Lýsi eftir þvottavél

Lumar einhver á nothæfri þvottavél sem ekki er þörf fyrir lengur?

Að öðru leyti held ég að við Jósa séum í góðum málum, kemur allt í ljós þegar við förum að fylla inn í íbúðina. Ég fæ lyklana í hendurnar á morgun, byrja að flytja inn um helgina. Jósa kemur hins vegar ekki fyrr en á sunnudagskvöld þannig að við tökum næstu viku líka í að koma okkur fyrir. Húsið er opið á laugardagskvöld og jafnvel boðið upp á vöfflur því svo á ég líka afmæli í næstu viku...
Sendið mér email ef ykkur er ekki kunnugt um heimilisfangið, gef það ekki upp á opinni síðu sem hefur verið gefin upp í íslensku glanstímariti - í óþökk.

Góðar fréttir

Búin að finna samastað í miðri hringiðu hundraðogeins. Fékk að vita í kvöld að íbúð sem ég hafði augastað á við Hallveigarstíg er mín ef ég vil hana. Ég þáði boðið umsvifalaust.

Við verðum tvær þar í hosiló, ég og Jósa. Þriggja herbergja, leigð á 100 þús, það verður víst ekkert ódýrara eins og ástandið er í dag. Ég er sátt.

Getum flutt inn strax um helgina þannig að ég get haldið upp á afmælið þar í næstu viku. Hver veit nema ykkur verði boðið.

Ég er með harðsperrur/hassberur í handleggjum og öxlum eftir að hafa fengið að vera slökkviliðsmaður í einn morgun.
Fékk, í þágu sjónvarps, að prófa að klippa í sundur bíl, reykkafa og stöðva eiturefnaleka á slökkvistöðinni í Hafnarfirði og svo eftir hádegi var ég í Skógarhlíðinni að taka viðtal við slökkviliðsstjórann og þá kom útkall og hann spurði hvort ég vildi ekki bara skella mér með... Ég með myndavélina - að sjálfsögðu sagði ég já! Sírenur og blá ljós og ekkert samviskubit að bruna yfir á rauðu...

Reykköfun er svínslega erfið. Sagt að það sé erfiðasta starf í geimi, ekki er ég hissa. Prófaði einhverja þrautabraut í myrku völundarhúsi í hitaeinangruðum galla með loftkút á bakinu og kafaragrímu. Átti ekki mikið eftir af súrefni þegar ég kom út með brúsann sem átti að vera fórnarlamb (fullur af sandi en samt varla nema 25 kíló, langt frá því að vega eins og fullvaxinn karlmaður, hvað þá feitur slíkur). Kom út og úffaði og púffaði, hvað þetta væri nú erfitt. Án þess að vera neitt að mikla sig þá sögðu þeir: þetta er nú reyndar ekki svo erfitt, þarna er enginn eldur, ekki hiti, enginn reykur, ekkert stress, enginn að öskra og gráta, engin hætta þó þú villist af því þú sérð ekkert, engar áhyggjur... og þá hætti ég hljóðlega að þurrka svitann og úffa og púffa og halda að ég væri hetja.

Ég var samt hvött til að sækja um sem slökkviliðsmaður, held samt bara að ég geti ekki hlaupið nógu hratt til að standast þrekprófið. Einnig fékk ég í síðustu viku tilkynningu um að Iceland Express hefði móttekið atvinnuumsókn mína. Tími til kominn þar sem ég sendi umsóknina örvæntingarfullri leit í janúar síðastliðnum...

Ég man það eins og það hafi gerst í fyrradag

Rokhvasst miðágústkvöld austur í Þingvallasveit. Mamma hélt á seglagerðartjaldinu og ég burðaðist með útileguborðið og tjaldstólana með jarðarberjasetunum sem mamma saumaði úr gardínum sem héngu í glugganum mínum þegar við bjuggum í Skálmholti. Þegar við vorum búin að tjalda kveiktum við á prímusnum og skömmu seinna fengu allir heitt kakó eða te áður en skriðið var í svefnpokann.

Nostalgían gagntekur mann á síðsumarkvöldi þegar rökkrið sígur yfir strönd og sveit eftir tveggja mánaða dagsbirtu.
Nema hvað að þessi minning sem hefði hæglega getað verið tveggja áratuga gömul, hún endurtók sig í fyrrakvöld. Ég held ég hafi ekki farið í fjölskylduútilegu með stóra a-tjaldið frá Seglagerðinni Ægi og nestisbox sem er fyllt áður en farið er að heiman (í staðinn fyrir að kaupa í matinn á leiðinni) síðan ég fór á gelgjuna og það hætti að vera kúl. Það var líka skömmu áður en maður fór að vinna í frystihúsi myrkranna á milli og helga vinnunni, humarpökkun og síðar öðrum ólíkt áhugaverðari störfum, allan sinn sumartíma.

Kosturinn við að hafa ekki farið á fjöll í sumar eins og undanfarin sumur er sá að ég hef haft aðeins meiri tíma til að hitta vini og fjölskyldu. Ég hef kannski ekki haft mikinn tíma til að ferðast, en þegar ég hef haft hann, þá hef ég sjálf valið hvert ég vil fara. Þess vegna gat ég núna verið með Guðrúnu systur minni á afmælinu hennar, sem hefur verið óhugsandi undanfarin sumur, enda 14.ágúst í miðri bullandi túristavertíð.
Engu að síður gat ég ekki að því gert þegar ég keyrði gegnum Þrengslin í kvöld, (kyrrt og stillt kvöld og birtan með ólíkindum) að mig langaði helst að skríða inn í tjald uppi á afrétti.
Það hefur örugglega verið á svona kvöldi sem Gunnar sneri aftur í Hlíðarenda og ákvað að fara hvergi.

Af hverju getur maður ekki alltaf verið á flakki OG átt sér stöðugt líf og frama?

Ég finn fyrir því öðru hvoru að fjallastelpan herdís er að úrkynjast og verða einhver séð og heyrt gella í silkihönskum.
En þegar ég lendi í réttum félagsskap þá neita ég að muna að ég sé komin í fasta vinnu og fjárhagslegar skuldbindingar. Eins og í kvöld, þá fór ég öll á flug í grillveislu hjá önnu... ama dablam, aconcagua, klifurlínur og ísaxir, taka boðinu um að leiðsegja á mount kenya og kilimanjaro, feeeeeerðalööööög...

Ekki hjálpaði það nú til að ég sagði Þóri Guðmundssyni varafréttastjóra frá hugsanlegum ferðaplönum til Miðausturlanda og hann tókst allur á loft og fór að segja mér frá öðrum blaðamanni sem er að fara líka að gera heimildarþátt og ætlar að fara til Líbanons... Sem að setti öll ferðaplön í annað veldi. Hversu svalt er það fyrir erlendan fréttamann að fara þangað sem fréttirnar eru actually að gerast? En athugið að þetta allt saman sagði ég aldrei, ég hugsaði það bara upphátt... alveg eins og amma í holti sem ekki vill heyra um jökulsprungur sem ég gæti dottið ofan í, þá eru líklega margir sem ekki mega heyra á stríðshrjáð svæði minnst.

Ég var á Vestfjörðum um helgina og hitti þar einn mann sem spurði mig hvað ég gerði, svona eins og fólk gerir. Ég sagði honum að ég væri fréttamaður, hefði verið mest í erlendum fréttum undanfarið.
"Æi, þessum óþarfa fréttum eins og ég vil helst kalla þær..." svaraði hann þá með sínum sérstaka skagfirska talanda sem minnti helst á spaugstofska arkitýpu.
"Nú?" forvitnaðist ég.
"Jú, það er alltaf verið að segja einhverjar fréttir af stríði og sprengjuárásum og svona sem okkur kemur bara ekkert við hérna á íslandi."
Ég ákvað að segja bara ekki neitt. Samtal okkar varð ekki lengra.
En ég held samt að eins og það er börnum hollara en allt að missa móður sína og þarnæst að missa föður sinn, þá er hverri vinnandi manneskju það hollt að fá öðru hvoru að heyra það að lífsviðurværi hennar sé nú bara óþarfi og húmbúkk.

Ef ég þarf að nefna bestu tónleika sem ég hef farið á, þá nefni ég yfirleitt meðal annars Belle and Sebastian tónleika í Barcelona 2004. Var ótrúlega glöð að sjá að þau voru langt frá því búin að missa touchið; eins og stundum gerist þegar fólk er búið að spila saman lengi. Enn jafn mikil lífsgleði og leikur á tónleikum - og nýja platan er föst á repeat, mjög góð.

Hefði samt mest af öllu viljað fara austur á tónleikana á Borgarfirði: í ryðgaðri bræðsluskemmu sem gleypir allt hljóð þegar hún er tóm en virkar fínt þegar hún er full af fólki (að því er mér er sagt).

Hlakka samt mest til Airwaves. Byrjum á Wolf parade og Islands, Kanadasveitir eins og þær gerast bestar. Er rétt að byrja að hlusta á Mates of state en þau lofa góðu og svo er Go! Team víst eitt skemmtilegasta band sem hugsast getur á sviði. Þigg gjarna ábendingar um athyglisverðar hljómsveitir.

Þá er ótalið allt það besta úr íslenskri tónlistarflóru. Margt gott sem mig langar að sjá og annað sem ég ætla að uppgötva.

Ef aðeins maður gæti verið á fleiri en einum stað í einu. Vonir standa þó til þess að blaðamannapassatrikkið virki þarna líka og að við fáum fram-fyrir-röð-passa þannig að við sitjum ekki í raðasúpunni með pöplinum...