Kafaraskirteinid i hofn!

Sagdi skilid vid Indlandshafid i bili og kom ur kafi til ad taka vid Open Water skirteininu. Angelo kofunarkennari sagdi ad eg vaeri prydiskafari (svona til ad monta mig adeins) og hefdi radid mig i vinnu ef eg taladi thysku. En eg sagdi honum ad eg thyrfti hvort ed er ad fara heim til ad eyda jolunum med fjolskyldunni. Eg sagdist aetla ad finpussa thyskuna mina og hafa svo samband vid hann a naesta ari.
Eg hefdi allavega alveg verid til i ad eyda meiri tima i Malindi.

Eg hitti thrjar finnskar stelpur fra jolasveinabaenum Rovaniemi, thaer voru ad segja ad adalturistavertidin thar vaeri einmitt um veturinn og thar vaeri fullt af Frokkum sem thyrftu leidsogn... hmmm...
En thad er enn allt oakvedid eftir aramot, mig langar alveg ad vera a islandi, ad thvi tilskyldu ad eg fai asaettanlega vinnu fram a naesta sumar.

Og allt a huldu med naesta vetur... en nokkrar hugmyndir, ein theirra er mastersnam i Kanada, i Klettafjollunum: International Relations - Development line. Held eg saeki um thad og eg held eg se alveg til i ad komast inn... tho thad se otal margt annad sem freisti.

Thad sem eg veit fyrir vist er ad naesti afangi i Afriku verdur ekki audveldur. Aetli thid heyrid mikid meira fra mer fyrr en komid er i ljos hvort eg kemst upp a Kilimanjaro. O jaeja, thetta er sosum ekki nema ganga, aetli faeturnir dugi ekki tharna upp... vona bara ad restin af likamanum se tilbuin ad fylgja.

In an octopus's garden...

Just emerged from the Indian Ocean, amazing world down there. We didn't see the whale shark that was around yesterday, (which would have been really cool) but there was a lot to see anyway. Two meter long napoleonfish, clownfish (like Nemo) butterflyfish, bannerfish, two octopussies making out and lots more. No cod like at home, only colours and coral. To think that there's all this going on down there when all we normally see is the surface.
All went well, I passed my PADI Scuba Diver licence with flying colours and will continue tomorrow onto the Open Water certificate.

Little news, just making friends here in Malindi. I just can't help wondering when they'll start asking for something in return, like almost everyone does when dealing with whiteskinned mzungu.

I'm down by the coast now, how can people live in this heat: sweating just because of the effort of being?
And why are the fans in this internet cafe not on and moving at full speed?!!

Malindi has some left of the typical swahili structures, swahili is the coastal culture - much influenced by the long precense of Arab commerce through the centuries. Wherever I am in town, I can always hear the muslim prayer call from one of the mosques at the appropriate times, five times a day. And many of the local restaurants don't cater during Ramadan (the muslim month of fast). This year it finished in the beginning of November, so there's no worries.
But the Swahili culture is not only Arab, like the language, it's a mixture of Arab, English, German and the different tribal influences. And last but not least, the town of Malindi has suffered an enormous italian invasion in the last decades... So instead of the usual jambo greeting, I'm now being welcomed with ciao and benvenuto instead of karibu.

My plans changed, I decided not to spend three days in Masai Mara National Park, and rather do a diving course here in Malindi, starting today.
I'd already been to Lake Nakuru National Park (the one with the flamingoes) and Hell's Gate NP (the one I'm goind to tell you about), and if I want more, I'm rather going to do a half day trip to Shimba Hills or even just Nairobi NP.

The referendum went pretty peacefully, no violence. The orange camp defeated the banana camp, - which means that the new constitution was rejected. I think that's good, then they'll go back to the drawing board and try and reach a conclusion on the 20% that the different sides didn't agree on.
I saw a picture of the voting sheet on TV, it actually had pictures of bananas and oranges next to the yes and no. That seemed to confirm Katrin's theory that the fruit allusions were actually for the illiterates, and probably also a common ground for all the minority tribal languages, - but strange, nevertheless.
And the breaking news this morning is that all the cabinet is resigning, if I understood correctly, I haven't seen the paper yet, but I'll tell you all about it.

Hell's Gate was fantastic, if you ever get the chance, go there!
It's one of rare National Parks where you can bike or walk through. It's just so much different not to be locked up in a car. You feel so much closer to the animals, - still, despite what we were told, that the cheetahs and the leopards were not dangerous to humans, because they have plenty of prey, I wouldn't have liked to see those up close and personal. I'm glad they kept their distance. And in the middle of it all, we were told by a ranger that, there were actually lions there also. So when cycling back, I didn't like to drag behind to take photos too much, as they like to attack the weak and slow ones.
We had a walk down in the gorge, and were joined by a local Masai. I can't remember his name, he reminded me too much of the monkey Rafiki in Lion King, so that name stuck to him more than his real one... He then took us to his village, which has been a very respectable name for touristic shows: The Ol Karia Masai Cultural Centre. When we arrived, Rafiki told us to wait outside the village gates, where we could still see the central square. Then he shouted something inside and everybody ran inside their houses, only to come back dressed in the traditional Masai attire, the red shawls and everything. We could still see the normal clothes, t-shirts and trousers, underneath. But I liked that, it's good to be able to distinguish between the real life and the show. Then we were greeted by the lecturer James, who had studied ethnobotany at Narok, and he told us everything we wanted to know about this most famous of Kenya's tribes.

Well, I'm off, going to meet Mr Angelo, my italian diving instructor.

Maðurinn er skrýtin skepna

Netið í skólanum hennar Katrínar hefur átt undir högg að sækja, þess vegna hefur ekki mikið heyrst frá mér. Mun heldur ekki heyrast neitt margt á næstunni að öllum líkindum. Er á leiðinni í Lake Naivasha og Hell’s Gate National Park á morgun, svo niður á strönd á sunnudaginn, Mombasa og Malindi. Ströndin er víst einn öruggasti staðurinn að vera á í komandi kosningum. Það var annað hvort það eða Masai Mara þjóðgarðurinn, þar sem mesta hættan er að vera étinn af ljóni eða að Masæi hoppi á þig, engar óeirðir allavega. En nóg um plön komandi daga.

Ég byrjaði daginn í gær á örlítilli fornleifafræði, enda ekki annað hægt hér í vöggu alls mannkyns. Þetta var reyndar bara lítið safn, frá steinöld að mestu leyti: Hyrax Hill Prehistoric Museum. Hefði verið hægt að gera meira úr því, en leiðsögumaðurinn minn hann Benjamin talaði hratt og viðstöðulaust og þar að auki með illskiljanlegum hreim. Í lokin klikkti hann út með því að reyna að selja mér safaríferð, eins og annar hver Kenýabúi hefur reynt frá því ég kom hingað.
En það sem mér fannst merkilegast voru skjaldbökurnar sem voru í garðinum. Ef ég ætti að velja dýr til að vera fulltrúi visku og fróðleiks, þá yrði það örugglega skjaldbaka. Þær lifa í allt að 300 ár og hljóta því að muna tímana tvenna.
Ímyndið ykkur hvað litli skjaldbökuunginn sem ég sá í morgun (tveggja mánaða, fjögra cm langur) á fyrir höndum og hvað hann á eftir að sjá margt. Eftir 300 ár, þegar við og okkar tími verður so last century, þá verður kappinn enn úti í garði að japla á hvítkálslaufum.

Svo voru fleiri skrýtnar skepnur sem ég sá í eftirmiðdaginn. Ég fór nefnilega í safaríferð, þó ekki væri það með honum Benjamin. Við Katrín fórum í nágrannaþjóðgarðinn: Lake Nakuru National Park. Hann er þekktastur fyrir milljónir flamingóa sem halda til þarna. Þegar maður sér vatnið úr fjarlægð getur maður greint þá sem bleika slikju við strendur þess, ótrúleg sjón, sérstaklega þegar sólin skín eins og í dag.
Að auki er þessi þjóðgarður einu náttúrulegu heimkynni hvítra nashyrninga í heiminum. Ef Insight Guide to East African Wildlife fer rétt með, þá sáum við í dag um helming allra hvítra nashyrninga í heiminum! Við sáum alls fimmtán stykki.
Þetta eru mögnuð dýr, forsöguleg í útliti með eyrun aftur á hálsi og höfuð sem líkist sjaldböku með nasahorn. Gott ef þeir eru ekki meira að segja soldið risaeðlulegir. Þetta eru nærsýn rólyndisdýr en risavaxin kjötfjöll, ég myndi ekki vilja hafa einn slíkan á 50km/klst á eftir bílnum á kenýskum vegi (þeir eru með eindæmum holóttir, spurning hvort nashyrningurinn myndi hafa okkur, þannig er færðin.)
Þar að auki sáum við sebrahesta (sem eru skyldari ösnum en hestum), waterbucks(?), buffalóa (nánast alveg eins og dökkbrún íslensk naut með skrýtin horn og drulluskán á bakinu til að verjast sólinni), bavíana og aðra apa, impala-hirti, Thompson-gasellur, gíraffa, strúta, auk fleiri tegunda gasella og hjarta. Af fjögurhundruð fuglategundum sem má sjá í garðinum sáum við flamingóa í milljónatali, ófáa pelíkana líka, marabou storka (sem eru rosalega ljótir fuglar), fiskierni og brúnerni, litla brúna fugla sem sátu á bakinu á dýrunum og tíndu af þeim lýsnar, litla bláa fugla sem tíndu eitthvað upp úr grasinu... o.s.frv.
Engin kattardýr í þetta skiptið og engir fílar, ekki flóðhestar heldur. Það er það helsta á verkefnalistanum. Ofantalið ætti að festast á filmu í Masai Mara.

Ég sólbrann í gær, var ekki nógu dugleg með áburðinn. Ekkert alvarlegt samt. Það er mjög þægilegt loftslag hérna. Þegar virðist ætla að verða of heitt í eftirmiðdaginn dragast iðulega ský upp á bláan himininn, vinda úr sér örfáa dropa og hverfa síðan aftur til að sýna sólarlagið. Það kveður víst við annan tón niðri á ströndinni, í Mombasa og Malindi, þar sem ég ætla í næstu viku. Þar er mér sagt að sé alvöru Afríkuhiti, eitthvað fullorðins! eins og Stebbi myndi segja.

First day in Africa

What was the last I wrote? Oh, yeah, I was waiting for my friend Katrín at the University of Nairobi, where we’d decided to meet. I called her when she had been on the road for about two hours (which is a normal traveling time from Nakuru, where she lives, to Nairobi) and then she told me that she’d be there in about two more hours: “the roads are really bad right now.” Your schedule has to be quite flexible in this place...
So I waited... blogged, emailed and drew in my travel diary: first I drew the giraffe Daisy, that I’d met in the morning at the Giraffe Centre, then I tried to draw the Kenyan flag: black, red and green with a shield and two spears. That one didn’t really come out too well, so I decided to finish my drawing of the German Parliament. Tourists are allowed to go up on the roof, to this glass house that has a view over whole Berlin...
And at the platform at the top of the glass house there was this woman... well... should I really be telling this story?... It was one of the most embarrassing moments I’ve ever witnessed... Well, anyway, there was this lady crouching, right where you walk up to the platform. “Hmm, she must be tired,” I thought as I walked just past her. I would have been tired too, walking around in those shoes: she was wearing high needlepin heels. I didn’t give it any more thought before going on to admire the view. Until the smell reached me... I froze and didn’t dare look back: “no, it can’t be,” I thought, “it just can’t be!”
I had to look. And my suspicion was confirmed. The poor woman had liquid diarrhoea and just hadn’t been able to reach a toilet. I hadn’t noticed at first because she was wearing a skirt and could therefore drop what she had to drop without first dropping her trousers. But there she was. Surrounded by tourists up on the platform and they just kept on coming, right past her.
I don’t want to laugh though, this may very well happen to me when I catch some nasty tropical disease.

But we’re in Kenya now, let’s keep to kenyan stories.
Katrin came in the afternoon, after a shaky journey on the great kenyan roads. We met at the AIESEC office at the University, as agreed. The guys I had been hanging around with invited us to some AIESEC party in the evening. We thought it would be at the university, but when we met up with the guys again, after just having gone for a quick bite, we headed downtown. “Where are we going?” we asked. “To the Hilton,” came the answer.
So there I was, weary after more than twenty-four hours of traveling and running in airports, had hardly slept in the night in the plane, still wearing my creased and dirty traveling clothes that weren’t very fancy in the first place, on my way to a cocktail party at the Nairobi Hilton Hotel.
When too many sponsors came up to hold too long speaches, me and Katrin sneaked out of there to explore the surroundings. We went down to the ground floor to check out the swimming pool, “maybe we’ll come down for a few laps in the morning if we can be bothered,” we told the very nice security guard. Then we went up to the seventeenth floor for some view but were very disappointed that there was no view from the hallway, only from the rooms. But the very nice cleaning staff we met up there let us sneak into room 1708, which was vacant that night, just to have a peek over Nairobi at nighttime.

Not wanting to spend 12.000 shillings on a room at the Hilton (which is still far less than I expected, about $180), we left for our free accommodation at a friend of Katrin’s place. As she wasn’t home yet, we dropped into the second fancy hotel that evening, the Pan-African. Still not very presentable, we nevertheless got excellent service from Peter the porter, who kept our luggage while we sat down at the bar to wait for Hokman, this Hong Kong-ese friend of Katrin.
And finally at midnight, about thirty-six hours after leaving Thorhildur and Tobias in Frankfurt an der Oder in Germany, I could lay down for a well-deserved rest.

I bless the rains down in Aaafrica

Bara ad lata vita af mer, komin nidreftir til Afriku.

Leit nu ekki gaefulega ut thegar eg maetti a Tegel-flugvoll i Berlin. Thad fyrsta sem eg sa var einmitt thad sem madur vill ekki sja i upphafi langferdar milli heimsalfa: tengifluginu minu til Amsterdam hafdi verid aflyst, - ekki frestad, aflyst!
Gudi se lof ad eg var snemma i thvi, eg var sett i flug sem for klukkutima fyrr, - og til Kolnar... I Koln hafdi eg svo fjorutiu minutur fra thvi ad flugvelin lenti thangad til eg atti ad vera komin upp i naestu flugvel, og eg thurfti ad tekka inn i Koln lika.
Langt sidan eg hef tekid a svona hressilegan flugvallarsprett, held bara ekki sidan i hrakfallaferdinni til Kaupmannahafnar fyrir tveimur arum.
Nema hvad, ad thessu KLM-flugi var frestad um 35 min... thannig ad thad vard litid ur slori a Schiphol lika. En fint ad spretta ur spori fyrir langa naeturflugid og threyta sig adeins. Konan vid tekk-inn-bordid vard mjog hissa thegar eg kom hlaupandi, skellti passanum a bordid og pustadi... og kom ekki upp ordi. "Eg helt ekki ad thu myndir na thessu!" sagdi hun. "Ekki eg heldur", hugsadi eg en gat ekki sagt thad alveg strax...
Kenya Airways kom skemmtilega a ovart, algjor luxus. Og flugvelin for afallalaust i loftid a rettum tima.

Min fyrstu kynni af Afriku minntu a Afrikuna i Toto-laginu: lett rigning og thaegilegt hitastig. Regntimabilid sem eg helt ad vaeri buid er vist enn i fullum gangi, en thad er eiginlega allt i lagi. Munstrid er vist thannig ad thad kemur morgunskur og svo kvoldskur og svo er glampandi solskin um daginn. Og midad vid hitann sem verdur thegar ekki er rigning, tha er full astaeda til ad blessa rigninguna (fyrir svo utan hvad thetta er gott fyrir blessad grasid).

Nuna er eg i University of Nairobi ad bida eftir Katrinu, fekk inni a AIESEC skrifstofunni med farangurinn thar til Katrin kemur. Og krakkarnir thar eru buin ad taka mig upp a arma sina og fara med mig a baejarrunt og meira segja fylgja mer a klosettid - til ad hafa ekki a samviskunni ad hafa sent mig eina ef eg skyldi vera raend.
Katrin er a leidinni fra Nakuru. Hun lagdi af stad upp ur hadegi og hefdi thvi a godum degi getad verid komin um tvo-leytid... en... thegar eg hringdi um tvo, tha atti hun ca tvo tima eftir til Nairobi. Vegirnir eru afar slaemir i dag og skanudu ekki i ovenjumikilli rigningu i morgun.
I morgun for eg a runtinn med honum Oli leigubilstjora sem beid min trur og tryggur med skiltid a flugvellinum: Ms Hertis, - hvad sagdi eg ekki...
Eftir ad vid vorum buin ad fara med dotid mitt nidur i haskola, tha for hann med mig i giraffafridgardinn. Thar hafa tiu giraffar, og nokkur onnur dyr med theim, 60 ekrur lands fyrir sig. Thau vilja samt halda sig naerri husunum og giraffamidstodinni, thvi thar geta turistar jafnt sem heimamenn borgad sig inn til ad gefa theim graskoggla, - og thad finnst theim sko gott!
Their eta ur lofanum a manni og their sem vilja geta fengid ad kyssa giraffa, eina sem tharf ad gera er ad halda graskoggli milli varanna...
Thad sem fellur nidur af svolunum sem folkid stendur a er hirt upp af villisvinum sem eg kann ekki alveg ad nafngreina, odru visi en sem pumba-svin. Hakuna matata!!!
Og vissud thid ad Rafiki thydir vinur a kiswahili?

Thid munud fa nog af skemmtilegum frodleiksmolum naestu vikur...
Og svo fylgjast allir spenntir med thvi hvernig fer thegar Kenya kys um nyja stjornarskra eftir ca tiu daga. Their sem eru fylgjandi thessari stjornarskra segja henni aetlad ad berjast gegn spillingu, sem sannarlega er tharft verk. Their sem eru a moti henni segja hana samda med hagsmuni einnar spilltustu rikisstjornar sidari ara i huga. Erfitt ad vita hverju madur a ad trua.

I'm leaving on a jetplane

Mjög stutt, rett nokkrar dagsetningar og timasetningar:
A sama tima a morgun verd eg komin til Kenya, kl. halfsjö ad kenyskum föstudagsmorgni bidur Oli leigubilstjori eftir mer thar med skilti sem stendur liklega a Ms Hertis. (Thad er algengasta stafsetningin thegar folk heyrir nafnid mitt i utlöndum.)
Kenya er a GMT+3, sem sagt thremur timum a undan Islandi. Eg kem til Nairobi kl 6:30, ef allt fer eftir aaetlun.

Verd i Afriku i rett taepan manud. Stig upp i flugvel i Nairobi aftur thann 9.desember um tiu-leytid ad morgni og kem til Berlinar um atta-leytid um kvöldid. Tha fer eg i skottur til Frankfurt an der Oder og gisti hja Thorhildi og Tobiasi i eina nott og knusa thau gledileg jol.
Svo aetla eg ad vera i flugvel sem fer fra Berlin half-ellefu morguninn eftir, 10.desember og er komin til Kaupmannahafnar um hadegisbilid. Thar gisti eg hja Kristinu tvibura og Gudjoni, og hitti fjölskylduna mina.
Thridjudaginn 13.des liggur leidin heim til Islands til ad fagna jolum i fadmi fjölskyldunnar. Eftir thetta er framhaldid oljost en allavega allt utlit fyrir amk thrja manudi a Islandi!

Unter den Linden

After 10 great days in Copenhagen, Berlin greeted me with open arms: endless train cancellations and delays... Me and Berlin didn't get off to a good start, but the city's growing on me. The Berlin I like is diverse, alive and kicking all over, not just in the centre. The centre is everywhere. For how should a city that was once split in two until not so long ago live with just one heart?

And the history is everywhere, at every step you take... Even just crossing the street, you notice a strange cobble stone outline running along the street. Many people walk past it without knowing that they just passed from the East to the West, a frontier that 170 people died trying to pass, from 1961 to 1989.

I remember when the wall fell. I was nine at the time. I remember it because our teacher came into the classroom and said that today was a very remarkable day and told us to remember it. So I remembered it, - because my teacher told me to, not because I realized that the world as millions of people knew it was coming to an end.

Today I'm trying to understand. I see small differences between the two sides everywhere and clues about how life was on either side of the wall. But as an outsider, I can't really comprehend and imagine being retained behind a wall, cut off from your loved ones, from life as you knew it.
And then again, we must also keep in mind that for the people of postwar Germany, there hardly was any "life as they knew it", because everything had been turned so radically upside down and inside out during the war, - well, we can even say during two wars in a short time.

Just try to imagine it.
It's so mind-boggling, especially for an Icelander, the biggest revolution in Iceland since the Marshall Aid being LP's being replaced by CD's.
So just try to imagine it! And tell me if you can.

Að vera eða vera ekki tigulegur a hahæluðum skom

Mér varð rölt inn í skóbúð á Strikinu fyrir nokkrum dögum, drifin áfram af krónískri kaupgleði og glysgirni. Fegurð og fullkomnun mannsandans opinberuðust mér í formi glitrandi glimmers, hárra hæla og buxnafaðmandi stígvéla og ég leið áfram í leiðslu fram hjá hillu eftir hillu af fallegum hlutum.
Ég sá mig fyrir mér í háhæluðu brúnu rúskinnsskónum sem eru opnir í tána, í glitrandi fagurbogapilsi sem bylgjast eins og um ævintýraprinsessu þegar ég svíf um dansgólfið og svo myndi ég ösla snjóinn í svörtu leðurstígvélunum sem lyppast niður um ökklana en verja mig samt gegn kulda og bleytu þegar ég er búin að skilja öskubuskuskóinn minn eftir fyrir prinsinn.

Það er ekki það að mig vanti skó. Ekki eins og börnin í Afríku vantar skó. Samt vantar mig skó. Ég á nefnilega ekki skóna sem mig langar í.

Nú er það nú samt svo það eru meiri líkur á því í náinni framtíð að ég hlaupi um skólaus með börnunum í Afríku heldur en að svífa yfir dansgólf á háum hælum í prinsessukjól.

Fyrir nú utan það að ég svíf yfirleitt ekki tignarlega um dansgólf yfir höfuð, hvað þá fótsár í fallegu háhælaskónum...
Þannig að ég ætti nú að vera skynsöm og spara fimmþúsundkallinn sem háhæluðu skórnir kosta og leggja hann frekar upp í safarí í Tansaníu.
Eða hafa smá mannúð í hjartanu og gefa fimmþúsundkallinn til að fimmhundruð afrísk börn geti fengið hreint vatn án þess að þurfa að sækja það margra kílómetra leið.

Hversu oft hefur maður ekki séð myndirnar í sjónvarpinu? Svöngu börnin með moskítóflugurnar á augnhárunum... og maður hugsar “æ, ég á ekki pening, ekki akkúrat núna, ekki núna þegar ég er svo blönk...” og svo fer maður samt og kaupir sér háhælaða skó sem maður notar ekki einu sinni af því maður er ekki eins tígulegur og maður hélt.

Má ég þess vegna skora á ykkur að fresta næsta skópari og kíkja á síðu Rauða krossins þar sem stendur Styrktarfélagi. Það er hægt að styrkja Rauða krossinn fyrir svo lítið sem 250 ISK á mánuði. Það er eins og einn snakkpoki. Hvenær hafið þið verið svo fátæk að þið neituðuð ykkur um einn snakkpoka? Eina sem þarf er að nenna að draga fram kreditkortið og pikka inn númerið.
Og má ég svo skora á ykkur að þið komið áskoruninni á framfæri við þá sem ekki lesa bloggið mitt?

Takk fyrir, - fyrir hönd svöngu barnanna í Afríku sem myndu gjarna vilja svona eins og einn snakkpoka á mánuði.

Nýtt útlit

Ný föt? Sama röddin...

Ekki láta útlitið blekkja ykkur, mér fannst bara komið nóg af nærbuxnagulum ljósálfi.
Ég er að vinna í þessu. Þetta er ekki alveg endanlegt.

Annað í fréttum er að vegabréfsáritun til Tansaníu er í höfn. Þvert á allar viðvaranir og varnagla, þá tók það ekki nema tíu mínútur að stimpla í vegabréfið og rukka mig um 400DKK. Með því er allt komið. Allt.
Nú er ég tilbúin.
Nei, reyndar, ég næ ekki að kaupa linsur hér í Kaupmannahöfn. Þar sem ég hef reynt það er mér sagt að lögin banni lausasölu á linsum. Þú verður að vera í áskrift. Ekki að ræða það að lauma til mín einu pari á okurverði á svörtu... sem þýðir líklega bara það að ég verði að fara fram yfir á mánaðarlinsunum - það verður nú ekki í fyrsta skipti.
Þannig að ég keypti mér gleraugu. Þau verða nú reyndar ekki tilbúin fyrr en eftir amk tvær vikur, þannig að ég sæki þau bara eftir Afríku. En afrek dagsins er líklega að fara í sjónskoðun á dönsku.
Fyrir þá sem eru ekki kunnugir í þessum heimi... þá er það meiri þolraun en virðist við fyrstu sýn að láta mæla sjónina. Endalausar spurningar um hvort þú sérð betur svona eða svona eða kannski svona - og þú sérð engan mun og heldur helst að þetta sé tricky krossaspurning þar sem enginn svarmöguleikanna sé réttur. Þú biður um að fá að sjá valmöguleikana aftur og reynir að gera upp hug þinn. Svo hikarðu við að biðja lækninn um að sýna þér enn einu sinni af því að það voru svo margir að bíða á biðstofunni og þér finnst þú vera að sóa dýrmætum tíma læknisins. Þetta er eins og Djúpa laugin, maður endar með að skjóta á nr. tvö án þess að vita alveg hvort að það sé besti kosturinn, rétta svarið. Og þá bítur læknirinn höfuðið af skömminni og spyr hvort maður sé aaaalveg viss...
Þannig að eftir að hafa staðist þetta lokapróf á dönsku, þá tel ég mig færa í flestan sjó, orðin sjóuð og ekki bara slarkfær í dönskunni. Bara að monta mig smá sko.