Var ad setja inn nokkrar myndir, rétt nokkrar svipmyndir frà Toulouse. (To fyrr hefdi verid...) Njotid heil.

Sidan sidast heyrdist i mér er ég bùin ad fara ad klifra i frönskum klettum, bùin ad detta i frönskum klettum, fara à franskt sjùkrahùs i franska röntgenmyndatöku en sem betur fer var tetta ekki nema snùningur à minum islenska ökla. Er à batavegi.

Hef setid ùti to nokkud ùti i solinni undanfarna daga, get fàtt annad gert en ad sitja... En ég er lika bùin ad vera soldid dugleg ad laera ùti i solinni. Profin ad klàrast, ritgerdin ad fara ad sendast heim, allt eins og best verdur à kosid.

Föstudagskvöldid sidasta sat ég vid Garonne og drakk ùr nokkrum vinflöskum med Aliyu og Ioönu, àsamt gestum og gangandi. Mjög skemmtilegt. Akvad sidan i skyndi ad fara til Montpellier à laugardaginn, ad heimsaekja Petru og Rune sem voru med mér i bekk i frönskunni. Fin borg, Montpellier. For à ströndina à sunnudeginum, i annad skiptid à aevinni. Hitt skiptid var à Bretagne, tad var nù eiginlega meiri fjara en strönd... En vid gàtum to legid i solbadi og dyft okkur i sjoinn.

Var ad boka heimferd: lendi i Keflavik ad kvöldi 10.jùni. Sammàla Gudrùnu: tad var erfitt ad yta à stadfesta og horfast i augu vid ad tetta sé bùid.
Ekki tad ad ég hafi verid jafnhrifin af Toulouse og London. Engu ad sidur hef ég kynnst fràbaeru folki hérna og tessi hopur er nùna um tad bil ad leysast upp, ekkert mun nokkru sinni verda eins. Og tegar ég kem heim lifir tessi heimur ekki eftir nema i hugskoti mér. Madur verdur àtreifanlega var vid tetta tegar madur reynir ad segja teim frà sem heima sàtu (eda voru annars stadar) og ekki tekkja til. Godir vinir og skemmtilegar minningar glata öllum lit og lifi.

Fljotlega eftir ad ég kom heim frà London fannst mér tad àr aldrei hafa gerst. Eg var ein komin aftur til Islands, umkringd folki sem vissi ekki hvad ég var ad tala um tegar ég reyndi af veikum maetti ad lysa upplifuninni. Sàralitid hafdi breyst à tessum tima sem ég var i burtu en ég sjàlf var gjörbreytt. Allt sem ég reyndi, tekkti, ströggladi, hlo og grét, allt tetta vard umsvifalaust eins og fjarlaegur draumur. Folkid sem ég tekkti vard àlika oraunverulegt og personur i bok sem ég mundi eftir ad hafa einhverntima lesid; jafnvel bestu vinir urdu bara lifvana dùkkulisur à myndunum minum.

Eg laerdi àlika mikid à sjàlfa mig à mànudunum eftir ad ég kom heim frà London eins og mànudunum sem ég var tar. Eftir tad hélt ég ad ég kynni à tetta, aldeilis ordin veraldarvön. Svo kom ég ùt til Toulouse og tad var allt allt allt ödru visi, allt önnur dvöl à allan hàtt. Og tad hefur ekki eingöngu ad gera med stadinn og tad sem ég er ad gera hér.
Tannig ad ég bid spennt eftir ad sjà hvernig ég bregst vid ad koma heim i tetta skiptid, endalausar tilraunir à sjàlfri mér.

Allavega: hlakka til ad koma heim og segja ykkur frà storum og feitum ànamödkum, stelpu med gaelurottu à öxl, starrafjöld og fleiru.

Vissi tegar ég vaknadi i gaer ad nù myndi ég verda dugleg, to ekki hefdi ég sofid vel. Tegar ég slökkti à tölvunni um trjù-leytid i nott var, svei mér tà, farin ad faerast heildarmynd à tetta BA-verkefni mitt. Og bladsidurnar sjö sem unnar voru til einskis... tad kemur kannski ekki svo mikid ad sök eftir allt saman. Tess vegna leyfdi ég mér ad sofa ùt i dag (til tiu), svo for ég og kvaddi Lise med kossi à kinn og "sjàumst bràdum hvar sem tad nù verdur". Sendi uppkast ad fullkomnun til kennarans mins og bid nùna nidurstadna. Hùn var reyndar bùin ad spà mér hrakförum, veit ekki hvad hùn segir nùna... vonandi eitthvad gott. Ef allt fer à "versta" veg, tà gerist ekki annad en ad ég ùtskrifast i oktober. Tetta er allt naestum tvi komid, en ef ad herslumunurinn er adeins of seinn, nù tà bara tant pis! nokkurra mànada frestun er ekki svo hraedileg.

Jaeja, farin ad klifra, tad er tad eina sem ég hreyfi mig ordid tessa dagana, hef hvorki tima né orku i meira... en tetta lidur hjà, tetta mun lida hjà...

Hef fàtt ad segja tessa dagana, geri fàtt annad en ad laera, frà tvi ég vakna à morgnana, tar til ég sofna à kvoldin... (ae, aumingja Herdis...)
Allt mjakast tetta nù i rétta àtt, sem er eins gott. Fyrsta profid af fàum àdan: boklegt i arabisku. Tad gekk... nogu vel.

To hlyt ég nù ad geta sagt einhverjar fréttir...

I rigningunum endalausu sem hafa verid hér undanfarna daga komst ég ad tvi ad ànamadkar i Frakklandi eru rooosalega langir, orugglega um og yfir hàlfan metra!!! Eg fékk nokkur undarleg augnatillit tar sem ég stod agndofa og glàpti à ànamadka... veit ekki hvad teir myndu halda, Frakkarnir, ef ég faeri nù ad ljosmynda tà lika eins og Stebbi stakk upp à.

Eins vard ég agndofa ad sjà andarunga skridna ùr eggi i lok april, er tad nù ekki soldid snemmt?

Nù fer ad lida ad lokum ùtivistarinnar minnar i Toulouse, Lise hin danska verdur fyrst minna vina til ad yfirgefa Toulouse, hùn fer endanlega heim à fimmtudaginn. Eg aetla ad reyna ad sjà smà af nàgrenni Toulouse og Sudur-Frakklandi àdur en ég fer heim, vonandi ad komast i smà klifur.

Hvad vardar framtidina... tja, alltaf oràdid. Veit ad ég verd ad guida i sumar og kiki svo kannski til ùtlanda eftir tad. So many places, so little time.

Btw, fyrst ég er ad fà svona skemmtileg komment frà okunnum addàendum tà vedrast ég oll upp. Gudrun er med myndir frà Barcelona à sidunni sinni, njotid heil.