Jólin okkar voru eins og best verður á kosið, mökki-ið svo notalegt og passlegt fyrir okkur. Sánan náði reyndar aldrei að verða snarkheit, - en fín fyrir nýliða eins og mig og Ágústu. Jólamaturinn heppnaðist vonum framar og hugulsamir aðstandendur sendu alls kyns íslenskar kræsingar sem tilheyra, takk takk.

Jóladagur kom og fór án þess að við skiptum úr náttfötunum. Tímanum var vel varið í jólabækur, jólasjónvarp og jólaát.
Á annan nenntum við ekki að sitja lengur á rassinum svo við ákváðum að skella okkur í bíltúr til Jyväskyla. Við komumst þó ekki spönn frá rassi vegna bílavandræða. Fyrst fórum við á næsta bæ og hittum þar fyrir gamla manninn indæla en enskusnauða. Hann kallaði svo til dóttur sína enskumælandi og þriggja ættliða finnska björgunarsveit og á endanum var hálft þorpið Rutalahti komið okkur til hjálpar. Mikið indælisfólk.
Við þurftum reyndar ekki annað en start, rafgeymirinn hafði víst ekki þolað -24° frostið á Þorláksmessu, svo vildu björgunarmenn okkar meina. Svo fannst þeim heillaráð að stinga bílnum í samband í innstungu á þar til gerðum rafmagnsstaur. Við störðum á aðfarirnar eins og naut á nývirki en síðan þá hef ég tekið eftir svipuðum innstungum víða á bílastæðum Finnlands, - mesta þarfaþing, bílainnstungur.
Eftir mikið umstang komumst við loks til austantjaldsbæjarins Jyväskyla sem skartaði... því sem til var. Ekkert stopp þar sem við þorðum ekki að drepa á bílnum...

Gríðarmikil hálka á heimleiðinni til Turku leiddi okkur út í skafl á einum stað, ekkert alvarlegt samt, við hefðum sko alveg reddað okkur úr skaflinum sjálfar. En þar bar að einn enskusnauðan Finna sem leist ekki nógu vel á vinnubrögðin. Sá snaraðist út út bílnum og tók orðalaust að sér verkstjórn... eða öllu heldur tók að sér verkið eins og það lagði sig. Þremur augnablikum síðar var bíllinn með öll hjól á veginum og Finninn þögli vatt sér umsvifalaust aftur upp í sinn bíl og ók á brott með það sama. Takk fyrir hakk.

Einhvers staðar á heimleiðinni tókst okkur svo að týna restinni af jólaskinkunni. Grunur leikur á að hún hafi farið sömu leið og ruslið okkar, sem Ágústa losaði okkur við í Heinola. Allavega komst kinkkurullan okkar ekki á leiðarenda. Vonandi finnur hana einhver þurfalingur.

Við vorum ekki sérlega afkastamiklar í dag, sunnudaginn milli jóla og nýárs. Fórum bara fram úr rúminu til að fara á Kotipizza og svo á vidjóleiguna. Við vorum nefnilega svo duglegar í gærkvöld...

Lofuðum okkur bót og betran og ákváðum að taka morgundaginn snemma. Málið er bara að það passar ekkert allt of vel inn í svefnmynstur undangenginna daga þannig að ég er andvaka að reyna að drepa tímann þar til stelpurnar vakna. Kannski ég reyni að sofa smá í augun á mér, ætlum að skoða bæinn á morgun.

Við náðum ekki að panta jólakveðju á rás 1, rétt of seinar. Í staðinn á Þórhildur að fá að senda jólakveðju í beinni á létt 96,7 um þrjúleytið á morgun, Þorláksmessu.
Áðan, á meðan ég flatti laufabrauð af miklum móð, sömdu þær stöllur útvarpsvænt bréf til að biðja um óskalög við jólabaksturinn. Skemmst frá því að segja að hún Sigga Lund sendi bréf um hæl og bað um að fá að hringja í okkur og taka viðtal, íslensk jól í útlöndum - fátt merkilegra. Hlustið öll.

Ágústa hefur ekki enn fengið að sjá mikið af Finnlandi. Myrkrið var löngu skollið á þegar hún lenti og ofan á það bættist bylurinn í gær. Í dag fórum við út í Spar og keyptum í jólamatinn og í smákökurnar. Svo fórum við beint heim að myndast.
Og við erum búnar að standa okkur svo vel: kókostoppar (soldið flatir reyndar), piparkökur og síðast en ekki síst: laufabrauð. Ég hafði aldrei steikt laufabrauð áður en séð það gert fyrir hver jól frá ómunatíð. Og það gekk svona ljómandi vel.
Nú ætti mamma sko að vera ánægð með mig; tvo þriðju af bakstursuppskriftum sem hún sendi mér hef ég notað, þar af piparkökur tvisvar.

Í jólamatinn keyptum við kinkkurulla, skinkurúllu. Það er víst algengasti jólamaturinn hér í Finnlandi. Hérna fæst varla lambakjöt og rjúpur... ég spurði ekki einu sinni. Þó hefði Ágústa nú kannski getað komið með soleiðis frá Skotlandi. En heima hjá mér er ekki svo mikil rjúpuhefð svo að ég sakna þeirra ekki.
Svo ætlum við að hafa möndlugraut og Þórhildur ætlar að gera rauðkál að hætti Hagalín. Brúnaðar kartöflur og eplasalat og ávaxtasalat með Siggusósu í eftirrétt.

Ég reyndi að útskýra fyrir Frökkum að íslensk jól væru Fjölskylduhátíð með stóru effi. Ef ég væri á Íslandi myndi ég aldrei halda jólin hátíðleg með öðrum en fjölskyldunni.
Þetta er líka krísa í flestum samböndum. Hvenær er sambandið komið á það stig að annað hvort fórni jólunum með fjölskyldunni til að eiga jól með kærasta/-u?

Hvergi hef ég vitað óhátíðlegri jól en í Bretlandi. Þar eru jólin nokkrir frídagar, tilvalið tilefni til að fara á fyllirí. Fyrir nánari lýsingu, sjá vísindavefinn um jól í Bretlandi. Frakkar taka jólin þó hátíðlega þó það sé ekki endilega með fjölskyldunni.

Adel sagði mér að hann væri að hugsa um að fá sér jólatré.
- Af hverju? spurði ég hann. Þú heldur ekki upp á jólin.
- Af hverju ekki? Bara að vera með. Þú fastaðir nú á Ramadan, minnti hann mig brosandi á.
- Jú, vissulega gerði ég það... Veistu af hverju við höldum upp á jólin?
- Eeee... af því Jesú fæddist og eee...
Svo ég tók hann í smá kristinfræðitíma og útskýrði eftir megni merkingu jólanna, svona til að endurgjalda trúarbragðafræðsluna sem ég fékk í nóvember.

Allavega... við erum búnar að skreyta piparkökurnar og tilbúnar undir gleðileg jól - hyvää joulua.

Ég er komin heilu og höldnu til Turku i hosiló til Þórhildar. Sem endranær lagði ég mig fram um að gera ferðasöguna sem líflegasta til þess að hún verði nú skemmtileg aflestrar.
Flugferðin til Parísar gekk áfallalaust fyrir sig og ég lenti á Orly um hálfellefu í gærmorgun. Langt síðan ég hafði komið til Parísar, reyndi að rifja upp hvernig hún lítur upp á yfirborðinu þar sem ég þræddi mig í gegnum Metroið til að taka rútuna út á Beauvais.
Komin út á Porte de Neuilly leit ég í kringum mig og tók upp kortið. Þarna gekk ég í hringi í fjörutíu mínútur og reyndi að finna flugvallarrútuna. Að þessum fjörutíu mínútum liðnum var útséð um að ég myndi ná fluginu mínu.

Ég var ekki mjög hamingjusöm þegar ég kom loksins inn á farmiðasölu flugvallarrútunnar og hellti mér yfir aumingja starfsmanninn þar.
Af hverju er ekki stoppistöðin merkt og ekki rútan heldur?
Þar sem Beauvais-flugvöllur liggur utan borgarmarkanna og borgin græðir ekkert á honum vilja yfirvöld ekkert fyrir hann gera. Rútuþjónustan má ekki setja upp skilti eða merkingar, það má bara gera í nafni borgarinnar og borgin vill ekkert gera. Þetta var hans útskýring. Þessi ágæti maður benti mér á að kvarta við Ryanair og skrifstofu flugvallarins. Þetta fólk á eftir að fá að heyra frá mér á heimleiðinni.

Úr því sem komið var var ekkert annað að gera en að redda sér. Hringdi í Ryanair til að reyna að breyta pöntuninni. Ekkert laust fyrr en á sunnudagskvöldið. 60 evrur fyrir breytinguna, tvær hótelnætur í París og ein í Stokkhólmi, komin til Turku að kveldi 22. des. Hmmm... ég ætla að hugsa málið...
OK, ég þarf bara að finna tölvu og þá get ég reddað þessu. - Var ég búin að minnast á hvað Frakkar eru illa tölvutengdir?
Champs Elysés, - þar sem túristarnir eru, þar hlýtur nú að vera internetkaffi; hvað eru t.d. mörg EasyInternet á Oxford Street?!!
Ég leitaði af mér allan grun, spurði starfsfólk kaffihúsa, blaðsöluturna og búða. Að lokum spurði ég með vonleysi í röddinni: Veistu um eitthvert internetkaffi einhvers staðar í París? Hvar sem er...

Það sem blasti við mér á tölvuskjánum var ekki mjög uppörvandi. Til að byrja með virtist ég ekki ætla að sleppa með minna en 130 evrur til Stokkhólms þar sem ég ætti svo eftir að taka ferjuna og allavega eina nótt í París. Af rælni ákvað ég að tékka á SAS, fullviss um það fyrirfram að það kostaði morð fjár. En nei, ungmennisfargjald alla leið til Turku kostaði 160 evrur, brottför tafarlaust. Svo ég reif mig upp á rassgatinu og þeysti út á Charles de Gaulle.

Air Botnia skilaði mér skilvirknislega síðasta spölinn yfir Eystrasaltið yfir á alþjóðlega múmínálfaflugvöllinn í Turku þar sem ísingin glitraði svo fallega á flugbrautinni. Sjö klukkutímum á undan áætlun - og nokkrum evrum yfir áætlun.

París er skemmtileg borg... svoleiðis. Ef ég þarf að vera föst einhver staðar, þá má það alveg vera París. En ég vil frekar vera túristi í París af eigin frumkvæði en ekki af illri nauðsyn.


Allavega. Ég er komin til Finnlands og er í góðu yfirlæti og í góðum félagsskap. Þórhildur tók á móti mér á flugvellinum í nótt og annað kvöld verðum við Þórhildur á flugvellinum í Tampere til að taka á móti betri þriðjungnum, henni Ágústu.

Á hádegi á Þorláksmessu náum við í bílaleigubílinn og brunum í áttina til Jyväskylä til að halda upp á jólin í "mökki", finnsku sumarhúsi. Að öllum líkindum er það í skógi við vatn. Við vitum að það er arinn og það er sauna. Spáir tuttugu stiga frosti. Það er nú reyndar ekki svo slæmt hér í Turku núna, ekki nema -8°C þegar við hjóluðum heim áðan.

Ég hef kveikt á símanum mínum hérna í Finnlandi +33 673 188 049. Ef það virkar ekki þá er númerið hennar Þórhildar +358 504 733 448. Svo vonum við bara að það sé GSM-samband þarna inni í skógi inni í landi. Ætti samt að ganga. Hér eru engin fjöll og því engir GSM-skuggar.

Svo óska ég ykkur öllum gleðilegra jóla og vona að þið hafið það gott yfir hátíðarnar.

Aurélien spurdi mig i fyrradag hvort tad vaeri tjodarsorg à Islandi eftir dauda Keikos. Hann hélt tvi lika fram ad Island vaeri eina landid i heiminum tar sem handtaka Saddams hefdi ekki verid adalfréttin hérna fyrir nokkrum dögum tar sem forsida dagbladanna hlyti ad hafa verid undirlögd andlàti naestfraegasta Islendingsins à eftir Björk.

Mér er nokk sama, sama um Saddam og sama um Keiko. Eg à bara morgundaginn eftir i Toulouse àdur en ég er komin i jolafri og kl. 8:15 à föstudaginn flyg ég af stad i langferdina til Finnlands.

Ekki enn bùin ad skila verkefninu sem ég àtti ad skila i gaermorgun. Viljdi heyra söguna?
Eg maetti soldid of seint i timann, eins og min er von og visa, tvi midur. Tà hafdi kennarinn verid à tvilikri hradferd ad hann bara safnadi saman verkefnunum og var farinn tegar ég kom.
Kennarar i litla gettoskolanum minum eiga ekki postbox eins og venjan er i HI tar sem haegt er ad skila verkefnum, hvad var til ràda? Senda verkefnid med emaili. Sounds easy, doesn't it? Bididi bara, tid vitid ad ég er i Frakklandi, - ekkert er eins audvelt og tad litur ùt fyrir ad vera og ekki eins audvelt og vaeri haegt ad hafa tad.

Kennarinn hafdi gefid okkur emailid sitt i upphafi annarinnar, màlid var bara ad ég var ekki med tessar glosur med mér i skolanum i gaermorgun. I HI slaer madur einfaldlega inn nafn kennarans à heimasidu HI og tà faer madur email og allar upplysingar sem madur kaerir sig um. EN... eg endurtek, ég er i Frakklandi, heimasida skolans mins er rétt til skrauts. Eg beid tolinmod eftir ad skrifstofa bokmenntadeildarinnar opnadi. Konan tar sendi mig à annan stad. Tann stad fann ég fyrir rest en adeins til ad komast ad tvi ad alltumfadmandi bàknid hafdi enga hugmynd um email starfsmanna sinna.
Um leid og tölvustofAN opnadi pikkadi ég inn verkefnid og vistadi à diskettu sem ég var to sem betur fer med vegna tess ad heimasvaedi nemenda... hah, ertu ad grinast? Taer tölvur sem eru med àsaettanlegu ritvinnsluforriti eru svo ekki med nettengingu tannig ad ég get ekki einu sinni vistad inn à HI-heimasvaedid mitt (fyrir nù utan allt annad ohagraedi). ERGO, gott ad ég var med diskettu.

Eg sà mig tilneydda til ad fara heim og nà i glosurnar minar med emaili kennarans, hàlftimi hvora leid. OK, eldadi og bordadi snöggt fyrst ég var komin heim. Skildi svo skolatöskuna mina eftir heima tar sem ég var ekki ad fara i nema itrottir tad sem eftir lifdi dags. Mundi samt eftir emailinu... mikill sigur fyrir minnislausu mig.

Eftir klifur i hàdeginu for ég i tölvu... tà fyrst var ég gràti naest. Eg var loksins komin med emailid, loksins. Og tà àttadi ég mig à tvi ad diskettan dottadi vaerdarlega i töskunni minni à rùminu minu... heima.

Eg sendi samt email til kennarans tar sem ég rakti harmsögu mina, afsakadi mig og lofadi ad senda honum tetta daginn eftir.
I morgun tegar ég aetladi ad senda verkefnid til hans, sà ég i postboxinu minu Delivery Status Notification (Failure)... Reyndi adra ùtgàfu af emailinu, ef ske kynni ad ég hafi gleymt punkti tegar ég skrifadi tad nidur, but no.
Hefdi àtt ad stressa mig meira ùt af tessu emaili... Nùna er tad bara sniglaposturinn.

Uff... leidinleg saga. Allt tetta til ad syna fram à ad ekkert er eins audvelt hérna og tad litur ùt fyrir ad vera og sérstaklega ekki eins audvelt og vaeri haegt ad hafa tad.
Skil ae betur og betur hvers vegna Frakkar eru svona pirradir og verkfallagladir. Allt sem heitir kerfi hérna og skriffinnska er rotid inn ad kjarna. Ekki af spillingu heldur af tvi tad er komid svo laaaangt fram yfir sidasta söludag. Ad hugsa sér ad teir dirfist ad flokka sig med nùtimavaeddum tjodfélögum.
Fyrir tà sem ekki eru enn sannfaerdir: i tölvustofunni tar sem ég fer oftast deyr netid reglulega, t.e.a.s. i teim tölvum sem eru yfirhöfud nettengdar. Ef netid er ekki dàid àdur, tà fer tölvan sem ég sit vid i tilvistarkreppu og hvaesir à mig This program has performed an illegal operation and will be shut down. A frönsku vitanlega.
Windows 95... hver hefdi haldid ad tad lifdi Keiko?
Ad tetta kerfi hafi lifad af tunglyndi eigin faedingar og medfylgjandi sjàlfstortimingarhvöt, ad tad sé ekki löngu ùtdautt vegna frùstreradra notenda - tad skil ég ekki.

Afmaeliskvedjur i massavis:
10. des : Elin Elisabet
11. des : amma Herdis
Agusta
Ari Klaengur
Katerine danska i Toulouse
12. des : Torbjörg
19. des : amma Gyda

Til hamingju med afmaelid allir sem einn, ég fagnadi fyrir ykkur öll. Svo jàta ég ad muna ekki almennilega hvernig radast annars upp i desember: Jon Sigurdur og Stebbi eru tarna einhvers stadar og svo eflaust einhver sem ég er ad gleyma. Làtidi mig vita.

Hélt litlu jol fyrir Islendingana og Islandsvininn Aurélien à föstudaginn. Eg og Gudrùn reyndum ad baka smàkökur eftir minni... tad gekk ekki of vel. Nù er ég bùin ad fà uppskriftir frà mömmu og get hafist handa fyrir alvöru. Reyndar hef ég à tilfinningunni ad Frakkar séu ekkert mikid fyrir ad baka sjàlfir. Bökunardeildir i bùdum og stormörkudum eru litlar ef nokkrar. Og tràtt fyrir mikla leit hefur mér ekki enn tekist ad hafa upp à pùdursykri. En ég gefst ekki upp. Gudrùn sagdist hafa fundid soleidis i risamarkadi i einhverju ùthverfinu svo ég held i vonina. Ef allt annad bregst tà baka ég bara i Finnlandi.
Tad tokst nù samt ad fà smàkökulykt i hùsid to afurdin vaeri ekki sù bragdbesta. Og deigid màtti éta; Pétur ljomadi af hamingju eftir ad hafa fengid smàsleikju og sagdist kominn i jolaskap. Laet ykkur vita af frekari tilraunum.

Svo for ég i fjallgöngu à laugardaginn, ekki sosum i fràsögur faerandi tar sem tetta er regla frekar en undantekning. Aetladi reyndar ad fara i helgarferd med Miröndu en hùn guggnadi à sidustu stundu svo ad ég for bara i dagsferd. Okkar finu leidsögumenn, Stephan à stuttbuxunum i snjonum og Rodrigue, Savoyardinn sem mér fannst fyrst lifandi eftirmynd Jökuls Bergmanns, nù teir foru tindavillt, heldur betur, svo vid endudum upp i 2150m i stad 2070m, einum tindi frà upphaflegum lendingarstad. Eg og Miranda erum einu stelpurnar sem torum ad skrà okkur i hop 1, (eda einu sem nennum) Miranda var ekki med i tetta skiptid og ég sprengdi mig allhastarlega à ad hlaupa à eftir tessum langt-à-undanförum, 1250m haekkun i leidindafaeri sidasta tridjunginn, snjoboltasnjokrapi i bratta = fyrir hver trju skref sem madur tok rann madur eitt til baka, à hausnum i snjonum mestan partinn.
Hvort sem tad var ofkeyrsla eda solstingur eda sitt litid af hvoru var ég ekki nogu hress og vetoadi à ad hlaupa eftir hryggnum upp og nidur og upp à rétta tindinn og svo nidur aftur. Tad kom sér vel fyrir rest, hefdi tekid allt of, allt of langan tima. Sofnadi fljott og vel tetta kvöld og slappadi af allan sunnudaginn, for ekki ùt ùr hùsi allan daginn nema rétt til ad hlaupa fyrir hornid, ùt i bakari til ad kaupa sùkkuladibraud i morgunmatinn... mmm... og svo beint upp i rùm aftur.

Klàradi naestum tvi ritgerdina sem ég à ad skila à morgun i samanburdarbokmenntum og klàradi naestum tvi ad lesa fyrir profid sem er à fimmtudaginn i frönskum bokmenntum. Tà er tad upptalid sem ég tarf ad klàra og skila fyrir jol. Engin jolaprofatörn hjà mér. Hàlffegin, veit ekki hvernig ég hefdi stadist jolaprofatörn àn hopandans à Kàrastignum.
Lokaprofin eru svo bara i tima i seinnihluta janùar. Ekkert upplestrarfri, engin almennileg profatörn. Veit ekki alveg hvernig tad à eftir ad fara, held i alvöru ad Frakkar masteri tà list ad laera jafnt og tétt yfir önnina - addàunarvert, I wish I could...

Mig dreymdi fyrir nokkrum dögum ad tad vaeru forsetakosningar à Islandi. Tegar ùrslitin làgu fyrir safnadist mùgur og margmenni fyrir framan hùsid teirra afa og ömmu i Borgarnesi, tar sem ég var i heimsokn, til ad hylla mig sem nykjörinn forseta lydveldisins.
Eg vard ad sjàlfsögdu mjög glöd og stolt en jafnframt soldid hissa, hafdi skilad inn frambodi meira svona til gamans. Og svo hugsadi ég "... en ég er bara tuttuguogtriggja àra... mà tetta? Nù verdur sko eitthvad vesen."

Kannski verd ég forseti tegar ég verd stor, hver veit. Allavega ekki strax. Tad er svo margt sem ég tarf ad gera àdur en ég verd stor.

Allt vid tad sama. Verkfallid stendur enntà formlega en mér synist flestir nemendur kaera sig kollotta. Tetta blessada verkfall var samtykkt med yfirgnaefandi meirihluta à allsherjartingi nemenda i lidinni viku en eins og svo vida og svo oft àdur voru tad liklega einungis teir sem höfdu àhuga à ad fara i verkfall sem nenntu ad maeta à tingid. Meirihluti nemenda laetur sér fàtt um finnast, ad tvi er mér synist. Tad er enginn kraftur i tessu lengur. Fréttirnar tala ekki lengur um verkföllin. Verkfallssinnar eru einir og gleymdir likt og hermennirnir i seinni heimsstyrjöldinni sem gleymdist ad làta vita ad stridid vaeri bùid, - eda var tad Vietnamstridid?
Kannski risa teir upp ùr skotgröfunum à morgun eda hinn og làta i sér heyra en sem stendur fara teir leynt.

Tad er haegara sagt en gert ad fà jol i augun hér i Toulouse, tiltölulega snjolétt tessa dagana... Jolaskreytingar eru komnar upp ùti à götu en tar fyrir utan er fàtt sem minnir à jolin. Ekki einu sinni jolalög i ùtvarpinu. Mér hefur nù stundum blöskrad jolalagagledi islenskra ùtvarpsstödva en öfgarnar i hina àttina eiga heldur ekki upp à pallbordid hjà mér. Tad eru sextàn dagar til jola - spilidi jolalög!!!

Annars get ég nù sosum gengid ad snjonum visum, tad er ekki vandamàl. Snjorinn i Pyreneafjöllunum er kominn nidur i ca 700m haed.
Bùin ad fara i nokkrar fjallgöngur en hefur ekki enn tekist ad brjota 2000m mùrinn, so close but yet so far. Tad hefst kannski um helgina. Gönguhelgin min og Miröndu frestadist um eina viku vegna flensuskits sem ég pikkadi upp einhvers stadar. Aldrei ad vita hverju vid tökum upp à. Efast samt um ad vid förum ad eda yfir 3000m i tetta skiptid. Seinna, deffinittli seinna.

Sidasta gangan med skolanum i bili var à laugardaginn. Eftir jol tekur vid snjosportstimabilid. Fegin ég ad vera i Frakklandi ef snjoalög heima haldast vid tad sama. Heitasta àrsmedaltal frà tvi maelingar hofust àrid 1872, ef ég man rétt. Örugglega eru margir bara nokkud sàttir vid tad, good for you. Vid hin flyjum tà bara land à medan.