Held ég sé í fríi næstu helgi. Ef rétt reynist langar mig mikið að nota tækifærið og rölta yfir Fimmvörðuháls, þó ekki sé meira. Langar einhvern með?

Hélt upp á ammlið mitt með látlausu matarboði á Kárastígnum, sló saman við kveðjupartí Þórhildar sem er nú lögð af stað í sólarhringsferðalag sitt til Turku í Finnlandi. Gat ekki sent hana til útlanda án þess að vera búin að láta hana smakka hval. Matreiddi hrefnukjöt fyrir vinina á fös og svo aftur fyrir fjölskylduna á lau. Fengum fínt kjöt á fös, aðeins meira lýsisbragð af því sem ég eldaði á lau en það slapp fyrir horn. Svo var kjúklingur í aðalrétt á fös, hrefnan var rétt til að smakka.

Fyrir þá sem hafa áhuga þá eru hérna lauslega rissaðar uppskriftir:

Hrefnusteik hvalskoðarans!!!
Skerið kjötið í tæplega 1cm þykkar sneiðar, berið á olíu og piprið. Steikið graslauk upp úr smjöri og bætið svo furuhnetum út í. Þetta er sett til hliðar og borið fram sér. Kjötið er steikt eftir smekk. Borið fram með piparsósu og rifsberjahlaupi.

og svo kjúklingurinn
Takið skinnið af kjúklingnum (læri eða bringur), leggið bitana í eldfast mót, hálffullt af vatni og bakið. Skerið í bita rauð epli og avókadó og saxið valhnetur. Steikið eplin og hneturnar upp úr olíu og púðursykri, bætið kanil út í og rétt undir lokin avókadóbitunum. Kjúklingabitarnir gegnsoðnir eru líka steiktir í smástund upp úr olíu og púðursykri, rétt til að fá bragðið.

Ég nota helst ekki mælieiningar, hvorki tíma né rúms. Áætlið hverjum manni nóg og eldið þar til maturinn er tilbúinn.

Fór ekki upp á Hnúkinn um helgina eins og vonir stóðu þó til, við fengum ekki leiðsögn.
Fórum samt, ég og Halla, austur í Skaftafell og tylltum niður tjaldhælum eftir ellefu á föstudagskveldið.

Á laugardeginum fórum við á flakk og tókum með okkur englendinginn Söru og kanann Trip sem við hittum í Skafffll. Kíktum fyrst í Hnappavallahamrana og príluðum smá þar, línuleysið háði okkur en við fundum ágætis boulder-æfingar. Svo héldum við áfram austur þar sem okkar beið kaffi á Hala í Suðursveit, Zodiak-reisa á Jökulsárlóni og hvala- og selaskoðun úr fjörunni, svo stiklað sé á stóru. Stórkostlegur dagur.

Við lágum á meltunni eftir góðan grillmat og vorum að spjalla við Söru og Trip þegar kallað var partíboð úr fjallaleiðsögumannatjaldinu. Til að gera langa sögu stutta endaði það með þunnum sunnudegi.

Eins og allir vita er fjallganga besti þynnkubani sem til er. Við fórum því á Hafrafell með Dave fjallaleiðsögumanni á sunnudeginum. Smátt og smátt, hægt og bítandi, náði ég aftur fyrri styrk - andlega sem líkamlega. En ég var ákaflega dodgy og scetchy á tímabili. Ævintýrið byrjaði samt fyrst fyrir alvöru þegar við héldum að við værum nánast komin heim yfir Skaftafellsjökul. Eftir að hafa þrætt í gegnum krosssprungið völundarhúsið kom loks að því að lengra varð ekki komist. Sólin var komin óþægilega lágt á loft þegar við sáum að við yrðum að snúa við og þræða aftur til baka. Þar sem við ætluðum ekki að bíða eftir sólarlagi, ljóslaus á jöklinum, var gefið allhressilega í. Ég og Halla erum nú ekki reyndustu háfjallahommar í heimi en neyðin kennir naktri konu að spinna. Allt í einu stukkum við hiklaust eins og við værum að klofa yfir bæjarlækinn en ekki yfir dauðadjúpar sprungur og klungur.

Eitt hruflað hné var allur skaðinn sem við höfðum af þessari þeysireið yfir jökulinn, ofan sandi vaxnar jökulurðar og niður með hlaupandi grjótskriðum! Dave sagði fátt á köflum, annað en dodgy og scetchy. Við vorum úrvinda þegar við skriðum inn í bíl við Svínafellsjökulinn, úrvinda en ofurhamingjusöm. Ain't nuffin like a lil adrenaline.

Brosið entist alla leið í bæinn, - munnvikin héldust uppi þó augnlokin sigju niður.

Sumarprófið mitt í Heimspekilegum forspjallsvísindum byrjar eftir 20 mín, can't wait!!!
Veit ekki hvern ég var að blekkja þegar ég skráði mig í sumarpróf; allavega blekkti ég sjálfa mig þegar ég taldi mér trú um að ég gæti verið betur undirbúin í ágústlok en ég var í maí.

Ekki gat ég farið að dröslast með bækurnar á fjöll og lítið gagn er að því að fara með þær á sjóinn þar sem ég á víst að halda uppi fjörinu þar. Þess vegna hafði mér ekki gefist eitt einasta tækifæri í sumar til að lesa fyrr en ég fékk tvo frídaga á mán og þri. Ég sá í hendi mér að þarna gæfist gullið tækifæri til að lesa það sem ætlast var til, hugsa djúpt og pæla.

En ó vei; freistarinn sat fyrir mér og hindraði góðan ásetning minn: á sunnudagskvöldinu datt ég í að lesa Harry Potter - The order of Phoenix. Og þar sem ég var alltaf að bíða eftir að þessi bók hífði sig upp úr meðalmennskunni og yrði spennandi þá gat ég ekki hætt og snúið mér að öðru, - það sér hver heilvita maður! Þegar ég á þriðjudeginum hafði þrælast í gegnum allar 760 blaðsíðurnar fór ég að taka til í herberginu mínu á Eyrarbakka því til stendur að ég tæmi það áður en ég fer út og eftirláti það Guðrúnu. Þriðjudagskvöldið fór í eldamennsku og bíóferð - skuldaði Hildi bíóboð síðan langt síðan, tími til kominn.
Miðvikudagur og fimmtudagur voru vinnudagar, hálfs sólarhrings vakt hvorn dag eins og vanalega. Þegar ég kom svo heim í gærkvöldi var mér ekkert að vanbúnaði að fara að læra þegar ég var búin að taka aðeins til í herberginu mínu á Laugaveginum. Þá las ég frá 23 til 1 - meikaði ekki meira eftir allar næturvökurnar við galdrabókalestur. Vaknaði svo um átta-leytið með góðan ásetning, las í einn og hálfan tíma, fór í sund, út í banka, út í bakarí og svo aftur heim að borða morgunmat. Tók aftur til við lesturinn en eirðin var ekki meiri en svo að ég stytti nýju buxurnar, gekk nokkrum sinnum fram og tilbaka, leit út um gluggann á klukkuna á Hlemmi og ákvað að fara niðreftir í skólann að læra þar. Settist við tölvu í Odda og kíkti aðeins á nokkrar Powerpoint-glærur og glósur á netinu.

Þegar ég hafði sörfað vítt og breitt um netið áttaði ég mig á því að ég væri hvort eð er ekki að gera sjálfri mér neitt gagn og ákvað að skrifa smá pistil. Síðan eru 17 mínútur. Nú fer ég og læt reyna á það hvort þessi góði undirbúningur reynist mér gott veganesti.

--- --- --- ---

Nú eru fimm mínútur síðan prófið byrjaði og ekki sit ég inni og helli á blað hugleiðingum mínum; hverju má það sæta?

Sko, í millitíðinni hef ég komist að því að einhvern tíma í sumar hef ég (perhaps very wisely) skráð mig úr sumarprófinu og svo hef ég ekkert munað eftir því. Kannski hef ég aldrei verið búin að skrá mig í sumarpróf, ég man það ekki fyrir víst. Mér líkt, eins og flestir sem þekkja mig vita. Fjölskyldan kallar mig prófessor Herdísi, ekki að ósekju, - og það kemur gáfum ekkert við.

Ég veit að ég gerði sjálfsagt rétt í að eyða þessum pósti ella verð ég skotskífa háðs og gríns ... æ nei nei. Ef þessi litla saga getur létt ykkur lund þá er það vel.

Enn sópast að mér fréttamennirnir. Núna í kvöld var það spænska sjónvarpið TvE sem beið okkar á bryggjunni þegar við lögðumst að. Soldið erfitt viðtal að því leyti að ég skildi ekki spænskan spyrilinn og þurfti að giska á hvað hann hefði verið að spyrja mig. Annars er maður nú orðinn nokkuð sjóaður í þessu, ræðan komin á hreint; hann virtist allavega nokkuð sáttur.

Verð samt að muna næst að kynna mig undir fölsku flaggi. Ekki út af því að ég vilji ekki standa við orð mín, nei, þið skiljið ekki. Þið hafið aldrei séð skelfingarsvipinn sem kemur á suma útlendinga þegar ég stafa
S-i-g-u-r-g-r-i-m-s-d-o-t-t-i-r.
Disa Ljosalfur er til dæmis mun auðveldara; verð að muna þetta næst. Getur auk þess verið mjög skondið ef eru einhverjir Íslendingar úti sem sjá þetta.

Hvað heldur þú? -
Er nauðsynlegt að skjóta þá?

Þessa spurningu hef ég fengið allnokkrum sinnum undanfarna daga; - það fylgir því að vera leiðsögumaður á hvalaskoðunarbát!

Heimspressan hefur leitað álits míns, þegar veit ég til að rödd mín hefur hljómað á BBC Worldwide Radio og fésið á mér birtist væntanlega á næstu dögum á sjónvarpsskjám þó nokkurra Breta. Auk þess hefur það lent á filmum aðskiljanlegra tímarita og fréttablaða sem ég kann ekki að nefna.

Hvert er svo álit mitt?
Þegar ég hef sett upp spekingslegan svip, - eilítið áhyggjufullan, segi ég að ég hafi fyrst og fremst áhyggjur af því hvaða áhrif veiðarnar hafi á hvalaskoðunarbransann. Reyndar hefur komið mér á óvart hversu lítil viðbrögð ég hafi fengið frá gestum okkar. Aðaláhyggjuefnið sé það að fyrstu hrefnurnar sem fara eru augljóslega þær gæfustu og forvitnustu, þær sem gefa best færi á sér; en þetta séu einmitt líka þau dýr sem okkur og gestum okkar finnst mestur fengur í að sjá. Þegar þau eru farin og hinar hrefnurnar orðnar lafhræddar við allar bátaferðir, þá eru okkar ferðir strax orðnar miklum mun síðri. Hrefnan er sá hvalur sem við sjáum langoftast og mest af - enda algengasti hvalurinn á Íslandsmiðum.

Hvalfriðun hvalanna vegna finnst mér ástæðulaus í þessu tilviki. Áætlaður fjöldi hrefna við Ísland var u.þ.b. 55.000 við síðustu talningu, þessar veiðar höggva ekki stórt skarð í íslenska hrefnustofninn. Ef eitthvað er mætti heldur að grisja þær enn frekar til þess að hlífa fiskistofnum, ef menn vilja á annað borð vera að stjórnast í jafnvæginu í lífríki sjávarins.

Annað sem við Íslendingar þurfum að vega og meta er það hvort raunverulegur ágóði er af hvalveiðum. Ofurverndun hvala á sér óneitanlega (en illútskýranlega) mikið fylgi á alþjóðavettvangi. Bregðist heimurinn hart við getur varla talist skynsamlegt að streitast við og bíða skaða af. Þrátt fyrir að okkur sé meinilla við að þurfa að hlíta afarkostum alþjóðasamfélagsins, sérstaklega þegar bönnin virðast ástæðulausar væmnisfriðanir, þá kann að koma sú stund að okkur sé nauðugur einn kostur.

Þetta er klárlega á gráu svæði og margt sem þarf að taka með inn í myndina. Sjálfri væri mér hjartanlega sama um þessar veiðar ef bátunum hefði verið sleppt lausum annars staðar en á hvalaskoðunarsvæðunum. Einhver dýr verða skotin í Faxaflóanum þar sem við siglum út á hverjum degi. Hæstvirtur sjávarútvegsráðherra beindi "vinsamlegum tilmælum" til skotmanna að þeir færu út fyrir línu sem dregin var, að mig minnir, frá Garðsskagavita í Þormóðssker. Þá er bara að bíða og sjá hversu hæstvirtur herra ráðherrann er; hversu mikið mark er tekið á "vinsamlegum tilmælum" hans.
Þetta kemur allt í ljós á næstu dögum, vikum og mánuðum.

Eftir að hafa dvalið langdvölum í buskanum er ég nú komin aftur til byggða, reynslunni ríkari. Ég hef vissulega frá mörgu að segja en læt vera að skrifa nákvæma ferðasögu eftir þessa mánaðarútivist.

En ég hef lært margt, ójá. Mér var hent út í djúpu laugina, þannig lærir maður mikið og maður lærir hratt. En ég veit líka að ég á margt ólært.

Ég hef hitt margt gott fólk á leið minni: tjald-, land- og skálaverði, bílstjóra og aðra leiðsögumenn. Hjá þessu góða fólki fékk ég marga góða sögu og fróðleik, góð ráð og leiðarlýsingar. Ég lærði af reynslunni að treysta ekki hverjum sem er, sérstaklega ekki þegar leiðin er sögð vera auðveld, augljós, eða eitthvað þaðan af betra/verra.

Ég lærði margt um sjálfa mig og mannlegt eðli. Ég var svo heppin að lenda ekki á neinum erfiðum ferðamanni, þetta var allt indælis fólk. En það var misvel búið, í misgóðu formi og hafði misjafnar væntingar til Íslands og ferðarinnar sem það átti fyrir höndum. Ég gat ekki annað en brosað að hópnum mínum þegar ein tók upp regnhlífina og annar vafði gönguskóna sína inn í sellófan...

Ég lærði að meta litla og einfalda hluti, hafi ég ekki kunnað það fyrir. Ég kynntist ánægjunni af því að heyra lækjarnið eftir níu vatnslausa kílómetra í gegnum hraunið á heitasta degi sumarsins; fögnuðinum af augnabliks uppstyttu fyrir klósettpásu það er svo miklu betra, sérstaklega þegar maður þarf að taka sinn tíma - þá brennur líka svo miklu betur... En líka áttaði ég mig oftsinnis á því hvað ég er mikið heppin og hamingjusöm með starfið mitt.
Þegar við lágum við og í Strútslaug í sólskini og blíðu, lofsamaði hópurinn minn þessa paradís á jörð og lofuðu lífið í hástert. Svo bætti ein við: " Og hugsaðu þér Herdís: þú ert í vinnunni!"

Þvílík forréttindi að vinna við að ferðast. Og þvílík forréttindi að eiga einmitt þetta land að ferðast um og sýna útlendingum.
Ótal sinnum hef ég verið að rifna úr stolti yfir landinu mínu, brjóstið ólgandi af ættjarðarást. Þegar ég var ein á ferð, ein með fjöllunum, enginn til að sýna landið eða monta sig við, birtist stoltið sem lotning og virðing - takmarkalaus en óttablandin. Á göngu minni söng ég hástöfum öll þau ættjarðarlög sem ég kunni vegna þess að sjálf átti ég ekki til orð til að lýsa því sem mér bjó í brjósti; til þess hafa aðrir verið betur fallnir.
Mér skildist að það var ónákvæmni, jafnvel rangtitlun, að þykjast eiga þetta land. Þetta er einskis manns land og allra. Hins vegar kannast ég hiklaust við eignarhald landsins á mér sjálfri.

Lengi hef ég ætlað að verða flakkari þegar ég yrði stór. Ég hélt ég ætti mér hvort eð er ekki rætur. En ég hef fundið þær, án nokkurs vafa. Þær liggja fjarri alfaraleiðum, það eru rætur fjallanna.