I dag skein sol - eftir margra daga rigningar. Finnst ekki hafa sést til solar sidan ég kom heim frà Finnlandi; sem sagt i rùmar trjàr vikur. Tangad til i dag.

Eg var i solskinsskapi tegar ég gekk ùt i janùarsolina um hàdegisbilid. Var ad klàra naestsidasta profid mitt, franskar bokmenntir, sem gekk bara svona vel. Nù er ekkert eftir nema kinverska i naestu viku, tad aetti nù ekki ad verda of erfitt.

Nù og svo er ég ordin tölvueigandi i fyrsta skipti à aevinni. Tölvan min er nù reyndar hvorki fljot né falleg en hùn aetti ad geta tolad eins og eina BA-ritgerd; og hùn kostadi ekki mikid. Fyrir tölvu og allt tilheyrandi og prentara med borgadi ég 60 evrur sem jafngildir liklega eitthvad i kringum 5.500 ISK.
Tad er sama upphaed og ég borgadi fyrir hjolid mitt i sidustu viku. Nymodins fjallahjol med höggdeyfum og öllu... t.e. öllu nema brettum. Sem tydir ad i vaetutidinni sidustu daga hefur hjolid màtt dùsa heima. Aldeilis er ég hamingjusöm i hjarta mér ad geta nù farid allra minna ferda hjolandi, tad er svo godur ferdamàti.

Profin ad klàrast, franskar bokmenntir à morgun og kinverska i naestu viku, hvorugt til ad hafa neinar àhyggjur af. Ollu profastressi lauk nùna àdan tegar ég klàradi munnlega profid i samanburdarbokmenntum. Finn kennari og skemmtilegur, en ekkert ad ofùtskyra kenningarnar, jafnvel Frakkarnir àttu i stökustu vandraedum. Timarnir voru skemmtilegir en àhyggjurnar uxu tegar for ad lida ad stund sannleikans.
Med kökkinn i hàlsinum dro ég eitt af tuttugu fyrirlestrarefnum, las tad og leid eins og ... eins og tegar ég à munnlegu profi i ensku 403 dro einu söguna, af fimm eda sex, sem ég var bùin ad lesa. Yfir mig glöd ad hafa hitt à örugglega eina af tuttugu efnum sem ég gat sagt eitthvad um, kjaftadi à mér hver tuska og ég kvaddi med bros à vör og hoppandi glöd i hjarta mér.

Get samt ekki bedid eftir ad tessi haustönn klàrist, ordin treytt à tessu profastandi. Frakkarnir gefa nefnilega ekkert upplestrarfri. Profin eru bara i tima, eftir venjulegri stundatöflu, og tù tarft ad maeta i alla hina timana lika. Engin miskunn.

Naesta önn verdur ödru visi, minni skoli. I stadinn kemur BA-ritgerdin tannig ad tad verdur kannski ekkert endilega minna ad gera. Sem minnir mig à tad ad ég tarf ad fara ad kaupa mér tölvu. Komst ad tvi tegar ég aetladi ad fara ad skrifa ritgerd ad ég get ekki lengur samid texta med penna à blad. Ekki einu sinni stuttan texta. Jùjù, ég get alveg skrifad innkaupalista, minnismida og jafnvel bréf à blad en tegar kemur ad einhverju sem tarfnast skipulagdrar hugsunar og heimildavinnu tà tarf ég adstod taekninnar. Asnalegt samt, ad vera ordinn svona hàdur tessum vinnubrögdum.

Ritgerdin er samt komin i hùs, tökk sé tölvunni hennar Lise dönsku! Kennarinn gaf mér frest fram à tridjudag (i gaer) "i sidasta lagi!!!" trumadi hùn yfir mér. Og ég takkadi pent og audmjùklega.
Svo snytti hùn sér hreppstjorasnytu og stakk horinu upp i ermina og eftir alla snytuumraeduna à blogginu hennar Torhildar hér um daginn àtti ég bàgt med mig, snerist à hael og hljop ùt til ad springa ekki ùr flissi og skemma tar med audmyktina og frestinn sem ég var nybùin ad kria ùt.

Komin heim ùr fimbulkulda og frostavetri i Finnlandi. Heimferdin gekk àgaetlega. Midad vid ferdareynslu undangenginna mànada hlytur tad ad teljast storafrek!

Afsakid ef heyrist stutt og litid i mér, nokkur prof tessa dagana, profatörnin naer hàmarki i naestu viku. Og svo er ritgerdin sem ég à ad skila à morgun... sjàum til med tad...

Eg er bùin ad vera ein heima sidan ég kom heim frà Turku og hef notid tess ùt i ystu aesar, matarbod og nàttfataparti og fleira skemmtilegt. Liklega er tad tess vegna sem vid verdum bara ad sjà til med ritgerdina.

Nù og ekki mà gleyma fyrstu brettaferd vetrarins. Eg var dolfallin yfir skidasvaedinu i Peyragudes. Kannski ekki nema von, brettavirgin sem ég er. Hef aldrei séd skidasvaedi utan nàgrennis Reykjavikur.
Hrein snilld, tessar skidaferdir med skolanum. Eg borga i rauninni bara svaedisgjaldid (sem er tiltölulega làgt) en fae fyrir tetta verd lika transport og bùnad frà skolanum. Svo er skipulögd kennsla hàlfan daginn hjà samnemendum okkar sem hafa bùid i brekkunum sidan teir gàtu stadid i lappirnar.

Eg er enn ad jafna mig à hardsperrunum sem toku sér bolfestu i hverjum einasta vödva likamans. Spurning hvernig mér gengur ad klifra i hàdeginu.

Eg for fyrst à bretti sidasta vetur, vid vorum tvaer i teymi, ég og Villy. Hùn hafdi farid einu sinni eda tvisvar àdur. Tveir byrjendur: madur getur varla fengid mikid meiri kennslu heldur en: reyndu bara ad komast nidur storslysalaust!
Tegar ég maetti à laugardaginn, tà gat ég einmitt tetta: komist nidur storslysalaust. Fagurfraedin var hins vegar fyrirferdarlitil. Tetta leist kennaranum minum ekki alls kostar à og ég var làtin laera allt upp à nytt. En nùna veit ég to hvernig madur à ad gera - allavega in theorie. Hédan getur leidin bara legid upp à vid!

Nú er Ágústa líklega komin heil heim, ég fylgdi henni í bátinn til Stokkhólms í gær og kvaddi með virktum - og spekt.

Ágústulausar fórum við Þórhildur loks til Helsinki í dag, - góð borg, Helsinki. Við sáum þar ýmislegt, eins margt og birtan entist okkur til að sjá. Þema þessarar Finnlandsferðar minnar hefur snúist upp í rétttrúnaðarkirkjur og íshokkí. Þessu var ég trú í Helsinki líka. Ég vonaðist til að fá að kíkja inn í Uspelaksi dómkirkjuna, stærstu orthodoxkirkju í Skandinavíu og Vestur-Evrópu - en ah... opin alla daga nema mánudaga.

Aðalafrek dagsins var samt að fara á heimsmeistarakeppni U20 í íshokkí, bronsleikinn og úrslitaleikinn.
Heimamenn studdu dyggilega sitt lið þegar Finnar kepptu við Tékka um bronsið. Frá byrjun voru Tékkar með þéttara lið, Finnarnir náðu bara ekki almennilega að spila saman. Það þurfti því engum að koma á óvart þegar Tékkarnir skoruðu fyrsta mark leiksins um miðjan annan þriðjung eftir of langa pattstöðu. Við stallsysturnar Svefnlítil og Svefnlaus gátum nú ekki annað en misst aftur augnlokin á köflum, jafnvel þrátt fyrir raddsterka Finnann sem sat beint fyrir aftan mig.
Finnarnir komu sterkir inn í síðasta leikþriðjung. Sjónskekkjan sem hafði truflað sendingarnar fram að þessu var horfin. En það var líklega of seint, þeir bara náðu ekki að setja pökkinn í netið ... fyrr en rétt tæpar átta mínútur voru eftir, þá náðu þeir loks að jafna. Ímyndið ykkur fagnaðarlætin! Og ímyndið ykkur svo fagnaðarlætin þegar Finnarnir bættu öðru marki við og komust yfir þegar þrjár mínútur voru til leiksloka!!!
Já, Finnarnir hirtu bronsið að lokum. Klárlega hafa glitrað tár í auga í tékkneska búningsherberginu eftir leikinn.

Úrslitaleiksmiðarnir fylgdu með í pakkanum með bronsleiksmiðunum. Þarna skildu leiðir, ég hélt með Kanadamönnum, Þórhildur var ekki viss um hvað hún ætti að gera en tók þá málefnalegu ákvörðun að halda með þeim sem væru í flottari búningum. Þegar til kom leist henni betur á USA-búningana. Til að ná lestinni okkar yfirgáfum við svæðið eftir annan leikþriðjung. Þá voru Kanadamenn yfir 3-1 og ég nokkuð drjúg og þóttist hafa valið betra liðið. En það getur allt gerst í íshokkíi.
Við kíktum á úrslitin þegar við komum heim og þá tók ég ofan höfuðfatið mitt fyrir Þórhildi og Könunum. Þrjú mörk á síðustu fimmtán mínútunum og gullið var unnið fyrir Bandaríkjamenn.

Alltént, Helsinki er góð borg sem örugglega er gaman að skoða betur. Seinna. Við áttum prýðisdag í Helsinki þó minnihluti hans hafi farið í hreinan túrisma. - Og kannski líka af því að minnihluti dagsins fór í hreinan túrisma.

Vegna óviðráðanlegra aðstæðna sáum við okkur ekki fært að vakna snemma í morgun og skunda til Helsinki.
En við sátum nú ekki auðum höndum, engu að síður, - við fórum og studdum strákana okkar!
Turkuliðið TPS mætti Tappara á heimasvelli í Elyséehöllinni og skemmst er frá að segja að tapparnir voru eins og belja á svelli og okkar lið vann leikinn 5-1.

Þetta var í fyrsta skipti sem nokkur okkar fer á íshokkíleik, þessa allt-um-faðmandi, næstum því þjóðaríþrótt þeirra Finnanna. Hér er hver maður með pökkinn til taks. Never leave home without it. Þeir mega ekki sjá frosinn drullupoll, þá draga þeir skautana upp úr rassvasanum.

Mikið vorum við líka glaðar að sjá strákana okkar jarða óvininn í síðasta leikþriðjungi. Eftir fyrstu mínúturnar hékk staðan í 2-1 í leiðinlega langan tíma. Í síðasta leikþriðjunginum datt einn skautarinn á nefið, okkar maður sko. - Ribbaldar þessir Tapparar. - Nú, um leið og strákarnir okkar sáu blóð síns manns á svellinu óx þeim ásmegin og þeir bættu við þremur mörkum á fimmtán mínútum.
TePSi tekken herva molti!!!

Ég var bara nokkuð hress þegar ég vaknaði á fyrsta degi nýs árs... svo fór ég að reyna að rifja upp undangengið kvöld...

Gamlárskvöld í Turku var nú bara fínt, okkur var boðið í partí hjá Kamillu og Guðna og vinum þeirra, fullt hús af yksi kaksi Finnum og fjórir Íslendingar. Nýja árið gekk í garð kl tíu að íslenskum tíma og við sungum Nú árið er liðið; samviskusamlega búin að læra textann. Flugeldaframmistaðan var nú ósköp amatöraleg, séð með Íslendingsaugum - en þó allavega betri en á áramótum í London.

Við skemmtum okkur þarna fram eftir kveldi og fórum síðan beint heim, búnar að missa af skemmtistöðunum sem lokuðu kl fjögur. Við vorum ekki svo mjög syfjaðar þegar við komum heim á Ahvanenmankatu, spjölluðum eitthvað og... af einhverjum ástæðum fann ég hjá mér þörf til að setjast við tölvuna og skrifa email til fólks sem mér hafði orðið hugsað til til lengri eða skemmri tíma en hafði ekki heyrt í lengi.
- Og þetta var það sem ég hef svo eytt deginum í að reyna að rifja upp. Þetta voru nú ekki mörg bréf... en hvað akkúrat stóð í þeim og hvert þau fóru... er sumpart á huldu. Kannski kemur þetta í ljós næstu daga, spennandi að vita.