Nú er ég búin að fá úrskurð mennisnefndar Jóns og Þorbjargar. Ég mæli með því að vandamál heimsins verði lögð í þá nefnd. Hún vinnur skjótt úr sínum málum og útkoman er óvéfengjanleg.
Þeir sem vilja glöggva sig á forsögunni skoði færslu miðvikudagsins 27. nóvember og skoðanir og andsvör tengd þeirri færslu.

Hér birti ég úrskurð nefndarinnar í heilu lagi:

"Mín skilgreining á mennastigum á Homo Sapiens Sapiens er eftirfarandi:

0-1 árs: Krógmenni.
2-5 ára: Barnmenni.
6-11 ára: Krakkmenni.
12-17 ára: Gelgmenni.
18-34 ára: Menni.
35-59 ára: Meðalmenni.
60-84 ára: Ellimenni.
85-99 ára: Hrummenni.
100+: Fornmenni.

Vonast ég til að þessi skilgreining verði innleidd í hug og hjörtu allra kvenmenna og karlmenna er þessa jörð byggja.

Jón Sigurður karlmenni."

Má af þessu sjá að ég fell í flokkinn Menni, og þarf því ekki að velta þessu fyrir mér lengur. Þannig að næst þegar sex ára barn spyr mig hvort ég sé unglingur eða kona, stór eða lítil, þá mun ég svara "Ég er MENNI" og bera höfuðið hátt.

Mamma kom með þetta prýðisinnlegg í fullorðinsumræðuna:

25 merki um að þú sért orðin(n) fullorðin(n)
1. Pottaplönturnar þínar eru á lífi og þú getur ekki reykt neina þeirra.
2. Þú gefur þér tíma til að taka af þér úrið áður en þú ferð að stunda kynlíf.
3. Þú geymir meiri mat en bjór í ísskápnum.
4. Klukkan sex að morgni er fótaferðartími en ekki háttatími.
5. Þú heyrir uppáhaldslagið þitt í matvörudeildinni í Hagkaup.
6. Þú fylgist með veðurfregnum.
7. Vinir þínar giftast og skilja í staðinn fyrir að byrja og hætta saman.
8. Sumarfríið þitt styttist úr 3 mánuðum í 3 vikur.
9. Bolur og gallabuxur eru ekki lengur spariklæðnaður.
10. Það ert þú sem hringir á lögregluna til að kvarta yfir hávaða í nágrönnum.
11. Eldri ættingjar hætta að segja kynlífsbrandara nálægt þér.
12. Þú hefur ekki hugmynd um hvenær pizzustaðir loka á nóttunni.
13. Bílatryggingarnar lækka en afborganir á bílaláni hækka.
14. Þú ert farin(n) að borða salöt sem aðalrétt.
15. Þú færð bakverk ef þú sefur í sófanum.
16. Þú vaknar fyrir kl. 9 á sunnudögum "af því það er svo hressandi".
17. Út að borða og bíó er að fara út að skemmta sér, ekki bara byrjun á góðu kvöldi.
18. Þú verður slæm(ur) í maganum, ekki saddur/södd ef þú færð þér heila pizzu kl. 3 að morgni.
19. Þú ferð í apótekið til að fá þér íbúfen, ekki til að kaupa smokka eða þungunarpróf.
20. Vín undir níuhundruðkalli er ekki lengur "ágætis kaup".
21. Þú borðar morgunverð á morgunverðartíma.
22."Ég get ekki drukkið eins og ég var vanur" kemur í staðinn fyrir "Ég ætla aldrei að drekka aftur svona mikið".
23. 90% af tíma þínum fyrir framan tölvuna fer í raunverulega vinnu.
24. Þú drekkur ekki lengur heima til að spara pening áður en þú ferð á bari.
25. Þú lest allan þennan lista og leitar í örvæntingu að einhverju sem á ekki við þig.

Er ég stór eða lítil?
Hvenær verður maður stór?
Ég heyrði um daginn ágætis skilgreiningu á því hvenær maður væri orðinn stór:
- Þegar maður ber ábyrgð á sjálfum sér, stendur á eigin fótum OG ber einnig ábyrgð á öðru lífi.
Þá veistu að þú ert - hvort sem þér líkar betur eða verr - orðinn fullorðinn.

Ég lengi verið að velta þessu fyrir mér, skilgreiningunni á því hvenær maður er orðinn stór. Þessa tillögu er ég nokkuð sátt við.

... Sérstaklega þar sem samkvæmt henni er ég ekki enn orðin stór... : )

Á föstudaginn fór ég og hitti Ólöfu í Kennó. Hún var reyndar að taka viðtal við kennara í Háteigsskóla þannig að ég beið hennar þar í andyrinu. Þar kom hann Arnar Ingi og spurði mig hvað ég væri að gera.
- Ég er að bíða eftir vinkonu minni, svaraði ég.
- Er hún stór eða lítil?
- Emmm... hún er jafnstór og ég
- Er hún unglingur?
- Er ég unglingur?
- Hmmm... í hvaða bekk ertu?
- Ég er komin í Háskólann
- - - -
Og Arnar Ingi, sem sjálfur er í fyrsta bekk, vissi ekkert hvernig hann átti að flokka mig og þá væntanlega Ólöfu líka. Við gátum varla flokkast sem unglingar en greinilega hikaði hann við að halda því fram að ég væri kona. Leiðinlegt að vera á milli vita, ekki annað hvort eða heldur hvorki né.
Chick flick - Ekki lengur kjúklingur, ekki orðin hæna ... er ég ekki unghæna? Ungkona? Hvað með ungmenni? Mig hefur alltaf langað til að vera menni.

Hví, Guð, hví?
Af hverju get ég ekki haldið mig að verki þegar mest ríður á?
Þetta er í raun fjandanum magnaðra hvernig ég get alltaf fundið mér einhverjar ástæður til að vera ekki að læra og jafnvel talið mér trú um að þær séu góðar og gildar. Eins og í nótt þegar ég átti að vera að klambra saman bókmenntaumfjöllununni sem hefur hvílt á mér eins og mara síðustu vikur. Þá datt mér í hug að endurnýja kynni mín af höfuðskáldum 19. aldar og ég festist í ljóðalestri drjúga stund. Vissulega góðra gjalda vert en af hverju þessi tímasetning til að auðga andann?

Æ jæja -
Hvað vitum vér menn?

Harla fátt, held ég stundum.

Gjörið mér svo vel að skoða myndir frá Tind(a)fjöllum í boði Péturs. Myndavélin hans fann reyndar hjá sér að mótmæla illri meðferð, vætu og vosbúð, og eyddi þess vegna nær öllum myndum laugardagsins. En þarna má samt sjá eina snjótrygginguna sem við gerðum: snjópollann okkar góða, og svo myndir frá labbinu á sunnudeginum.

Ekki hefur enn fengist úr því skorið hvort ég eyddi helginni í Tindfjöllum eða Tindafjöllum. Sitt sýnist hverjum og kortum ber ekki saman. Þetta er eins og deilan um Hverfell eða Hverfjall, deila um keisarans skegg.
(Gaman að sjá hvað mjólkurfernur geta auðgað mál manna, þið sem ekki drekkið MS-mjólk skiljið þetta ekki.)

Alltént gisti ég í norðan Þórsmerkur, rétt undir Tindfjallajökli. Þvert á það sem ég hafði búist við bjó ég ekki í vosbúð í tjaldi, heldur í hlýjum skála sem kyntur var af kappi, stundum meira af kappi en forsjá.
Annað sem kom á óvart var að við lögðum ekki land undir fót í þess orðs fyllstu, heldur fundum okkur góðar snjóbrekkur og gerðum þar alls kyns æfingar. Námskeiðið sem ég er núna búin með heitir Fjallamennska I og er ein af forkröfunum sem Landsbjörg setur þeim sem vilja verða fullgildir björgunarmenn á útkallslista.

Við byrjuðum á því að grafa holu og skoða snjóinn og læra hvernig við getum séð hvort við erum í bullandi snjóflóðahættu.

Þar næst lærðum við ísaxarbremsu. Orðið er nokkuð gegnsætt, ísaxarbremsa er nokkuð sem getur komið sér mjööög vel að kunna þegar þú ert að labba upp (eða niður) klakahlíð, dettur og rennur af stað.
Þú hefur tvær leiðir til að stoppa þig:
a) stinga mannbroddunum niður og rústa á þér löppunum
b) höggva ísöxinni í brekkuna og hanga á henni.
Þetta var reyndar ekki alveg raunsætt hjá okkur: snjórinn var blautur og frekar linur þannig að axirnar gripu ekki neitt. En við náðum aðferðinni nokkurn veginn - sem er mjög gott.

Næst fórum við í snjótryggingar: hvernig getum við notað snjó til að festa línu sem við hugsanlega ætlum okkur að síga á niður lóðréttan klettavegg.
Þar á eftir festum við okkur í línu og löbbuðum í henni. Eitt andartak fannst mér ég vera sannur garpur, þetta var alveg eins og myndirnar sem maður hefur séð úr "alvöru" fjallgöngum. Var viss um að Haraldur Örn væri einhvers staðar í línunni fyrir framan mig. Allt í einu var kippt undan mér fótunum og ég fékk að finna fyrir því af hverju við erum með þessa línu. Í þykjustunni hafði síðasti maður dottið í sprungu og þá ríður á að þeir sem eru næstir honum fleygi sér strax niður í ísaxarbremsu til að mæta ekki sömu örlögum og vonandi að geta bjargað félaga sínum.

Eftir að vera búin að detta nokkrum sinnum í línunni þá fengum við að labba á mannbroddum. Alveg eins og ég gerði fyrst þegar ég heyrði talað um mannbrodda, eruð þið örugglega að sjá fyrir ykkur títuprjónshausana sem gömlu konurnar smella á sig til að detta ekki á gangstéttunum. But nooo... þetta eru svona 3-4 sm tennur sem eru ólaðar neðan á skóinn, á þessu geturðu fetað upp hvaða gler sem er ef þú kannt réttu aðferðirnar.

Eftir öll þessi ævintýri fórum við heim í kofa, borðuðum kvöldmat og gerðum heiðarlega tilraun til að þurrka blautu fötin. Upp úr því hafðist fátt annað en rakur og illa lyktandi skáli. Um kvöldið var svo sögustund með frekar leikskólalegu þema... ég ætla ekki að hafa neitt af því eftir hér.

Á sunnudeginum fórum við reyndar í fjallgöngu, löbbuðum upp á Stóra-Bláfell, næsta hól við skálann okkar. Þessi hóll er reyndar yfir 1000 m hár þannig að sagan getur alveg hljómað þokkalega... en ég held ég verði að láta fylgja með að skálinn var í ~ 900 m hæð, það hjálpaði.
En við löbbuðum næstum alla leiðina niður!!!

Þannig var helgin mín: en ykkar? Same old?

Þá er kominn tími til að flýja, leggjast út, þetta samfélag er mér ofviða. Ég er hætt, farin, tek ekki þátt í svona vitleysu lengur.
Farin á fjall, fallin í freistingu, fjalla nánar um þetta eftir helgi.
Fer nú reyndar ekki langt, verð ekki lengi. Ég ætla bara að fara í Tindfjöll með bjsv., á vit ævintýranna. Ég mun klifra fjöll og firnindi vopnuð broddum og ísöxum, síga niður stórbrotin klettabelti en vonandi koma óbrotin heim. Ég mun sofa annað hvort í óþéttum, mosavöxnum og mygluðum skála eða í hripleku tjaldi í hífandi roki.
- Minnist mín í bænum ykkar!

Sá í gær örugglega skondnustu sjón mánaðarins: þrjár manneskjur með fjóra hunda af öllum stærðum og gerðum - allir með jólasveinahúfu, hundar og menn. Training up Rudolfs, are we?

What the FUCK is wrong with me?!!

Vill einhver segja mér hvað það er því eitthvað er það sem ég, fokkings ég, kem ekki auga á!

Vinsamlegast notið tjáningartólið hér að neðan.

Þvílík pressa á einn bloggara þegar hann fréttir að það sé búið að búkkmarka sig einhvers staðar úti í bæ... ég er að kikna.

En fyrst ég er á annað borð að þessu þá get ég deilt með ykkur nokkrum af þeim fjölmörgu fróðleiksmolum sem mér hafa áskotnast.

Nú, ég komst m.a. að því að það eru allavega fimm lönd í heiminum sem eru í tveimur heimsálfum, t.d. Tyrkland, sem er bæði í Evrópu og Asíu. Getraun dagsins fyrir ykkur er að komast að því hvaða lönd hin fjögur eru, þið megið svara í kommentadálknum. Svarfrestur er til hádegis á morgun, fimmtudag. Eins komst ég að því að það er 7495m hátt fjall í Tadsjikistan sem heitir Kommúnistatindur.
Eftir að Ágústa bað mig að athuga hvort ekki fengjust vaknipillur í Yggdrasil, heilsubúðinni sem er á neðri hæðinni á Kárastíg 1, þá leiddumst við út í rökræður um beygingu nafns þessarar ágætu verslunar. Ég fór svo inn í búðina og spurði afgreiðslukonuna þegar ég var á leiðinni í skólann. Hún sagði mér að hvort tveggja væri rétt, frá Yggdrasil og frá Yggdrasli. Svo bætti hún við mörgum fróðleiksmolum úr norrænni goðafræði sem ég ætla að geyma til morguns því ég er ekki viss um að mér áskotnist svona margir tvo daga í röð - geymum til mögru áranna, jájá.

Dagurinn í dag hefur sem sagt verið einstaklega fróðleiksmolaríkur. Á meðan á öllu þessu gekk fór svo Þórhildur á fund hjá skipulagsnefnd og lét gott af sér leiða. Sannast þarna hið fornkveðna að morgunstund gefur gull í mund. (Bara að láta vita af því að ég var mætt í hafragraut á Kárastíginn kl 7:30 - ansigt! til ykkar sem ekki höfðuð trú á Nýjum Lífsstíl.)

Greinilegt er að prófin eru að nálgast eins og óð fluga. Í stað þess að taka upp námsbækur og þykjast lesa eða sitja frammi í eldhúsi og spjalla og kvarta yfir því hvað maður er nú latur þá fékk ég lánaða landabréfabókina hennar Þórhildar og dundaði mér við að skoða hana - algjörlega samviskubitslaus! Næsta skref er svo þegar ég fer að festast í hinum ógnvænlega, heilaskemmandi Bubbleshooter, leiðinlegasta leik sem nokkurn tíma hefur verið fundinn upp. Námsmenn hafa hver sína leið til að sleppa undan ógnarþunga prófafargansins, helst má engin heilastarfsemi felast í þess háttar dægrastyttingu: ég dett í Bubbleshooter, aðrir sitja langtímum saman yfir kapli, svo eru sumir sem horfa á PoppTíVí - það er svo margt!

Þetta líf, þetta líf. Það er svo margt, ef að er gáð, sem gerist og skeður og hendir. Ég vildi að ég gæti verið sögumaður að atvinnu, gæti unnið við að segja sögur af skrýtnu og skemmtilegu og athyglisverðu alls kyns. Getið þið fólk athugað hjá fyrirtækjum yðar hvort þar sé ekki tilfinnanleg sagnastundavöntun?

Ég er alltaf að reyna að vera duglega að læra... alltaf að reyna. Í gær var ég dugleg. Fannst bara að það ætti að koma fram áður en lengra er haldið.

Ég ætlaði að fara í fjallgöngu á sunnudaginn. Ætlaði upp á Hengilinn. Það fyrsta sem ég heyrði þegar ég settist út í bíl um hálftólf á sunnudaginn var viðvörun frá Lögreglunni um að fólk skyldi ekki vera á ferðinni undir Hafnarfjalli, á Kjalarnesi eða undir Eyjafjöllum vegna veðurs - eða öllu heldur vegna Ó-veðurs. Og útvarpskonan mæta bætti við að eigin frumkvæði að líklegast væri góð hugmynd að halda sig bara heima.
Í staðinn fyrir að taka þetta sem merki um Guðs góðu forsjón og aðvörun æðri máttarvalda æddi ég af stað út í blindbylinn. Ég hitti samferðafólk mitt í Ártúnsbrekkunni og saman héldum við á vit ókunnra örlaga: vegsemdar og virðingar eða ömurlegs ósigurs. Til að gera langa sögu stutta þá áunnum við okkur enga sérstaka virðingu í þessari ferð - aðeins göngutúr í snjófoki og sandroki. Ferðasögu og myndir má sjá hjá Pétri.

Eftir Ó-veðrið um helgina er nú skollið á syndaflóðið mikla, regnið drýpur af eyrnasneplum og yfirvaraskeggjum niður á þegar holdvotar axlir réttlátra jafnt sem ranglátra. Hverju reiðast goðin núna? Ég veit ekki betur en ég hafi allavega hegðað mér tiltölulega vel. Ég hef heiðrað föður minn og móður og hvorki girnst hús nágranna míns, konu hans né asna - af hverju eru þá skórnir mínir holdvotir? It's not fair!

Fátt í fréttum núna annað en það að ég byrjaði að vinna um helgina á Hverfisbar... obboslea langt síðan ég hafði verið að vinna innan um drukkið fólk - var alveg búin að gleyma hvað það getur verið fyndið... og skemmtilegt: hitti Rúnar á laugardagskvöldinu, hann var kátur sem endranær og við dönsuðum saman í 53 nanósekúndur. Ef ég hefði ekki verið að vinna þá hefðum við ábyggilega dansað allt kvöldið.

Á laugardeginum var ákaflega ánægjulegur fjölskylduhittingur - grautardagur í prófastshúsinu á Eyrarbakka. Þarna voru mættir næstum allir afkomendur afa og ömmu, aðeins Hjalti og Elín skrópuðu. Hjalti bar við lærdómi en hefur síðan trúað mér fyrir því að hann hafi lítið lært. En við tökum viljann fyrir verkið.

Eftir ýtarlegar rannsóknir hef ég nú komist að þeirri niðurstöðu að maður getur vel verið hamingjusamur í hjartanu þrátt fyrir makaleysi. Þetta hafði ég reyndar aldrei efast um fyrr en fyrir svona eins og þremur vikum að Björk og Linda, mér eldri vinkonur mínar héldu hinu gagnstæða fram. Ég varð að vonum mjög sár og vonsvikin þar sem ég hafði fram að því talið að ég gæti vart hamingjusamari verið og að ég væri eins hamingjusöm í hjartanu eins og hvar annars staðar í líkamanum eða í veröldinni, ef út í það er farið.
Nú hef ég rætt málið við andans menn og ýmist gott fólk og ég hef tekið gleði mína á ný því ég er orðin þess fullviss að þær stúlkurnar fóru bara með fleipur eða voru að stríða mér, saklausu barninu. Nú síðast ræddi ég þetta við mömmu mína sem ég trúi hafi alltaf rétt fyrir sér og hún fullvissaði mig um að ég gæti og mætti og skyldi óhrædd vera hamingjusöm í hjarta mér og huga. Ég hef í hyggju að gera svo.