess vegna fékk ég à tilfinninguna ad tetta vaeri nù eiginlega ekki nema stort vatn. Innilokad. Allt i plati. Ekki tad ad ég hafi nokkurn tima verid stödd à rùmsjo, oravegu frà nokkurri höfn; bara gaman ad vita af allri tessari vidàttu sem blasir vid manni ùr fjörunni, af litlum bàti i hvalaskodun eda à skaki undan Tormodsskeri.

Biddu fyrir syndurum. Tvodu t?r ?r lindinni i hellinum. Segdu prestunum ad byggja kirkju ? tessum stad, hingad skal folk koma i processiu. Eg er hin flekklausi getnadur.

Tessi voru skilabod Mariu gudsmodur til malaradotturinnar Bernadette tegar h?n birtist henni i Lourdes um midja sidustu ?ldina. Sidan t? hafa milljonir pilagrima lagt leid sina til Lourdes i von um linun thj?ninga og fyrirgefningu syndanna.

Af er tad sem ?dur var. N? er malbikad plan alveg inn i hellinn og vatnid helga rennur i kr?num fyrir utan, tar kemur folk og fyllir ? heilu br?sana af helgivatni til ad taka med s?r heim. Vid fengum okkur sopa lika, finasta vatn, to Hildi svelgdist ? heilagleikanum. En bragdgott var tad.

Tad sem situr eftir i minningunni fr? Lourdes-heimsokninni er ekki mikilfengleg kirkjan, ekki hraerdir pilagrimar eda tr?arhiti... heldur kaupmennska og skransala. Allar g?tur sem liggja ad kirkjunni eru taktar litlum b?dum sem eru allar eins og selja allar tad sama: Mariustyttur og talnab?nd, kerti og heilagvetnisbr?sa og svo alls kyns ohelga minjagripi og postkort, alls stadar sama draslid. J?, ?g segi draslid tvi tad er akk?rat tad sem tad er. Skran. Fj?ldaframleidd, ov?ndud vara.
Katolskan hefur alla tid verid efnislegri tr? heldur en motmaelendatr?in, (enda var tad vist einmitt eitt af tvi sem var motmaelt...) og tetta kom l?terskum augum sp?nskt fyrir sjonir. Ekki einasta rikir Mammon utan kirkjum?ranna, heldur er eins gott ad gleyma ekki veskinu tegar madur fer til baena, allavega ekki ef madur vill vera baenheyrdur. "Kauptu kerti til ad framlengja baen tina" "Baen tin heyrist medan kertid brennur" Tvi staerra kerti, tvi lengri og m?ttugri baen.

Tad hefur ekki ordid kraftaverk i Lourdes sidan 1979. Vissulega hefur fj?lmargt folk hlotid bota sinna mein en n?na eru ?ll tilvik raekilega ranns?kud og alltaf hafa fundist laeknisfraedilegar skyringar ? laekningunni. N? vona menn ad fari ad gerast kraftaverk tarna br?dum til tess ad ekki minnki vinsaeldir stadarins... og salan, madur, salan...

Annars er merkilegt og gaman ad koma til Lourdes, fallegt baejarstaedi og svona. Misstum reyndar af ad komast i kastalann, vorum nokkrum min?tum of seinar. Gatan var nefnilega lokud vegna heimsoknar Sarkozys innanrikisr?dherra i l?greglust?dina i g?tunni sem liggur ad kastalanum. Tegar hann loksins for, var b?id ad loka. Og hann keyrdi fram hj? og veifadi brosandi til okkar, ovitandi um hvad hann hafdi ? samviskunni...

Eftir fjora daga i paradis, i sveitasaelunni i Baskalandi med Halli, Gildas og köttunum Bouzique og Plouf for ég aftur heim i bleikmoskulegan hversdagsleikann i Toulouse. Nàdi samt eiginlega ekki nema einum hversdegi og svo for ég og hitti stelpurnar minar à Carcassonne International Airport. Fyrst sà ég engan. Jù, fullt fullt af folki en engan sem ég tekkti og ég var farin ad halda ad taer hefdu gleymst i London. Svo sà ég Hildi. Hùn sà mig ekki en stardi einbeitt à farangursbandid. Svo sà ég Gudrùnu. Hùn fylgdist lika vökulum augum med bandinu og hvorug leit upp. Svo sà ég ljoshaerda konu à bak vid taer sem veifadi til min gladleg à svip. Mamma? Nei, varla, tessi kona er gleraugnalaus. Jù, tetta ER mamma, hùn hlytur bara ad vera komin med linsur. Alla mina hunds og kattar tid hefur mamma min varla komist fram af rùmstokknum gleraugnalaus. En viti menn, undur og stormerki laeknavisindanna gera tad ad verkum ad nù er mamma min haukfràn hjàlpartaekjalaust. Smà laser i augun og hop... allt annad lif.

Eftirmiddagurinn for i ad skoda midaldabaeinn Carcassonne og svo brunudum vid heim à Benjaminsgötu i Toulouse. Tar sem tetta var i fyrsta skipti sem ég keyrdi i Toulouse forum vid villar vegar og ég vissi ekkert i hvorn fotinn ég àtti ad stiga. Ordlögd otolinmaedi franskra bilstjora for ekki vel i skapid à mér og ég lét falla nokkur vel valin blotsyrdi til fiflsins fyrir aftan mig. Tvi midur var barnid tà vaknad og lagdi mér lifsreglurnar: "Tid segid alltaf ad madur eigi ekki ad segja svona ljot ord en svo segid tid tau bara sjàlf!" Og hverju svarar madur svona skömmum frà sjö àra stelpu àn tess ad grafa undan àliti hennar à tilsögn manns og uppeldistilraunum?

Til Andorra là vor leid, i gegnum snjobyl i Pyreneafjöllunum. Hefdi ekki tott i fràsögur faerandi à Islandi en okkur vard ekki um sel à sumardekkjunum okkar... Allavega tokum vid fegins hendi ad stytta okkur leid i gegnum göng tegar komid var upp i 2000m haed. Strax hinum megin vid landamaerin var dyrindis vedur og hàlkulaust ad kalla. (Eins gott tar sem leidin là tà nidur i moti.)
Höfudborgin Andorra hin gamla var yfirfull af folki. Allt Andorra er yfirfullt af folki. Allavega tegar eru vetrarfri i skolum og margir hugsa sér gott til glodarinnar ad fara à skidi og versla tollfrjàlst. Fyrir utan tùrista bùa 65.844 i tessu landi sem er minna en hàlfur Hofsjökull. Öll byggd hangir utan i snarbröttum Pyreneahlidum og varla finnst naegt flatlendi fyrir einn fotboltavöll. Tarna bùa ad mestu leyti rikisbubbar sem vilja sleppa vid tekjuskatt og tad sést à lùxusvörunum sem eru rikjandi i bùdargluggum höfudborgarinnar, àsamt skattfrjàlsum sigarettum, àfengi og taeknivarningi. Frekari upplysingar fyrir àhugasama hérna.

Aframhald à ferdasögunni birtist vonandi bràdum, allavega àdur en ég fer ad hlada upp nyjum ferdasögum.