Sjáum hvort þetta virkar, nú á að vera hægt að setja inn ábendingar og svör og ... arrrrrrgg... nú mætti t.d. einhver koma með gott íslenskt orð fyrir comment. Ef allt gegngu að óskum smellið þið bara á tengilinn hérna fyrir neðan.

Helgin var róleg í þetta skiptið. Ekki eins og síðustu helgi sem klímaxaði á því að Þorbjörg og Jón féllu um koll og kipptu úr sambandi hjá Gullfossi og Geysi rétt eftir að vera búin að tileinka Rut og Stebba Draum um Nínu. En þar sem Gullfoss og Geysir eru alvöru sehenswurdigkeit létu þeir það ekkert á sig fá, stungu bara í samband aftur, spóluðu til baka og byrjuðu lagið upp á nýtt. Þorbjörg og Jón hurfu hins vegar hægt og hljótt út í kyrra nóttina. - Ekki þó fyrr en ég var búin að endurheimta skó mína aftur, skóna sem björguðu lífi Þorbjargar, skóna sem hefðu verið ótvíræðir sigurvegarar í keppninni um þægilegustu skóna hefðu Ágústa og Þórhildur ekki báðar verið í strigaskóm (svindl, telst ekki með!). Ég lét mig hverfa nokkru síðar, rétt áður en Vídalín náði suðupunkti í þess orðs fyllstu merkingu - not in a good way! Húffalapúff, hvílíkt helvíti á jörð! Á leiðinni heim slapp ég naumlega við að lenda í partíi með Andreu Róberts, lítil og leiðinleg og ómerkileg saga. Allavega komst ég heilu og höldnu heim í rúm og gat mætt í vinnu daginn eftir.

Já... síðasta helgi var ógurleg... nýliðin helgi var afslöppuð. Þægileg innivera í faðmi fjölskyldunnar (þegar ég var búin að vinna) - yndislegt, nauðsynlegt svona endrum og sinnum.

Og af því ég er nú loksins komin með stundatöfluna mína á hreint ákvað ég að vera ekki að fara fýluferð niðrí Háskólabíó um tíuleytið einu sinni enn heldur bíða eftir því að ég ætti í alvöru að mæta í tíma kl. 11:40. Ég gat því gist heima, farið í sund með mömmu og tekið svo rútuna í bæinn kl. 9:30 - hvílík hamingja. Í sundlauginni hittum við ráðherrann okkar, hæstráðanda kúabúa og kartöfluræktar, sem einmitt var nýkjörinn laglegasti þingmaðurinn í mjög svo óopinberri og óábyrgri og ólýðræðislegri kosningu - spurningu dagsins í DV. Hann lýstist allur upp þegar mamma færði honum fréttirnar og skoppaði í sturtu, gat ekki beðið eftir að sjá blaðið.

Án þess að ég sé nú beint að stefna á að skapa mér frama í hreppapólitík eða hamaganginum á alþingi þá hef ég nú samt boðið mig fram til að taka þátt í verkefni sem miðar að því að auka þátt kvenna í stjórnmálum. Þetta verkefni gengur út á það að almennar konur eins og ég og Þórhildur (við erum mjög almennar) fá úthlutað lærimeistara sem er þá einhver kona á alþingi eða í sveitarstjórn. Meira veit ég ekki annað en það að í lok verkefnisins get ég skrifað ritgerð og fengið hana metna til einnar einingar innan stjórnmálafræðiskorar - einmitt til einingarinnar sem mig vantaði! Svo gæti þetta hæglega orðið hin besta skemmtun, hver veit?

Fyrst ég er búin að tilkynna alþjóð um þessa leynisíðu þá er eins gott að ég standi mig að uppfæra fréttirnar.
Stundum finnst mér samt að ekkert hafi gerst, að ég hafi frá engu að segja, og yfirleitt hef ég ekki nægan tíma til að skjóta inn hinum djúpu heimspekipælingum sem ég vildi svo gjarnan koma í orð. (trúið mér, ég er í alvöru mikill spekingur... inni við .. erm... beinið.)
En svo hugsa ég mig örlítið um og þá man ég að ég get til dæmis sagt frá því að ég hitti Vigdísi Finnbogadóttur á þriðjudaginn. Það var smá samkoma fyrir frönskunema og franska nema, rétt til að kynna fólk í upphafi annar. Svo vildi svo til að Vigdís átti þar leið fram hjá og Torfi Tulinius, kennarinn minn, kallaði á hana og kynnti hana fyrir hópnum. Hún var ósköp vinaleg og spjallaði soldið við okkur en þurfti svo að drífa sig. Þetta var í annað skiptið sem ég sé þessa merku konu, það fyrra var nú fyrr í sumar, í 14. júlí-boði á vegum franska sendiráðsins. Í öll mín tuttugu-og-tvö ár hafði ég ekki séð hana fyrr en þá, og núna tvisvar á þremur mánuðum, skemmtilegt.
Og svo þarf ég að biðja um ráðningu á draumi: mig dreymdi í alla nótt að ég var í ferðalagi í Frakklandi með tveimur Frökkum, Quentin og Sebastien. Við vorum sko að ferðast í fína gamla VW rúgbrauðsbílnum hans Quentins. Við vorum svo á leið heim til Íslands, með Norrænu, með bílinn, og rétt áður en við lögðum af stað áttuðum við okkur á að við vorum með í bílnum 40 gr af marijúana og við ákváðum bara að taka það með okkur til Íslands. Svo gekk draumurinn að mestu leyti út á þetta, við vorum að finna felustaði, svitna fyrir framan tollverði o.s.frv. Skrýtið... Hvað merkir þetta? anyone?

Ég er sem sagt komin heim núna og þarf að fara að drífa mig í að vinna upp það sem ég hef misst af í skólanum. Ég er að halda áfram námi mínu í frönsku og stjórnmálafræði, það er allt að skýrast hvaða kúrsa ég tek og hverju ég þarf að sleppa, þetta kemur allt í ljós. Vandamálið mitt er, eins og alltaf, að mig langar til að gera allt, allt í heiminum. Ég verð alveg örugglega með miklu fleiri kúrsa en mælt er með. Svo þarf ég að vinna og vinna til að vinna upp í þessa ferð og hina sem ég er að fara til Brussel í október. Svo er nýjasta dellan hjá mér að ganga í björgunarsveit... þetta verður skemmtilegt. Ég var einmitt á fyrstuhjálparnámskeiði um helgina, mjög skemmtilegt. Nú kann ég sitthvað til að bjarga fólki í hinum ýmsustu lífshættum.

Ég er sem sagt komin heim frá úglöndum, eh já, fyrir þá sem ekki vissu þá skrapp ég í frí til Frakklands og stoppaði líka einn dag í London.
Ég flaug út London að kvöldi 28. ágúst og svo yfir til Frakklands, til Poitiers daginn eftir. Þetta var soldið skondið, Poitiers International Airport er ekkert voðalega stór... Þegar ég fór til baka þann 9. september, á mánudaginn, þá voru þrjú flug þann daginn, svona til dæmis. Á báðum leiðum ráku verðirnir upp stór augu þegar þeir sáu vegabréfið mitt áður, höfðu aldrei hitt Íslending áður, þeir kölluðu á vini sína og öllum þótti passinn minn mjööög merkilegur. Þetta var stór dagur í sögu Poitiers International Airport!!!
eníhjú... Quentin vinur minn og félagi sótti mig á völlinn og við fórum heim til hans í Angoulème þar sem ég fékk síðan um kvöldið örugglega stærstu ammlismáltíð sem ég hef nokkurn tíma fengið. Með fullri virðingu fyrir öllum íslenskum veislum sem mér hafa verið haldnar... aperitif, forréttur, aðalréttur, ostar og svo loks ammlisterta í eftirrétt.
Frakkarnir eru bara svo ansi flinkir í þessu. Og þá sérstaklega mamma hans Quentins sem er snilldarkokkur. Fimm rétta máltíðir voru nánast á hverjum degi. En það var líka soldið verið að dekra við mig.
Eftir smá stopp hjá Quentin fór ég í heimsókn til Halls út á Bretagne skagann. Eftir yndislega (...) næturlestarferð kom ég til Quimper og Hallur dreif mig beint á ströndina þar sem við böðuðum okkur í sól og sjó ásamt kærustunni hans, henni Solène.
Daginn eftir fórum við svo út á Pointe du Raz, rottutanga, og komum svo við í flóa hinna lifandi dauðu... huggulegt. Þetta er úti á enda Bretagneskagans, eins og þeir segja á Bretónsku: Penn-ar-Bed > þar sem heimurinn endar. Við fengum okkur crêpes, svona eins og tilheyrir, maaan, hvað þetta er nú gott.

Ég fór aftur heim til Quentins eftir þrjá daga á Bretagne og við skelltum okkur í smá ferð um sveitirnar í kring. Og farartækið var sko flott: VW rúgbrauð, 33 ára gamalt. Mér fannst ég mesta gellan í öllum heiminum. Og það fannst sko öllum hinum bílstjórunum líka - nema þeim sem lentu á eftir mér... Bremsurnar voru nebbla ekkert í alltof góðu lagi og þess vegna þurfti ég stundum soldinn tíma til að hægja á mér fyrir beygjur. Fyrir nú utan það að við þurftum að keyra þessa frönsku sveitavegi þar sem maður sér ekkert fram á veginn fyrir skógi og vegurinn liggur allur í beygjum og krókum. Stundum hélt ég hreinlega að við myndum fara á hliðina þegar allt í einu kom kröpp beygja... Það besta var nú samt að það var hægt að sofa í bílnum. Eina nóttina komum við okkur vel fyrir þar sem við héldum að við gætum sofið út, enginn myndi leggja leið sína eftir þessum afleggjara sem lá inn í skóginn... en neeeeeiii... Morguninn eftir vöknuðum við umkringd uþb 15 bílum veiðimanna sem sjálfir voru yfir og allt um kring með byssurnar sínar og appelsínugulu hattana. Þá höfðum við hitt akkúrat á fyrsta dag veiðitímabilsins og akkúrat á grasflötina sem þessir herrar leggja alltaf þegar þeir fara á veiðar... En við bara snerum okkur á hina hliðina.

Ég kom við í London á leiðinni heim í smástund - eitt kvöld til að hitta vini og einn dag til að eyða sumarhýrunni minni, það gekk bara nokkuð vel, takk.