Hetjan Herdís fór í fyrsta skipti í klettaklifur utanhúss á miðvikudaginn. Þetta þótti svo fréttnæmt að gerður var út ljósmyndari frá Mogganum til að fótógrafa herlegheitin. Þar sem ég er nú orðinn eða að verða landsfrægur klifrari verð ég að standa undir nafni og halda áfram, fer aftur í kvöld, stanzlaust fjör.

Í öðrum stúlknahóp spilaði ég fussball á Klambratúni í gærkvöldi. Á leiðinni heim gengum við í barndóm aftur. Ég veit ekki hvað gerðist, það hafði einhver skrýtin áhrif á okkur að labba heim með boltann undir hendinni, veðrið indælt, sumarið rétt að byrja, svo margt skemmtilegt framundan, áhyggjur og ábyrgðartilfinning órafjarri - flábælt!

Það fór þá aldrei svo að ég hefði ekki lífsviðurværi af sjómennsku, hetjan Herdís! Ef þá hægt er að kalla það sjómennsku að keyra 5-10 sjómílur frá landi og selja túristum kaffi til að súpa á meðan þeir súpa hveljur yfir stökkvandi hvölum eða kveljast af hvalleysi.
Undanfarna daga hefur því miður verið meira um kvalir en hvali. Sem betur fer stóð ég á fjallstindi í Landmannalaugum á föstudaginn meðan farþegar engdust á Faxaflóanum og spjóu yfir dekkið þvert og endilangt. Frá því á sunnudaginn hefur fólk nú haldist sæmilega hraust en hvalirnir hafa verið eitthvað lítið heima. Hvalirnir eru nebbla að dandalast á Halamiðum að éta loðnu og slíta nætur fyrir sjómönnum, eins og þeir hafi ekkert betra að gera. Þeir sem eru ekki á Halanum eru fyrir austan að éta kolmunna.

Þrátt fyrir að ferðirnar séu ekki langar og hetjudáðirnar litlar hef ég samt mjög gaman af þessu hálfgildings sjómannslífi. Fljótlega verð ég slarkfær í sjóaramáli, fer að þekkja skipin og miðin. Nú þegar get ég staðsett á korti fjarskanistönsk buskanöfn eins og Hala og Svið. Bráðum fer ég að taka mér í munn orð eins og rúmlestir, aflamarksheimildir og þorksígildistonn. Þá verður gaman!

En ekki veit ég hvernig endar þetta hvalleysi. Held það væri mest vit í að senda þessa túrista á loðnuvertíð á Halann ef það vill sjá hvali.

Yfirleitt er ágætt að sofa út á sunnudagsmorgnum en mér stóð ekki á sama þegar ég vaknaði um ellefuleytið síðasta sunnudagsmorgun. Rútan sem ég hafði ætlað að taka hafði nefnilega farið án mín kl hálfníu. Ekki gæfuleg byrjun í sumarvinnu sem guide að missa af rútunni á áfangastað.

Með aðstoð góðs fólks komst ég samt á Vík þar sem ég hitti fólkið. Takk takk Rut og mamma, og já, þið eigið inni hjá mér stóran greiða. Kennarinn minn, hann Hjölli, virtist álíta sem svo að fall sé fararheill, allavega fékk ég engar skammir. Þetta var æfingaferð með reyndum guide, einum þeim reyndasta. Eftir hana á ég að vera tilbúin að bjarga mér ein með 8-15 Frakka hóp. Í þvi felst að fræða þá um sögur, ljóð og líf þjóðarinnar sem og land og náttúru. Mikilvægt er að passa þá og kenna þeim að fara sér ekki að voða í náttúrunni, kenna þeim að klífa skriður og skríða kletta án þess að slasa sig, detta ekki í hveri eða hrífast með straumnum niður árnar sem við þurfum að vaða.
Ég á að kenna þeim og hjálpa að tjalda, elda oní þau og þjóna að einhverju leyti, - en ég slepp við uppvaskið, sem er mjög gott!

Ég hitti fólkið sem sagt á Vík á sunnudaginn, þá voru þau búin að vera á ferðalagi í fimm daga. Þá um kvöldið byrjaði að rigna!
Morguninn eftir var rigning og rok. við röltum upp á Reynisfjall þangað til vindurinn var farinn að rífa almennilega í, þar snerum við við, enda ekkert útsýni hvort eð er. Hundblaut héldum við okkur að mestu leyti innandyra seinnipartinn.

Að morgni þjóðhátíðardagsins tókum við rútuna inn í Landmannalaugar. Rigningin hélt áfram eins og ekkert hefði í skorist en streymdi nú beint niður, frekar en upp í nef og inn í tjöld. Við fórum í stuttan göngutúr, einn rúnt um Laugahraunið, og sendum svo fólkið í laugina meðan ég og Helga (annar guidanemi) elduðum saltkjöt og baunir.

Á miðvikudaginn löbbuðum við norður að Ljótapolli í rigningarhryðjum. Nei, þetta voru ekki skúrir, þetta voru hryðjur. Uppi á Ljótapollsgígnum borðuðum við nesti akkúrat í einni uppstyttunni. Hryðjur allt í kring en uppstytta og bjart yfir hraunjaðrinum og Tungnánni þar sem hún rennur í gegnum Kýlingana, skyndiuppgufunin í sólinni vakti upp hulduslæður sem liðuðust um svartan sandinn, - vafalaust eitt fallegasta myndefni sem ég hef séð og mun sjá. Ég bölvaði augnablikinu þegar ég vó og mat hvað ég ætti að taka með - og skildi myndavélina eftir í tjaldinu á þeim forsendum að þetta yrði nú ekki fallegasti dagurinn sem ég yrði á ferðinni á þessum slóðum í sumar.
Á heimleiðinni kepptumst við nemarnir við að vera til fyrirmyndar í að tína upp rusl á víðavangi. Ég vann mér inn nokkur fyrirmyndarstig þegar ég dró latexhanska upp úr vasanum á utanyfirbuxunum, góss frá því á einhverri sjúkraæfingunni í vetur. Vopnuð honum réðst ég óhrædd á versta sóðaskap. Allavega framan af. Þar sem við gengum með fram Frostastaðavatninu greip ég í plastpokahorn sem stóð upp úr veginum. Í pokanum var gums sem endur fyrir löngu hafði verið fínasta bleikja og lyktin eftir því. Hvusslass veiðimenn eru það sem veiða fisk, setja hann í poka og grafa hann í veginn? Skil ekki veiðimennsku.
Nú var komið að mér að spreyta mig við hlóðirnar. Að vonum var ég soldið stressuð þar sem bæði Helga og Hjölli eru/hafa verið atvinnueldarar og Frakkar ekki orðlagðir fyrir umburðarlyndi eða nýjungagirni í matargerð. En það sem mig vantar á í kunnáttu og þekkingu bæti ég upp með hugmyndafluginu - og þetta var eitt af þeim kvöldum sem tilraunaeldhúsið virkaði ágætlega. Hakkbollur með eplum og fjallagrösum runnu ljúflega niður í franska maga og íslenska og ég var svo ofhlaðin lofi og hrósi að ég stóð varla í lappirnar.

A fimmtudeginum fengum við loksins dag sem hekk meira og minna þurr. Við lögðum af stað inn Laugaveginn til að borða nesti við Storahver. Eftir að hafa skoðað hveri þar i kring heldum við norðvestur a boginn i att að Haöldu og til baka niður Vondugil. Fyrsti dagurinn sem við komum ekki heim hundvot að blautum tjöldum - mikil hamingja.

Mikið var lika gaman að vakna a föstudagsmorgninum og heyra ekki rigningarhljoð, þa verður svo miklu auðveldara að fara a fætur. Fyrst það var ekki bleyta, þa forum við og bleyttum okkur i anni. Þetta var reyndar ekkert a við það sem eg hef verið að bleyta mig undanfarið, við oðum bara yfir hnedjupt vatn. Svo löbbuðum við inn Barmana, upp a Reykjakoll/Kjaftaöldu og svo aftur inn a Laugaveginn og til baka upp og niður Brennisteinsöldu.

Aður en við forum heim a laugardeginum skruppum við i morgungöngu upp a Blahnuk, one last look yfir Landmannalaugar.
Eins og þið sjaið er eg orðin nokkuð vel sjouð i staðhattum og gönguleiðum (enda buin að labba amk eitt maraþon a faum dögum) og skal með anægju miðla hverjum sem vill. Eg er reyndar bokuð langt fram eftir sumri i alls kyns vinnu og aktivitet en það ma alltaf finna tima fyrir e-ð skemmtilegt, svona eins og að labba Fimmvörðuhals eða fara i utilegu um viðan völl eða i pikknikk. Það er nefnilega svo margt a sumrin...

Fyrir þá sem beðið hafa spenntir eftir framhaldi ferðasögunnar, njótið heil!

Á hvítalaugardeginum brunuðum við Þorbjörg í Skaftafell. Hún stefndi á vinnu um sumarið við fræðslu misfróðra ferðamanna. Ég stefndi á hæsta tind Íslands á sunnudeginum, má ekki minna vera.
Útlitið var ekki bjart. Fjallaleiðsögumenn höfðu þurft að snúa við á laugardeginum vegna veðurs og ætluðu ekki upp á sunnudeginum. – Gamall þulur hjá græði sat, geigur var svip hans í... mm.. eeeehehenívei... Við vorum þrjóskan uppmáluð og ætluðum samt! Við ætluðum allavega að vakna snemma og kíkja á veðrið.
Allir á lappir um þrjúleytið eins og sönnum háfjallahommum sæmir.
Ég fékk nákvæma, langorða, ítarlega veðurlýsingu í smáatriðum frá hinum einstaka Bödda sem Þorbjörg vinnur nú og býr með, magnaður maður. Ég bar veðurlýsinguna áfram til hinna þverhausanna og við sáum að okkur. Það var erfitt að sannfæra Tryggva, hann var fullur eldmóðs; en á endanum tókst okkur að fá hann aftur oní svefnpoka.

Þegar við vöknuðum á eðlilegum tíma á sunnudeginum nenntum við ekki að hanga í Skaftafelli með vonbrigðin fyrir augunum og keyrðum því inn í Núpsstaðaskóg. Við löbbuðum inn í botn og bleyttum okkur í ánni. Á leiðinni sáu nokkrir steina sem þeim leist vel á. Anna stakk sínum í vasann og bar hann alla leiðina heim. Rúnar, Freyr og Tryggvi stungu sínum steinum í bakpokana og báru þá heim. Duglegt fólk. Rúnar segist hafa borið þyngsta steininn, ég bíð enn eftir niðurstöðum löggiltra mælitækja.

Til þess að aftur yrði líft í bílunum hentum við strákunum í kalt sund á Klaustri. Við gistum síðan í eyðibýlinu Heiðarseli og skoðuðum þar minjar um skíthúsabyggð og póníhestarækt hjónanna Rúnka og Freyju. Eftir skyldustörf túristanna mettuðu grillmeistarar alla fjölskylduna á tveimur brauðum og fimm fiskum þegar kolin loks komust í gang. Á kvöldvökunni var farið í ýmsa pantleiki líkt og á jólaskemmtunum á Rauðasandi hér forðum: pant ekki vaska upp, pant ekki skúra á morgun og svo hinn sívinsæla leikleik Actionary. Við riðum röftum og öllu tiltæku og tilþrifin voru ógurleg. Sérlega minnisstæð er lífleg túlkun Rúnars á kynskiptingi og snilldarúrlausn Villýjar á orðinu málmþreyta. Fleira er minnisstætt, fleira en nöfnum tjáir að nefna. Við lærðum margt nýtt þetta kvöld. Við stúlkurnar lærðum ný orð eins og skotbómulyftari, hildar og bjúgaldinsklofningur. Strákarnir könnuðust fæstir við tíðahvörf. Þar fyrir utan reyndum við stelpurnar að halda okkur við orð sem þeir myndu kannast við... Þess ber þó að geta að strákarnir voru skotfljótir að uppgötva þegar leikinn var fyrir þá gardínukappi, - það er annað en sumur karlpéníngur sem ég þekki.

Eftir útreiðina sem strákarnir fengu dirfðist enginn þeirra að stíga fæti inn í stelpuherbergið, jafnvel þó þeim væri boðið. Frekar tróðu þeir sér inn í eitt herbergi og sváfu á göngunum, þeir sem ekki komust þar inn. Það fór vel um okkur stelpurnar, við breiddum úr okkur og vöknuðum úthvíldar, veit ekki með strákana. Kannski var prumpufýla í herberginu okkar, hver veit...

Á mánudeginum héldum við heim á leið með augun hjá okkur í leit að góðum fossum. Tryggvi jr leiddi okkur að tilvöldum fossi rétt fyrir vestan Skógafoss. Þar tryggðum við línu og sigum niður 10-12 m háan fossinn. Skemmtilegt. Eftir fossinn þurfti að vaða smáhyl, - sem Önnu fannst reyndar enginn smáhylur. Þegar ég var komin út úr gjánni, út í sólskinið, sneri ég við. Ég fór aftur inn. Það fannst enn þurr þráður á mér og það var ekki nógu gott. Ég fór aftur inn og dýfði mér í hylinn. Kalt og blautt – en skemmtilegt. Mér finnst fólk ekki dýfa sér nóg í hyli. Heimurinn væri betri ef væri meira um hyli.

Húff... just in time að mér tókst að klára þessa ferðasögu, ég fer aftur á sunnudagsmorgun, farin út í buskann. Sé ykkur seinna.

Lengi hef ég hlakkað til þeirrar stundar þegar ég hefði ekki undan að skrifa ferðasögur. Hér birtist pistill vesturfaranna Villýar og Herdísar. Þeir sem eru að bíða eftir pistli um Skaftafell, Núpsstaðaskóg, Heiðarsel og fossasig verða því miður bara að bíða þolinmóðir.

Eftir að hafa mistekist að leiða lið mitt til sigurs í sjómannadagsróðrarkepninni í Þorlákshöfn flúði ég landsfjórðunginn og stefndi vestur á bóginn. Eftir 7 klst ferðalag yfir apalhraun og ófærur, með pönnsustoppi í Borgarnesi, lenti ég loks á Patreksfirði. Ásta, amma Villýar, dreif mig strax að matarborðinu og bar fyrir mig mat þar til ég stóð á blístri. Ég gaf skít í prattíin á Patró og sjómannadagsballið, buguð af þotuþreytu og matargati í hægra hné.
Prattí-Patró var draugabær á mánudagsmorgninum og við þurftum við að bíða til ellefu eftir því að fyrstu mannverurnar settu upp sólgleraugun og drægjust á lappir. Með nesti og nýja skó brunuðum við yfir á Rauðasand með viðkomu í fyrsta stálskipi Íslendinga, Garðari, sem liggur nú uppi í fjöru í Skápadal. Við settum hjólin saman og renndum okkur en liten cykletur og trallala. Þegar við komum til baka var Árni búinn í vinnunni og kominn yfir um.
Um fimmleytið lögðum við af stað í gönguna miklu inn í surtarbrandsnámur. Með öndina í hálsinum kíktum við niður af Ölduskarði og bjuggumst við að sjá örmjóa kindagötu í bjarginu fyrir ofan himinhátt þverhnípi - svo mikið var búið að vara okkur við og draga úr okkur kjarkinn. Það sem við sáum var vissulega einstigi en þetta var fyrir neðan klettana og fyrir neðan stíginn var ekki þverhnípi heldur misstórgrýttar skriður niður 200 metra. Við fundum námurnar og gengum inn í botn á einum göngunum, ca 50 metrar. Námuferðin er ágætis dagsverk fyrir ólofthrædda. Lofthræddir skyldu halda sig fjarri.

Þriðjudagurinn var bíladagur, veðrið var ekkert spennandi. Fyrsta stopp var byggða- og flugminjasafnið á Hnjóti. Við skiptumst á sögum við safnastúlkuna. Hún sagði okkur frá langömmu sinni sem tók þátt í björgunarafrekinu við Látrabjarg og ég sagði henni frá heiðursorðunni afabróður míns sem dagaði uppi í hnífaparaskúffunni eða tvinnaboxi konunnar hans. Þeim fannst þetta víst ekkert til að hreykja sér af í þá daga þegar samhjálp var skylda hvers manns og skilyrði þess að lifa af á hjara veraldar.
Næst lá leiðin út á Látrabjarg. Við rétt heilsuðum upp á lundann frammi á bjargbrún og flúðum svo aftur inn í bíl undan rigningarsuddanum.
Við tókum upp þrjá rennblauta þýska túrista og skutluðum þeim síðasta spölinn niður í Breiðuvík - góðverk ferðarinnar.
Við héldum áfram til Kollsvíkur þar sem hann afi minn er fæddur og uppalinn. Við keyrðum áleiðis oní fjöru. Þar sem forfeður mínir tróðu áður sandinn og stigu ölduna í roðskóm og lýsisbornum skinnstökkum veigraði ég mér nú út í Northface og Nikita. Ég blygðaðist mín fyrir eigin væskilshátt og rak nefið í rigninguna. Við röltum yfir tóftarbrot og ég óskaði mér 100 ár aftur í tímann og sá í anda 100 manna byggð í Kollsvíkinni og verbúðina iðandi af lífi. Ég myndi vilja kynnast sjálfsþurftarbúskapnum, sækja lífsbjörg í Norðurhöfin og björgin, hættuleg en heillandi. Svo hugsaði ég áfram: hefði ég fæðst hér 100 árum fyrr, þá væri ég ekki að róa á sjó, ekki að síga í björg, ekki á ferðalögum - ég væri heima að eignast börn, ala þau upp og halda gott heimili - og ég varð bara nokkuð sátt við mitt hlutskipti.
Með magafylli af slátri frá Diddu á Láganúpi yfirgáfum við þennan draumastað í kvöldsólinni. Kannski var ekki sól. Kannski var ennþá rigning. En í minningunni er sólin í Kollsvík, jafnvel í rigningunni.
Við keyrðum aftur yfir á Rauðasand og komum við í fjósinu að Stökkum og fengum mjólk í morgunmatinn. Alvöru óunna, ógerilsneydda kúamjólk.

Að launum fyrir mjólkina mættum við árla morguns í fjósið og gáfum kúnum meðan mjaltastúlkurnar Lóa og Hörður sinntu sínu.
Restin af miðvikudeginum fór í vistaöflun og dekkjaviðgerðir á Patró, ekkert spennandi.

Á fimmtudeginum var planið að labba upp á Napann og kíkja síðan í selalátur niðri á sandrifinu. Við hættum fljótlega við að labba alveg upp þar sem toppurinn var hjúpaður skýjum og ekkert útsýni. Ég rak sjálfa mig áfram upp á útsýnishól en þegar þangað var komið bugaðist ég. Mjaðmargigtin síðan í Botnssúlum hafði aldrei fengið almennilega hvíld til að jafna sig og því varð ég viðþolslaus á fimmtudaginn, þrátt fyrir nokkra daga á ofurskömmtum af íbúfeni. Villý hélt áfram fyrirhugaða leið niður með Sjöundá en ég brölti þráðbeinustu leið heim, niður kletta þar sem ég kom að þeim, yfir fúafen og flóa; heim í meira íbúfen og svefn.

Föstudagurinn var stanslaus keyrsla frá Patró til Rvk og Villý hélt svo áfram til Skaftafells eftir litla viðdvöl í höfuðstaðnum. Ég hins vegar fór í fínustu stúdentsveislu til Þorbjargar en fór snemma heim í meira íbúfen og svefn.