Komin heilu og höldnu aftur til Toulouse. Ferdin gekk prydilega.
Aetladi ad reyna ad blàsa ùt einhverja ferdasögu en eftir ad hafa lesid à leidinni hrakfalla- og hetjusöguna Touching the void tà einhvern veginn fannst mér ég ekki hafa neitt ad segja. Bekkurinn à Stansted vard finasta flet og brunalykt i flugvélum syndist ekki i fràsögur faerandi, né mottökunefnd slökkvilidsbila à Carcassonne International Airport.

Sjàlfsagt ekkert, enginn kippti sér neitt upp vid tetta - en hefdi kannski màtt gera ùr tessu sögu ef tannig hefdi legid à mér.

Lærdómsþol mitt fer sífellt minnkandi eftir því sem nær dregur endalokunum. Varla hef ég tekið upp bók fyrr en ég er gagntekin leiða, vitandi það að allt í kringum mig er fólk að gera skemmtilega hluti og að það er svo stutt - en þó svo langt - þangað til ég verð í þeirra hópi. Nú langar mig til dæmis mun frekar að gera eitthvað skemmtilegt og uppbyggjandi eins og að þrífa sturtubotn eða moka fjóshaug heldur en að gera þessa ritgerð um hugmyndafræði frönsku byltingarinnar.

Nóg um það. Fer aftur til France á mánudaginn. Þar er rigning. Ef það breytist ekki í bráð þá verður nú ekki nema hálft gaman að koma heim aftur, - heim-út, það er að segja. Og þó, þá kannski tekur fólk eftir freknunum sem mér græddust á jökli.

Páskarnir liðu hjá í ljúfum draumi, nú er lífsins alvara tekin við á ný. Ég og Ágústa og sátum á Kárastígnum í gær, tvær tölvur, tvær BA-ritgerðir í smíðum og smá lærdómsandi á mann - ekki mjög fjörug samkoma það.

Á föstudaginn langa mismunaði ég mér upp á Hvannadalshnúk, komst upp og niður stórslysalaust... en ekki mjög hratt. Ég, Anna, Villý og Halla vorum tíu tíma upp og sex tíma niður af því að við lentum í myrkri síðasta spölinn og paufuðumst þannig síðasta spölinn yfir skriðjökulinn. Fórum upp Virkisjökulinn, brekkuna hina styttri, sem þó virtist engan endi ætla að taka. Ég entist nokkuð vel alveg að hnúknum sjálfum, get ekki neitað því að hafa dæst nokkrum sinnum upp síðasta spölinn. Ef einhver brekka á skilda útnefninguna brekka dauðans þá er það þessi síðasti veggur, síðustu 200m af 2000m hækkun, síðasti hálfi kílómetrinn af 13.
En það var gott að ljúka þessu af. Eftir að hafa farið tvær fýluferðir í Skaftafell síðasta sumar var nú líka kominn tími til. Þetta var engin frægðarför, enda skal ég hundur heita ef ég bæti ekki þennan tíma í nálægri framtíð, en þetta var för. Þá er það frá. Mér finnst ekki svo merkilegt að hafa komið á Hvannadalshnúk en það var asnalegt að hafa ekki komið þangað.

Við Villý og Anna vorum að spá í að rölta upp á Snæfellsjökul á mánudaginn - svo sáum við veðurspá... Við hefðum ekki komist spönn frá rassi með brettin á bakinu í gustinum sem var spáð. Minnugar reynslunnar frá Langjökli í fyrravor þar sem allur hópurinn kútveltist um í stórgrýtinu ákváðum við að bíða betri tíma. Það er nefnilega svo að þegar maður strappar snjóbretti á bakið á sér þá er maður kominn með segl: það stendur hálfan metra upp fyrir hausinn og því má helst ekki hreyfa vind.
Þannig að ég kom bara aftur í bæinn og fór að læra.

Ritgerðin smámjakast. Ég veit ekki almennilega hvað ég er komin með stóran hluta af þessu, ég ætla að hitta kennarann minn á morgun. En ef hún segir: " þetta er fín byrjun hjá þér", þá fer ég að gráta!!! Mér finnst ég vera komin með uppistöðuna, að ég eigi bara eftir að bæta aðeins við og svo fínpússa. En svo er allt eins líklegt að hún finni verki mínu allt til foráttu, hvað veit ég?

Þegar ég kom heim frá London í maí 2001 vildi ég helst ekki stoppa nema í tvær vikur og fara svo strax út aftur. Ég fann að ég hafði breyst svo mikið á þessum tíu mánuðum meðan mér fannst allir aðrir hafa staðið í stað. Mér leiddist óumræðilega íslenskur smáborgaraháttur, einangrun og innilokun og heft ferðafrelsi á allan hátt, veðráttan, fábreytnin og lífsgæðakapphlaupið sem allir virtust fastir í. Í nokkra mánuði var ég vart mönnum sinnandi, ég vildi ekki vera heima. Mikið rosalega hef ég verið leiðinleg.

Í síðustu viku var hálft ár síðan ég fór út til Frakklands. Hálft ár er nú ekkert rosalega langur tími. Enda hef ég ekki tekið neinum stökkbreytingum á þessu hálfa ári. Hárið er síðara í réttu hlutfalli við tímann og mittið er að hverfa undir frönskum súkkulaðibrauðum, annars hef ég lítið breyst.

Ég er önnur manneskja núna en þegar ég kom heim frá London, - sem betur fer. Í staðinn fyrir að vera fegin að vera "sloppin" frá Íslandi þá hef ég næstum því saknað landsins bláa síðustu sex mánuði. (Ég segi næstum því því eins og Þórhildur útvarpaði fyrir alþjóð um jólin, þá gengur ekkert að vera sakna eins né neins þegar maður er úti. Maður á að hafa gaman af því að vera úti meðan maður er þar, hafa það sem hendi er næst og hugsa ekki um það sem ekki fæst.) Ég hlakka til að komast á íslensk fjöll og íslenskan sjó í sumar og lofa undur og stórmerki okkar fagra fósturlands og útlista fyrir útlendingum. Mín kenning er að þetta þjóðarstolt og ættjarðarást hafi margfaldast við að heyra endalausan straum útlendinga taka andköf yfir því hvað við eigum merkilegt land og fallegt og hreint og stórkostlegt og ...

Þegar samferðamenn mínir nýttu síðustu flugmínúturnar til að strauja kreditkortin í háloftunum límdi ég nefið við flugvélarrúðuna og beið eftir að sjá land og sjó birtast undan skýjunum. Dagurinn var að sökkva í norðri þegar ég sá birtast skipaljós og snjó í hraunlautum. Það vottaði ekki fyrir heimkomuþunglyndi sem oft hefur verið hvimleiður fylgikvilli ferðalaga, - ekki í þetta skiptið. "Góðir farþegar, velkomin heim."

Þetta er í fyrsta skipti sem ég kem í frí til Íslands. Gaman að geta glaðst í hjarta sér að vera komin heim-til-Íslands án þess þó að þurfa að sakna þess sem er heima-úti vegna þess að ég fer hvort eð er þangað aftur rétt bráðum.

Afsakið að ég hafi ekki látið vita fyrr, jafnvel eftir að ég kom heim hef ég lítið komist á netið, - umsvifalaust drifin á sjó. Svo fór ég til ömmu og afa og var hálfnuð með þennan pistil þegar rafmagnið fór og tölvan hans afa hefur ekki borið sitt barr síðan. Alltént er ég með sama símanúmer og áður en ég fór út: 846-4418 en símaskráin mín er glötuð. Vinsamlegast sendið mér SMS eða hringið í mig, þó ekki sé nema til að senda mér númerið ykkar. Fer aftur út 19. apríl, hef fullt að gera þangað til, skólaverkefni, vinna og ferðalög en það má reyna að plata mig af mjóa þrönga veginum til að setjast yfir kaffibolla...