Eftir ognarkalda seglbrettasession og metblogg beid min ovaent ànaegja à föstudagskvöldid. Sebastien, fyrrv. menningarfulltrùi franska sendiràdsins à Islandi, (einn tridji islensk-franska ferdatrieykisins Herdis-Quentin-Sebastien) var i heimsokn hjà félaga sinum, Aurelien, i Toulouse og ég for og hitti tà à föstudagskvöldid. Tar hitti lika ég hina islensku Alex sem er ad laera tonlistarfraedi i litla gettoskolanum minum ... okkar. Islenska landslidid i Toulouse telur sem sagt fjora en ekki trjà.

Eg stoppadi samt ekki lengi tvi ad min beid hàlfkarad alpastart morguninn eftir - fyrsta fjallganga annarinnar med skolanum. Til ad nà rùtunni sem keyrdi hring um baeinn turfti ég ad rifa mig upp um hàlffimm og hlaupa ùt i kuldann.
Eg var keyrd sudur i Pyreneafjöllin àsamt fridu föruneyti, um sextiu nemenda hopi, auk kennara og leidbeinendanemenda.
Afangastadurinn var Pic de Fourcat. Fourcat tydir gaffall à Occitönsku, màllysku sem er ùtdaud sem hvunndagsmàl en lifir enn i örnefnum i héradinu. Til minningar um tvityngda fortid birta öll götunafnaskilti i Toulouse fyrst franska nafnid og svo götunafnid à occitönsku, allavega i elstu hverfunum.

Eg hafdi valid ad ganga med hopi eitt, med teim sem gengu lengst og hradast. Komst ad tvi ad ég tarf ad koma mér i betra form en ég er i... Annar leidbeinandinn okkar, hàfjallahomminn Stephan, gat ekki hugsad sér ad vera meira klaeddur en i stuttbuxum og stuttermabol. Tad var ekki hlytt, ekki beinlinis kalt heldur... vettlingavedur. Mér leid allavega prydilega i systurprjonudu, hnaustykku lopavettlingunum minum. (Og ullarsokkarnir hafa lika tegar komid ad godum notum, takk Hildur.)
Fyrir rest komumst vid samt upp à Gaffaltind eftir ad hafa barist i gegnum skoglendi og kùaskit. Og tvilikt ùtsyni... gleymdi ég ad segja hvad vedrid var fallegt? Solin skein à nyhvita Pyreneatinda svo langt sem augad eygdi. Fyrir nedan okkur teygdu haustlitirnir sig ùt i hid oendanlega. Yndigt. Nesti og siesta og svo nidur. Tölfraedi dagsins: Gaffaltindur 1929m, haekkun ca 800m, göngutimi um 8 klst.

A sunnudaginn for ég à flakk med Sebastien, Alex, Aurelien og Stephan vini hans (ekki Stephan hàfjallahomma, tad var annar). Vid keyrdum yfir til Spànar, i gegnum Val d'Aran. Fyrsta skipti sem ég kem til Spànar, gaman ad tvi. Vid forum reyndar ekki nema ca 15 km inn til Spànar og bordudum tar, en samt, nù hef ég komid til Spànar!!! Minnti mig à fraegdarför fjölskyldunnar til Austurrikis hérna um àrid, tegar vid brugdum okkur yfir landamaerin og àtum Wienerschnitzel... En ég à nù örugglega eftir ad heimsaekja Spàn meira og betur seinna à àrinu. Svo forum vid aftur yfir til Frakklands og völdum okkur fjall til ad horfa à solarlagid af. A nidurleidinni i snöggdimmunni hraeddu stràkarnir okkur à ùlfasögum. Tad ku vist reyndar vera full àstaeda til ad ottast ùlfa à tessum slodum, nokkur fornarlömb à hverju àri... og teir gera helst àràs rétt eftir solarlag...

----
Ferdir à langtimaplaninu, tad er til og med jolafrii:

7.nov Toulouse - Lyon
11.nov Lyon - Kaupmannahöfn
17.nov Kaupmannahöfn - Toulouse
Heimsaeki Quentin i Lyon og fer à Muse-tonleika. Fyrst ég er à ferdinni hvort ed er, akkuru ekki ad skella sér til Kaupmannahafnar og heimsaekja Sigrùnu Osk. Allt of lengi sem ég hef verid à leidinni til hennar.

19. des Toulouse - Turku
6. jan Turku - Toulouse
Jolahald i Finnlandi, stay tuned. Tar mun Torhildur taka à moti mér og Agùstu af alkunnri gestrisni og vid saman munum bralla eitthvad skemmtilegt, allavega fara i saunu. Eg verd komin til Turku i bitid ad morgni 20. des, ad öllum likindum i fimbulkulda. Svo tek ég naeturferjuna til baka frà Turku ad kveldi 6. jan.

First things first: veit ad margir hafa bedid otreyjufullir...

Herdis Sigurgrimsdottir
27, rue Benjamin Constant - RDC droite
31400 Toulouse
France

Teir sem eru sleipir i frönsku vita ad RDC droite tydir jardhaed, til haegri.
-----

Eins og tid hafid kannski tekid eftir er ég illa tölvuvaedd eftir ad ég flutti frà François. Synid mér tvi tolinmaedi to ég svari seint og illa emailum og bloggi litid.

Litli gettoskolinn minn er ekkert sérlega taeknivaeddur, - vaegt til orda tekid. Eg bjost sosum ekki vid sama tölvufjölda à haus og à Islandi (tar sem helmingurinn er tar ad auki med fartölvur og tràdlausan netadgang i skolanum) en ég var samt ekkert ad bùa mig undir tad versta. Dag einn rölti ég mér inn à skrifstofu bokmenntadeildarinnar og spurdi hvar ég gaeti komist i tölvu. "Tvi midur," svaradi fraukan tessari kjànalegu spurningu, "tölvustofan er lokud." An frekari ùtskyringa hvar tessi einmana tölvustofa fyrirfyndist eda hvenaer maetti eiga von à tvi ad hùn vaeri opin.
Klumsa sem ég var nàdi ég samt ad spyrja hvar, ef nokkurs stadar, ég gaeti hugsanlega komist i tölvu à hàskolasvaedinu.

Eftir leit og leidbeiningar fann ég loks bokmenntahreidrid sem hùn hafdi bent mér à. Heimilisleg kaffistofa nemenda tar sem haegt er ad hreidra um sig med bok eda i godra vina hopi. Tar spurdi ég aftur hvar ég gaeti komist i tölvu. Drengurinn i afgreidslunni leit yfir öxlina à mér og sagdi "gjördu svo vel, tölvan er laus".
Eg leit um öxl og eftir soldla stund greindi ég ùtlinur tölvugarms sem rann saman vid rykfallid umhverfid ùti i horni. Tar maladi hùn eins og mjolkurdrukkinn kettlingur... nei, frekar eins og ellihrumur, tannlaus kattgarmur sem hefur hringad sig upp ùti i horni og bidur tess ad drekka sinn sidasta mjolkurdropa... Tarna fékk ég netadgang i hàlftima, svo turfti ég ad vikja.

Tessi lifsreynsla fékk mjög à mig!
Eg neita ad trùa ad tetta sé eini tölvukostur nemenda i skolanum. To var ekki til hughreystingar tegar sögukennarinn minn for ad tala um handskrifud skilaverkefni sem sjàlfsagdan hlut. Erum vid ekki örugglega i hàskola? Eg sé fyrir mér senu i timaflakksbiomynd tar sem adalsöguhetjan stendur med galopid ginid eftir ad hafa spurt einhvern ùti à götu hvada àr er og kemst ad tvi ad hùn hefur faerst til i tima à yfirnàttùrulegan hàtt . Sùmmad inn...

(Note to self: athuga til öryggis hvada àrtal er hérna i Frakklandi.)
----

Fyrst tölvuadgangur minn er skertur aetla ég ad nota taekifaerid nùna og làta modann màsa. Bara ad vara ykkur vid ef tid viljid fara og nà ykkur i kaffi eda fara à klosettid, tà er tetta taekifaerid...
----

Fyrir utan smà taeknilega ördugleika kann ég afar vel vid litla gettoskolann minn. Mér tykir jafnvel vaent um hann eins og madur sér aumur à köttunum sem hafa gleymst i Kattholti, eda raefilslegum flaekingsköttum. (Ekki spyrja mig af hverju mér eru kettir svona hugleiknir i dag... I do not know.) Tràtt fyrir ad skolinn sé oàsjàlegur tà er gott folk tarna.

Annar stori kùrsinn sem ég er i skiptist nidur i màlvisindi, franskar bokmenntir og samanburdarbokmenntir og kennararnir eru hver ödrum skemmtilegri, fyndnari, elskulegri og bjoda allir af sér godan tokka.

Hinn stori kursinn er saga Evropu frà 1500 til seinni heimsstyrjaldarinnar. Tveir kennarar, sidri en bokmenntadeildarkennararnir. Bàdar kaldranalegar og önnur kann ekki ad tala i hljodnema, sem er afar oheppilegt tar sem hùn kennir ca 300 manns i einu.

Auk tess er ég bùin ad kikja a byrjendakurs i Kinversku. Tar var litil saet kinversk kona sem sagdi "ça va?" à hàlfrar setningar fresti. -Skiljid tid? Held tad verdi soldid treytandi eftir heilan vetur, skiljid tid? Fyrir utan tad, og fyrir utan ad ofùtskyra eins og vid vaerum illa gefin, tà er hùn vaensta grey.

Svo er ég lika bùin ad maeta i einn tima i maghrebskri arabisku. Yndislega skemmtilegur kennari. Hann mun eingöngu kenna talmàl, màllyskuna sem var tölud i litla torpinu hans i Marokko en tad er sjàlfsagt nogu nàlaegt tvi sem er talad i restinni af Maghreb. (= Marokko, Alsir, Tùnis, Libya og ...) En hann syndi okkur samt i tessum fyrsta tima smà daemi um arabiskt skrifletur. Nùna kann ég ad skrifa Herdis à arabisku, frà haegri til vinstri, vel ad merkja.
----

Hvad vardar itrottakursinn, seglbretti og snjobretti, runnu à mig tvaer grimur i dag. Frakkarnir skjàlfandi bysnudust i morgun yfir vosbùdinni sem vid vaerum ad leggja ùt i og stod hreint ekki à sama. Eg hlo vid og lét mannalega... hehehe, jà vid Islendingar köllum tetta sko ekki kulda. Tvi beit ég saman tönnunum til ad taer glömrudu ekki.
Eg klaeddi mig i tvo blautgalla, eins og hinir, og vonadist til ad geta stadid undir mannalàtunum. Fljotlega eftir ad vid vorum komin ùt à vatnid voru fingurnir ordnir krokloppnir. Svo for ad minnka tilfinningin i fingrunum. Tegar tar var komid var ég haett ad geta haldid aftur af skjàlftanum. Eg trjoskadist vid ad làta draga mig i land, ég aetladi ad komast tad sjàlf. Tad gekk ekki sem skyldi, enda àfangastadurinn à moti vindi. Eg leit à fingurna à mér og reyndi ad rifja upp fyrstu einkenni kals à ùtlimum. En ég lét mig ekki.

Tegar ég loksins lenti tar sem ég vildi lenda hljop ég eins og ég gat inn i ùtbùnadarskùrinn tar sem fötin okkar voru. Eg àtti bàgt med mig ad fara ekki ad vola medan frostid for ùr fingrunum og medan ég klaeddi mig hafdi ég enga stjorn hreyfingunum i fimm à Richter. Eg skalf medan verid var ad veida sidustu ofurhugana upp ùr vökunum. Eg skalf medan vid gengum frà ùtbùnadinum. Eg skalf i Metroinu tràtt fyrir ad vera med flishùfu og islenska lopavettlinga. Eg skalf enntà eftir ad ég var bùin ad fà mér heita samloku og heitt sùkkuladi à Capitaltorgi.
Sem betur fer hitti ég à hlytt netkaffi og eg er haett ad skjàlfa i bili. En mig langar ekki ùt, mig langar ekki heim.

Held kannski ad ég geymi hina seglbrettatimana fram à saeta, langa solrika sumardaga.

Eingöngu godar fréttir:
1. Eg hef loksins fundid upphropunarmerkid à tessu framandi lyklabordi. Tvilik gledi!!!
2. Fundvisi minni eru engin takmörk sett tessa dagana; mér lànadist i gaer ad hafa uppi à herbergi sem mér list prydilega à og ég flyt tar inn annad kvöld. Tarna er hàtt til lofts og vitt til veggja, naegt rùmplàss og yfrid nog golfplàss. Eg get tekid à moti fjölda manns tegar tid komid öll i heimsokn!
Ibùdin er à jardhaed og tveir storir gluggar à herberginu minu visa ùt à götuna, tad er samt allt i lagi; osköp litil umferd - ekkert hjà tvi sem gerist og gengur à Laugaveginum. To er ég varla nema ca 10-15 min ad rölta ùt à Capitol-torg sem er hjarta Toulouse; jafnast à vid 101 i Reykjavik...
Ur eldhùsinu er gengid ùt i portgardinn litla sem er blomum skryddur. Örugglega yndi ad sitja tar i hlyju vedri og lesa i rolegheitum; tarna kemur enginn fyrir utan konuna à efri haedinni til ad snyrta blomin.

Eg deili tessari ibùd med honum Mehdi sem er osköp gedugur stràkur frà Alsir. Hann virkar à mig sem taegilegur medleigjandi, mjog gott.

Nù get ég loksins farid ad hugsa um e-d annad en tessa hùsnaedisleit og gert tad sem ég vil. Timi kominn til lika; hefdi ekki màtt neitt mikid seinna vera tar sem skolinn er ad fara ad byrja. En ég er ànaegd. Good things come to those who wait, tad er vist.

Nù fer ad bresta à med alvöru i fririkinu Toulouse. Skolinn byrjar à mànudaginn.
Eg fann loksins bokalistann minn langa i gaer og komst ad tvi ad fyrir skolabyrjun tarf ég ad vera bùin ad lesa trjàr skàldsögur og trjù leikrit... gott ad vita. Annars litur tetta bara àgaetlega ùt. Reyndar einum of mikid màlfraedigrùsk fyrir minn smekk en nog af bokmenntum lika og byrjendakurs i kinversku. Var reyndar ad spà i hvort ég aetti ad taka kùrs i arabisku fyrst ég er hér umkringd Aröbum. Tegar kann ég ad segja takk, godan daginn og hvernig hefurdu tad à arabisku. Skemmtilegt.

I gaer var lika skràning i itrottakùrsana. Fjörid byrjar strax à föstudaginn tegar ég fer i fyrsta skipti à aevinni à seglbretti. Eg skràdi mig sem sagt i seglbrettakùrs og snjobrettakùrs og fjallgöngur. Tessu aktiviteti er skipt nidur à laugardagana eftir àrstidum. Svo verd ég i klifurtimum à tridjudögum og eitthvad i utanhùss klifri lika. Svo er ég à bidlista eftir ad komast inn i sundtima og badminton sem hvort tveggja er einu sinni i viku.
Eg veit hvad tid erud ad hugsa nùna en nei, tetta er ekki of mikid. Ef ég vaeri à Islandi vaeri ég i rùmlega fullu nàmi, einni eda tveimur vinnum, björgunarsveit og gud mà vita hverju fleiru. Og tar ad auki myndi ég vera i öllu tessu sporti on the side. Hérna er bara skolinn og tetta. Tannig ad tetta er tràtt fyrir allt nokkud afslappad.

For à tonleika à laugardaginn à tùlùzka fjöllitafestivalinu. Gnawa diffusion kemur frà sudurhlutanum af Maghreb, - Tùnis, Alsir og Marokko. Mjög skemmtileg blanda af arabiskri tonlist og reggi, sungid à arabisku og frönsku til skiptis.
Samtal milli tveggja Araba sem bàdir tala frönsku fer yfirleitt fram à blöndu af arabisku og frönsku og skipt à milli haegri vinstri. Teir heilsast kannski à frönsku og fyrstu setningarnar fylgja à frönsku, svo er fyrirvaralaust skipt yfir à arabisku, ef madur hlustar vel getur madur greint fullt af frönskum ordum i arabiskunni. Jafn fyrirvaralaust er skipt aftur yfir i frönsku en i bland er fullt af framandi ordum. Svo kvedjast teir à ödruhvoru tungumàlinu eftir hentisemi. Teir virdast varla einu sinni gera sér grein fyrir tvi hvort tungumàlid teir eru ad tala. Merkilegt.

Daglegur rùntur stùdenta i hùsnaedisleit byrjar kl. 9 à morgnana tegar CROUS opnar. Tegar dyrunum er lokid upp trengir sér inn hopur folks sem tegar beid vid dyrnar. Tarna birtast daglega nyjar auglysingar um alls kyns husnaedi. Vandinn er bara ad auglysingarnar eru fàar og margir sem eru ad leita.
Ef tù aetlar ad nà àrangri tarftu ad vera snoggur, - fyrstir koma, fyrstir fà. God ibùd getur tegar verid leigd fyrir kl. tiu.

Yfirleitt sér madur margt af sama folkinu aftur à naesta stoppi kl 10, tegar CRIJ opnar. Tar er enn fleira folk enda hanga tar lika uppi atvinnuauglysingar og tar er haegt ad komast fritt a netid ef tù nennir ad bida.

CROUS er ekki opid à laugardögum tannig ad ég gat sofid klukkutima lengur tar til CRIJ opnadi. Mér til vonbrigda en ekki til mikillar undrunar voru engar nyjar auglysingar tennan daginn, enda laugardagur.

Hins vegar hitti ég tar stràk sem spurdi mig hvort ég vaeri ad leita ad herbergi, hann var ad leita ad medleigjanda. Vid roltum saman ad skoda stadinn. A leidinni komst ég ad tvi ad hann er fjallaleidsögumadur og fjallgöngufanatik tannig ad vid àttum allavega eitthvad sameiginlegt, ekki slaemt. Ibùdin var allt i lagi, smekklaus i litasamsetningum og meira drasl en ég kaeri mig um en ekki illa farin og stadsetningin àgaet.

Eg aetladi ad fara ad taka simanùmerid hans til ad svara honum tegar ég vaeri bùin ad skoda adra ibùd kl. tvö. Tà segir hann upp ùr turru:
- Mig langar i tig; viltu rida?
I tvaer nanosekundur stardi ég à hann furdu lostin, forbavset, gobsmacked. Svo fékk hann àkvedid NON - NEI og ég labbadi öruggum skrefum i àtt ad ùtidyrahurdinni.
Ad baki mér spurdi hann aftur: - Ertu viss? Langar tig ekki?
Hann stod enn i sömu sporum og ég fann hvernig hann afklaeddi mig i huganum tar sem hann horfdi à eftir mér.
Eg fullvissadi hann um tad ad ég vaeri viss i minni sök, opnadi ùtidyrahurdina fumlaust og takkadi Gudi og godum vaettum fyrir tad ad hann hafdi ekki laest.
Au revoir.
Hurdin skellur.

Eg aetla ad verda flakkari tegar ég verd stor. Og ég sé ekkert tvi til fyrirstodu. Mér eru allir vegir faerir. Eg panta minn flugmida, pakka nidur and off I go.

Ef ég aetti hins vegar alsirskt vegabréf, tà vaeri sagan onnur. Eg vaeri nidurnjorvud i bàda faetur. Formlega séd er tetta sami prosessinn: saekja um visa - landvistarleyfi i landinu sem madur aetlar ad heimsaekja. En tad sem er nànast einungis formsatridi fyrir Islending er mun floknara fyrir Araba. Tad verdur ad fylla ùt bunka af eydublodum; skila inn ollum vottordum sem madur hefur um aevina handleikid og bida... og bida... og bida... og svo mà allt eins bùast vid tvi ad svarid verdi neikvaett. Hversu mikid sem tig langar ad ferdast, nei, tù skalt ekki einu sinni dirfast ad drepa nidur faeti hinum megin vid landamaerin nema ad hafa àdur velst i meltingarvegi skrifstofukerfis med haegdatregdu.

Ef tid hofdud ekki gert ykkur grein fyrir tvi àdur: vid Islendingar lifum i verndudu umhverfi!!! Vid turfum yfirleitt afar litid ad hafa fyrir lifinu. Tetta var bara eitt litid daemi. We should count our blessings.

Maaan, hvad ég dyrka litla gettoskolann minn. Var ad skoda listann yfir alla itrottakùrsana hérna og programmid fyrir utanhùss sportin: nidurgreidd udflugt fyrir smotterisgjald hvern einasta laugardag bàdar annirnar (fyrir utan oll min longu fri). Fyrstu fjorar helgarnar eru seglbrettaferdir, tà taka vid fjallgongulaugardagar fram ad jolum. Eftir jol byrjar skida-/brettatimabilid sem stendur fram i midjan mars, nokkrar fjallgongur og svo aftur seglbretti. Allur bùnadur er lànadur fritt i tessum skolaferdum, hvort sem tad er seglbrettid og gallinn eda snjobrettid og tilheyrandi skor. Og ég gleymdi ad minnast à utanhùss klifurferdir med oreglulegu millibili og frian adgang ad innanhùss klifurvegg.

Er ad fara til Lyon 10. november ad heilsa upp à Quentin. Skemmtileg tilviljun ad sama dag eru Muse-tonleikar i Lyon og ég var ad kaupa mida...

Hugsanlega tek ég Lyon i beinu framhaldi af Kaupmannahofn ef ég skrepp ad heimsaekja Sigrùnu Osk.

Svo à ég heimbod i Sviss, Ursula aetlar ad làta mig vita tegar byrjar ad snjoa i fjollin.

Ekki tad ad ég hafi aetlad neitt sérstaklega ad gera ykkur ofundsjùk.

Islendingar eru lokud tjod, - hardlaest. Eg er tar medtalin. Tess vegna verd ég medvitad ad reyna ad venja mig vid heitara loftslag og opnara tjodfélag. Tar sem ég hef bùid: à Islandi og i UK, tar er hver madur sjàlfum sér naestur og okunnugir eru okunnugir - punktur. Hérna eru okunnugir til tess ad kynnast teim. - Sérstaklega okunnugar stelpur...

A laugardaginn hitti ég Adel; eda ollu heldur Adel hitti mig. Eg var a labbi ùti à gotu, hann stoppadi vespuna sina og for ad tala vid mig. Fyrstu vidbrogd Islendingsins vid svona direct approach: Ignore. Hann lét sig ekki. Eg er fegin tolinmaedinni hans; tad munar ollu ad eiga vin sem tekkir borgina; ad tekkja fleiri en Erasmus-stùdenta.

I gaer hitti ég svo Soel. Tà turfti minni sannfaeringu, tetta er allt ad koma. Eda svo hélt ég.

I dag hitti ég Mustapha. Eg sat à Capitole-torginu og var ad skrifa auglysingu eftir husnaedi. Nidursokkin sem ég heyri ég àvarp frà einhverjum sem hafdi stoppad hjolid sitt fyrir framan mig. Pirrud yfir ad vera truflud reyndi ég ad veita àvarparanum enga athygli. (Er ad laera tad smàtt og smàtt ad sù adferd virkar ekki hér i Toulouse.) Hann streittist vid og ég leit pirrud upp i gladlegt svart andlitid.
"Svarardu ekki tegar tér er heilsad?" spyr ungur madur. Eg svara dauflega. Hann spyr hvadan ég sé; hvort ég sé stùdent og hvort ég sé ad leita ad hùsnaedi. Eg svara stutt i spuna.
"Hvers vegna ertu svona afundin vid mig tegar tu ert ad leita ad hùsnaedi og tù veist ekki hvort ég gaeti fundid fyrir tig hùsnaedi? Reyndar hef ég husnaedi sem ég gaeti bodid tér."

Allt i einu sà ég eftir fylunni. Audvitad var tad rétt hjà honum; ég hef ekki efni à tvi ad vera afundin vid folk, serstaklega ekki tar sem mig vantar hùsnaedi. Oft eru tad bestu taekifaerin sem madur faer sisvona fyrir tilviljun. Og to ég hefdi gott hùsnaedi tà langar mig samt ad kynnast Tùlùsingum og tà verdur madur allavega ad vera kurteis.
Hann tok afsokun mina goda og gilda og ég aetla ad fara ad kikja à ibùdina i fyrramalid.

Tegar hef ég hitt tessa trjà Tùlùsinga: einn Alsiring, einn frà Karibahafinu og einn fra svortustu Afriku. Gott ad hafa kontakta. Og i stad tess ad fàlma àfram i blindni er ég tegar bùin ad sjà godan part af borginni, bùin ad kikja i Tivoli, profa alsirskan mat, fara à opnun ljosmyndasyningar frà Afriku og à morgun er bio frà Fronsku Polinesiu. Eg er strax dregin inn i hringidu lifandi daglegs lifs og aktivitets i Toulouse. Tvi midur vard ég ad hafna godu bodi Adels um ad skreppa til Andorra i tvo daga tar sem ég get ekki svikist um i hùsnaedisleitinni. Forum seinna.

Nù er ég ad reyna ad finna hinn gullna medalveg: ad vera à vardbergi og treysta ekki hverjum sem er en ad vera samt opin fyrir skemmtilegu og godu folki. Tad sem vekur forvitni mina er tad ad addàendahopurinn minn virdist takmarkadur vid Tùlùzka stràka af erlendum uppruna. Allavega bara teir sem stoppa mann ùti à gotu. Forvitnilegt; à eftir ad rannsaka tetta betur.

(Tid sem fengud frettabrefid fra mer erud tegar buin ad lesa tennan pistil, koppi-peistadi hann hingad yfir.)

Eg lifi her i godu yfirlaeti hja honum Francois, fodurbrodur hans Quentins. Francois er skemmtilegur kall, unglegri en hann a aldur til og lett yfir honum; einn af teim sem aldrei vard alminlega stor. Er samt ad vinna i tvi ad finna framtidarhusnaedi... tad kemur, tad reddast. Eg hef lika turft ad taka soldinn tima i ad na upp svefnskuld sem eg tok med mer ut og baetti vid a leidinni. Uff... svo margt folk sem turfti ad hitta, to ekki allir sem eg vildi hitta; svo var nylidaprofid, svo ferdalagid. To eg hafi verid ein teirra heppnu sem fekk ad leggja mig a bekk a Stansted i stad tess ad liggja a golfinu ta vard mer samt ekki svefnsamt. Oja... margar svefnlitlar og svefnlausar naetur upp a sidkastid sem turfti ad baeta fyrir. Og madur verdur bara svo dasadur i tessum hita. Ekki svo ad skilja ad tad se neinn lamandi hiti herna, ekki nuna. Rett svo 25-27°C, ekkert a vid tad sem var her t.d. i sumar. Enda held eg ad eg hefdi hreinlega latid lifid hefdi mer verid traelad i gegnum tad.

Er buin ad kikja i skolann. Hmmm.... veit ekki hvernig skolar eru almennt i Frakklandi en tessi er allavega mun gettolegri en madur a ad venjast fra Islandi. Ekkert slaemt sosum... bara sona... ekki jafn tiptop trifalegt og graffiti og almennt krot upp um alla veggi. Enda er Mirail-hverfid ansi dodgy, ad mer skilst. En stemningin er fin, folkid fint, tad sem eg hef hitt. Annars er Toulouse akaflega mikill namsmannabaer, fjorda staersta borgin i France en med annan mesta fjolda namsmanna a eftir Paris. Tad er mjog vel tekid a moti erlendum studentum herna; tad er samdoma alit teirra sem eg hef hitt. Mikid af uppakomum og altjodakveldum og audvelt ad hitta folk. Eg virdist samt draga ad mer ognarmikid af Skandinovum. Sat a longu spjalli vid trjar danskar stelpur i dag og eyddi kvoldinu a sushibar med tveimur saenskum stelpum. Soldid asnalegt ad tala fronsku vid Skandinava, tad er samt bara svo miklu audveldara heldur en ad reyna af veikum maetti (meira af vilja en maetti) ad babla a Skandinavisku.

Held ad Toulouse-buar hljoti ad vera soldid veruleikafirrtir. Hugsid ykkur born sem alast upp vid ad tina matinn af trjanum og ganga a stuttermabolum langt fram eftir vetri. Hugsid ykkur tegar tessi born vaxa ur grasi og komast ad tvi ad lifid getur ekki verid svona audvelt... or can it?
Af hverju eru Islendingar alltaf svona hissa a tvi tegar teir komast ad tvi ad tad er haegt ad komast hja tvi ad hokra a heidarbyli og missa allt sitt fe i frostavetrum? There are other ways of living... zis is tRue. En Island er samt yndi. Audvitad er fint ad ganga i sandolum og stuttermabol langt fram a "vetur" en eg hlakka samt til lika tegar fer ad snjoa i fjollin og eg dreg fram hufuna mina og vettlingana og flispeysuna sem eg trod ofan i tosku vid komuna til Frakklands og fer upp eftir i "kuldann". Held eg verdi treytt til lengdar a tasvita og svitafylu strax fimm minutum eftir sturtu.

Jaha. Tid aettud bara ad vita hvad eg pikka haegt a tetta bevitans asnalega franska lyklabord... teir kunna ekki ad rada tokkunum rett upp; svo tykjast teir enga torf hafa fyrir upphropunarmerki. Mikill misskilningur tad - *upphropunarmerki, upphropunarmerki, upphropunarmerki*

Komin heilu og holdnu a afangastad. Er tekin ad treytast nuna eftir solarhringsferdalagid; upplifun ad leggja sig yfir blanottina a flugvallarsofa, varla i sidasta skipti sem tad hendir mig i lifinu. Nottin leid annars furdufljott vid lestur godra boka: Dyrdlegt fjoldasjalfsmord er to ekki jafngod og Ar herans eftir sama hofund. A friend of the family gefur forverum sinum ekkert eftir; Lisa Jewell er drottning chick-lit bokmenntanna. Og ef madur kannast adeins vid London er yndislegt ad sokkva ser oni hnaustykka nostalgiuna sem drypur af hverju strai.

Mitt fyrsta verk a franskri grundu (fyrir utan ad rifa af mer hufuna og flispeysuna) var ad fjarfesta i simakorti. Aestir addaendur geta nad i mig i sima +33 67 31 88 049. Auk tess lysi eg eftir skemmtilegum emailum a disaljosalfur@hotmail.com.