Það breytist fátt í Humarvinnslunni.
Svunturnar verða enn jafn bleikar og fötin illa lyktandi. Humrarnir stinga og puttarnir bólgna. Tíminn líður hægt í vinnu en hratt í pásum, það er segin saga.
Það er alltaf jafn mikils metinn brandari að senda busana eftir hlutum með skrýtnum nöfnum sem ekki eiga sér stað í raunveruleikanum, hlutir eins og humarklóra, humarstrekkjari, vakúm í fötu osfrv. Ég hef aldrei lent í slíkri sendiferð og aldrei sent neinn. Því fékk ég slæmt samviskubit í vinstri öxlina í dag þegar ég plataði eina hrekklausa stúlku á borðinu mínu til að hlaupa eftir humarþyngjara meðan ég skaust sjálf í pásu. Stúlkan steig í vitið og hljóp ekki langt áður en hún áttaði sig og brosti breitt þegar ég kom til baka, glöð og sæl yfir að hafa séð við mér. Mér var létt að vita að ég hafi ekki sært hana djúpt og samviskubitið greri á augabragði.
Skömmu seinna sá ég hvar annar pakkari kom furðu lostinn úr sendiferð. Flokkarastrákarnir höfðu sent hana inn í glasseringu og verkfærið sem hún kom með til baka var kústskaft með gúmmíhanska teipuðum á endann: humartosarinn!! ... grey stelpan.

Thought you might like to know, þið sem saknið humarvinnslunnar... Ég fer nú að bætast í ykkar hóp, ég á bara morgundaginn eftir. Þá á ég allt sumarið fyir höndum með frelsi og ferðalögum. Engin þvingandi skrifstofuvinna frá níu til fimm alla virka daga, ekki þeysiferðalög um helgar og ekki heimkomuþunglyndi á sunnudagskvöldum. Enginn mánudagsleiði eða sólskinsandvörp. Mmmmmmm......

Björgunarleikarnir komu svo mjög á óvart, þetta er eitt það skemmtilegasta sem ég hef gert lengi. Nýliðaliðið okkar stóð sig með ágætum; við tókum fram björtustu vonum okkar og annarra. Það var ákaflega ljúft að heyra dómarana segja : "Þetta var nú bara nokkuð gott hjá ykkur!" með mikilli undrun í röddinni. Myndirnar eru í boði HSSK, ekki allar af okkar úrlausn verkefna en bara rétt til að gefa ykkur hugmynd um útlitið.
Undanfarar og félagar úr Ársæli – Spass-liðið – gerðu sér lítið fyrir og unnu leikana þrátt fyrir að hafa misst tvo liðsmenn í rústabjörgun til Alsír og einn liðsmann í sukk og svínarí. Grey Trigger, hann missti af góðum degi.

Og í hverju var svo keppt á björgunarleikunum?
Átta póstar með verkefnum, hvert lið mætti á nýjan póst á heila tímanum og hafði hálftíma til að klára verkefnið sem beið þar.
Við mættum kl 8 í rústabjörgun: þrautagöng með hindrunum úr tré og járni sem þurfti að hakka sig í gegnum til að komast að sjúklingi sem átti svo að bera út. Það var mjög gaman að hafa til samanburðar úrvalslið Kópavogsskáta sem ekki settu öryggið á oddinn og voru þar að auki fjarskiptalausir, hehehe... Við vorum að sjálfsögðu til fyrirmyndar í einu og öllu fyrir utan að láta hanka okkur á bílbeltanotkun við komuna á staðinn, muna það næst.
Næsti póstur var niðri við höfn. Þar skemmtum við okkur - og dómurunum - konunglega með misframbærilegum tilburðum við kastlínu og lífbátaróður . Við höfum allavega fengið einhver stig fyrir góðan móral...
Kl 10 kepptum við hlið Dalbjargar í skyndihjálp. Jóa Kolbeins var skipt inn á fyrir þetta verkefni enda hann tiltölulega nýbyrjaður. Við komum honum Narfa upp úr vatninu, á börur og í bíl, spelkuðum á honum fótinn og stöðvuðum blæðinguna í höndinni. Kristó var hafður í pappírsvinnunni enda mínusstig fyrir að stöðva blóðrásina.
GPS-verkefnið var einn fyndnasti póstur keppninnar. Liðsmenn voru leiddir út á tún og fengin GPS-tæki sem innihéldu sýndarvölundarhús þar sem átti að finna fána. Til þess að komast um völundarhúsið þurfti að hlaupa fram og til baka, krækja fyrir horn og taka u-beygjur osfrv. Þetta var svona eins og tölvuleikur þar sem maður hljóp sjálfur um í stað þess að hreyfa kall á skjá. Þeir sem sátu hjá og horfðu á sáu hins vegar ekki annað en fjórar manneskjur, hverja í sínum heimi, starandi einbeitt í lófa sér og hlaupandi um eins og hauslausar hænur hingað og þangað á víðu og breiðu túni.
Næsta stopp var reykköfun. Ég og Freyr jr stóðum úti meðan Óli, Kristó, Gauji og Maggi settu á sig grímur og “súrefni” og stungu sér inn í ímyndaðan hita og svita. Við Freyr stóðum úti og veittum þeim upplýsingar um tíma og um teikninguna af húsinu sem hékk í skúrglugga fyrir utan en ekkert lið hafði tekið eftir á undan okkur. Plús fyrir það. Þeir fundu sjúkliinginn og drösluðu honum út á 22 mínútum. Vel gert hjá þeim. Ef ég einhvern tíma lendi í eldsvoða vona ég að Óli dragi mig út með fagmannlegu reykköfunartaki en ekki þjösnalegur slökkvari. Svo ég minnist nú ekki á þau mistök að senda undanfara í reykköfun... einn fær innilokunarkennd, rífur af sér grímuna og missir meðvitund. Viðbrögð félaga hans eru að rífa af honum súrefnið af því það er svo þungt að burðast með það... rökhugsun strákar, rökhugsun!
Annars voru þetta örugglega einu mistökin sem þeir gerðu í keppninni svo þeim fyrirgefst kannski.
Fjallabjörgunin var félagabjörgun. Við græjuðum línur og tryggingar, sendum Frey niður með belti og hjálm handa manni í sjálfheldu meðan við uppi mixuðum doblun og hífðum þá svo upp. Gekk ágætlega, við náðum manninum upp á 29 mínútum og 57 sekúndum, mátti ekki tæpara standa, en það hafðist.
Næst voru smáverkefni í Hellisgerði. Póstaleikur þar sem m.a. þurfti að gera upp línu, binda hnúta, finna snjóflóðaýli, svara spurningum o.fl.
Í síðustu þrautinni voru öll liðin saman komin á GPS-túninu. Þar fór svo fram kapphlaup með börur þar sem með reglulegu millibili þurfti að taka upp í börurnar 20 kílóa álklumpa, á endasprettinum hlupum við með 80 kíló af áli í börunum. Leiðin lá m.a. yfir holt og hæðir og yfir litla tjörn. Við kunnum Spass-liðum kæra þökk fyrir hvatninguna síðasta spölinn. Við hefðum ekki getað þetta án ykkar - ríspegt!

En að öllu gamni slepptu þá hefðum við ekki getað þetta án spassliðanna. Í þeim hópi var fólkið sem hefur kennt okkur nánast allt sem við kunnum og lagt mikið á sig fyrir okkur. Án þeirra þrautseigju og þolinmæði hefði ekki verið neitt nýliðalið, hvað þá nýliðalið sem stóð sig vel. Respect!

Á laugardaginn keppi ég með fræknu liði nýliða á björgunarleikum Landsbjargar.
Í hverju er keppt? Björgun. Maður fær stig fyrir að geta bjargað sér og öðrum fljótt og fumlaust. Ég veit ekki meir. Við erum allavega búin að æfa okkur heilmikið og læra margt. Upprifjun á fyrstu hjálp, alls konar línuvinnu og tryggingar, félagabjörgun, sig með börur o.m.fl.
Einhverjar efasemdarraddir hafa heyrst, þess efnis að við séum ekki nægilega vel undir þetta búin, þetta séu flókin verkefni sem krefjist meiri þekkingar og kunnáttu en hægt er að ætlast til að við höfum eftir eins árs þjálfun.
En hvað með það þó við höfum ekki nema grunninn og varla það í sumum efnum. Hvað með það þó ég hafi farið mína jómfrúarsigferð í fyrradag og tryggingaþekking eftir því. Við tökum þátt af sönnum ungmennafélagsanda: til þess að hafa gaman af. Ef allt bregst þá fáum við þó allavega Skarphéðinsbikar fyrir bjartsýni, ekki satt? Hver veit nema langþráður draumur minn rætist: Bjartsýnisverðlaun Bröstes verði vakin upp frá dauðum bara fyrir þetta eina tækifæri. Það væri nú gaman.
Allavega erum við reynslunni ríkari; kunnum að setja Kendrix á varanlega hryggbrotinn mann og donka tásmenni aftur í eyrliðinn með nefgrjóti... margt sem maður lærir í björgunarsveit!

“Af hverju haltrar þú eins og krypplingur?”
“Ég var í fjallgöngu í gær.”
“Og hvað?”
“Og ekki neitt. Ég var bara að labba. Álagsmeiðsl, sko”
“Hmm... góð saga”

Leiðinlegt, ef maður þarf að vera eitthvað beyglaður á annað borð, að maður geti þá ekki haft góða sögu að segja fólki. Ég er búin að gefast upp á að útskýra hvernig visst álag, endurtekið í hverju skrefi, laskaði vinstri mjöðmina á mér og að segja frá harðsperrum, blöðrum og rispunum á bakinu eftir að við Raggi renndum okkur niður af Miðsúlu.

Við röltum, átta manns, upp í Ísalp-skálann Bratta í Botnssúlum á föstudagskvöldið – ef hægt er að kalla það rölt, ferðina sem langt-á-undanfararnir Freyr, Freyr og Siggi voru á. Þeir voru komnir i seng þegar ég og Raggi neyttum síðustu kraftanna upp síðustu brekkuna að skálanum. Þá voru hin þrjú skammt undan líka.

Svefninn var góður svo langt sem hann náði. Það var ekki ský á himni þegar sólin reis upp af Miðsúlu um áttaleytið – þá var ég mjög sátt við að vera árrisul.

Það tók tímann sinn að reyna að bræða snjó í lekum potti á lélegum eldi en vatn er gott og vel þess virði að bíða eftir því. Þegar við lögðum af stað voru stöku ský að þróast yfir í þunna skýjahulu – prima gönguveður. Uppi á tindinum á Syðstusúlu bærðist ekki hár á höfði og skammt undan sáum við spegilslétt Þingvallavatnið. Þegar við komum upp á Miðsúlu þurfti ég að hætta leik þá hæst hann stóð og drífa mig heim. Raggi slóst í hópinn, bugaður af hælsæri og samviskubiti yfir því að vera ekki heima að hjálpa pabba sínum að byggja pall, eins og hann hafði eiginlega lofað... Eva og Hemmi höfðu skroppið í góða veðrinu upp á Vestursúlu og við urðum þeim samferða á leiðinni niður.

Glöð var ég þegar ég gat hvílt mín lúnu bein í bílnum. Miklar voru harðsperrur mínar þegar ég reyndi að klöngrast út úr honum í Borgarnesi. Það þykir sýnt að ég þarf að grípa til róttækra aðgerða til að koma mér í form áður en ég reyni við Hvannadalshnjúkinn um hvítasunnuna. Ég tala nú ekki um ef ég ætla mér að vinna við þetta í sumar. Ef ég fengi nú hóp af Frökkum sem allir bæru undanfaraeinkennin, - ég yrði ein eftir móð og másandi og sprungin á limminu. – Aumi leiðsögumaðurinn það!

Prófum er lokið, guði sé lof.
Síðasta prófið gekk ágætlega. Aldrei áður hefur síðustu-stundar-lestur gagnast mér svona rosalega vel. Svarið við einni 10% spurningu rakst ég á um sex-leytið í morgun og við annarri eins um hálftíma fyrir próf. Aldrei aftur skal ég efast um það að lesa nóttina fyrir próf þegar dagarnir hafa ekki dugað til.
Ég var mjög heppin í þetta skiptið. Það sem ég las ekki kom ekki, heppilegt það! Hannes Hólmsteinn, málpípa almenns frelsis og frjáls vals einstaklinganna leggur nefnilega fyrir próf eftir forskriftinni: Uppgefin eru 10 ritgerðarefni, svarið þeim ÖLLUM í stuttu en skýru máli.

Í gærkvöldi missti ég út úr mér við Þórhildi: "Ég þyrfti svo að hafa einn dag í viðbót til að komast yfir efnið." En ég var fljót að sjá mig um hönd. Og núna er ég fegnust í heimi að hafa ekki haft einn dag í viðbót og vera, ef allt gengur eftir, þrátt fyrir allt búin með síðasta prófið sem ég tek við Háskóla Íslands - svo er það bara Toulouse og BA-ritgerðin. Húrra fyrir mér!

Það er ennþá nægur tími í ammlið mitt, ég er tímanlega í því. Það sem mig langar núna meira en allt er að fara til Galapagos og spjalla við risaskjaldbökur. Þið megið líka alveg bara gefa mér eina risaskjaldböku. Ég held ég myndi samt ekki geta ekki haft hana hérna því ég er ekkert alltaf heima og það er ekkert auðvelt að flytja risaskjaldböku með sér þegar hún hefur náð fullum 200 kílóum. Þið ráðið því útfærslunni, þið hafið þangað til í ágúst...

Mér til mikilla vonbrigða hefur mér ekki orðið að ósk minni um drauma um skjaldbökur á Kyrrahafseyjum. Þegar mig dreymir eitthvað er það yfirleitt afbökun á námsefninu sem ég hef lifað og hrærst í. Leiðinlegt það!
Ég man ekki eftir að svona rammt hafi kveðið að ruglingi milli draumheima og hversdagslífsins síðan eitt vorið sem ég vann í Humarvinnslunni. Þá var ég búin að vera að vikta humaröskjur allan daginn frá 7 um morguninn og fram að miðnætti, eitthvað soleiðis. Þegar ég sofnaði hélt ég áfram að vikta humaröskjur og staflarnir söfnuðust upp og ég stressaðist upp og á endanum hrökk ég upp. Þegar ég opnaði augun sá ég að það varð vart þverfótað fyrir öskjustöflum á herbergisgólfinu og ég varð mjög hissa, sem von er. Ég horfði vantrúuð í kringum mig í dálitla stund, pírði augun og deplaði og á endanum hurfu ofsjónirnar, sem betur fer, og ég gat sofnað róleg aftur

Á hverjum degi hét maður því að næsta sumar skyldi maður ekki stíga fæti inn í þetta fyrirtæki aftur, á þennan leiðindastað sem ein mínúta er fimm mínútur að líða. En alltaf kemur maður aftur. Þar sem ég var orðin virðulegur háskólaborgari hélt ég í alvöru að ég væri sloppin, but nooo... Við "virðulegu háskólaborgararnir" Herdís og Ágústa mættum kl. 5 síðasta laugardagsmorgun á téðan stað og stóðum við allan daginn með undrunarsvip yfir örlögum okkar. Einu sinni, þegar ég var ung, hérna í den... þegar ég var nær meðalaldrinum á þessum vinnustað heldur en ég er núna, þá minnist ég þess að hafa undrast það að fólk sem komið er í háskóla skuli leggja það á sig að koma aftur í humar! Fékk þetta fólk virkilega ekki betri vinnu?
Og nú þegar græðgin dregur mig í humarvinnslu aftur, þá langar mig svo að segja við blessuð börnin sem ég vinn með: Ég gat fengið betri vinnu, in fact ég gat valið úr betri vinnum og ég valdi þá sem byrjar ekki fyrr en í júlí... þannig að ef ég ætla að lifa af þangað til þarf ég að vinna hér í nokkra daga og eignast nokkra pénínga... en það mun ekki gerast svo þau munu væntanlega áfram halda að ég sé vonlaus og hafi ekkert betra að gera en hanga í humri. En við Ágústa lifum af tilhlökkuninni yfir að fara í góðu vinnurnar okkar seinna í sumar.

Það hefur verið að koma í ljós eitt ættarólán sem hleypur um í móðurættinni minni. Eftir að hafa hlaupið um og gengið á fótunum sínum í 70 ár komst móðurafi minn að því fyrir nokkru að annar fóturinn er styttri en hinn. Í framhaldi af því kom í ljós að móðurbróðir minn er með sömu ósköpum gerður. Munurinn á hægri og vinstri fæti á mömmu minni er rétt við eðlileg mörk, þ.e. í cm talið - en ef reiknað er í prósentum ... nei, best ég haldi ekkert áfram með þetta...

Því notaði ég tækifærið í gærkvöldi þegar við vorum í heimsókn hjá Hjálparsveit skáta í Kópavogi og bauð mig fram til sýnikennslu á notkun togspelku, tvisvar frekar en einu sinni. Fyrir þá sem ekki vita er togspelka notuð til að teygja á fæti og toga í sundur lærbrot. Nú er bara að bíða og sjá. Ef ég fæ fljótlega krónískan bakverk þá veit ég að ég hef veðjað á rangan fót...

Eftir sjúkrapælingar og hússkoðun hjá Kópavogsskátum, sem btw búa mjög vel, fór ég aftur upp í skóla. Þá fyrst komst ég að því að ritgerðin sem ég var búin að vera að vinna í fjóra daga og þóttist hafa klárað um kvöldið var eiginlega ekki alveg um það sem hún átti að vera um... sem er soldið slæmt... sérstaklega þar sem átti að skila henni í prófi klukkan 9 morguninn eftir, í morgun sem sagt. Þrír kostir: a) biðja kennarann um smáfrest til að laga ritgerðina að efninu, b) ráðast í breytingar og láta próflestur sitja á hakanum, c) skila henni svona og krossleggja fingur. Ég hafði ekki mikla trú á kostum a) og c) en ég var ekki tilbúin í þetta próf og þurfti að lesa. En viti menn, um fjögurleytið kom andinn yfir mig og ég reddaði ritgerðinni á smástund. Til hátíðabrigða leyfði ég mér einn stuttan leik í mariobros, vitandi það að óviðjafnanleg sjálfstortímingarhvöt mín í þeim leik tryggði að pásan yrði ekki löng. Þetta brást ekki, ég hljóp á skjaldbökur og hoppaði í holur og eftir smástund var ég farin aftur að lesa sveitarstjórnarlögin.

Og prófið gekk vel, enda létt. Ekkert spurt út úr sveitarstjórnarlögunum svo mér afsakast dottið. Annars hlaut ég þá alls óvæntu ánægju að fá að heyra nýja diskinn með Radiohead, hann hélt mér kompaníi í nótt. Eins og margir vita er diskurinn ekki enn kominn á almennan markað, sem skýrir minn súrprís. Þetta var samt ekki þjófaútgáfa heldur promotional copy, þökk sé Matta.
Eftir að hafa nær alveg gefið upp vonina eftir hinn mjög svo óáheyrilega Kid A, kom þessi skemmtilega á óvart. Þetta var stórstíg framför. Að mínu mati er þetta það sem þeir voru að reyna að gera á Kid A en misheppnaðist. Tónfall og taktur oft á tíðum mjög skrýtið og uppröðun hljóma jafntilviljanakennd og röð lottókúlna. Hefði mátt halda að þarna hefði einhver með bundið fyrir augun gert punkta á fimm línur... ef þetta hefði ekki hljómað svona vel. Reyndar er ég bara búin að hlusta á þetta í hálfum hljóðum meðan fólkið sefur en...

Og nú dreymir mig um að skríða undir hlýju sængina mína og dreyma ljúfa drauma um að ég sé á Galapagos að klappa risaskjaldbökunni A'Tuin og svo komi negrakóngurinn úr Tralla og bjóði mér í heljarinnar veislu. Og svo væri gott að geta vaknað aftur eftir einn eða tvo tíma, hress og endurnærð eins og ég hefði sofið í þrisvar sinnum þrjú dægur.

Nú búast vinir og vandamenn við því að ég sé eldheitur hugsjónamaður og áróðurbulla eftir þeim hugmyndum sem virðast vera á kreiki í þjóðfélaginu um stjórnmálafræðinema.

Þetta er bara ekki rétt.

Ég, fyrir mitt leyti, hef engan áhuga fyrir því að vera með áróður fyrir einn flokk eða annan á þessum miðli eða annars staðar. Ég vil varla einu sinni gefa upp hvað ég sjálf ætla að kjósa. Ég gæti sagt: That's mine to know and yours to find out... ef ég nú vissi það sjálf.

Þess vegna gladdist ég mjög í hjarta mínu þegar ég rakst á þessa ágætislausn og mæli með þessu við alla þá sem koma til mín í leit að áróðri. Mínu atkvæði hefur nú verið úthlutað til Sivjar Friðleifsdóttur, þess vegna þyrfti ég eiginlega að drífa mig í að breyta um lögheimili. Vitið þið um gott heimili í kragakjördæminu sem er tilbúið að hýsa mig á pappírum rétt yfir kosningarnar?

Cook, hinn mikli sjó- og landkönnuður kom færandi hendi úr hringferð sinni um heiminn. Eitt af því sem hann færði var orðið tabú sem hann hafði heyrt á Tongaeyjum. Á Tonga-tabú-eyjaklasanum í Kyrrahafi, sem er partur af hinum stærri Tongaklasa, búa leðurblökur sem konungsættinni þykja sérstakt lostæti. Til þess að enginn annar megi njóta þessa munaðar eru leðurblökurnar tabú fyrir óbreytta Tonga. Í Tongönsku er orðið tabú lýsingarorð, notað um það sem ekki má gera og þangað sem ekki má fara.

Í þakklætisskyni fyrir vingjarnlegar móttökur færði Cook kónginum á Tonga að gjöf fullvaxna risaskjaldböku frá Galapagos, sem þótti, að öðrum gjöfum ólöstuðum, sú hin merkasta af gjöfum gestanna. Skjaldbakan var tekin inn í konungsfjölskylduna med det samme, hún fékk titilinn Tu'i Malila, og var þar með orðin afkomandi guðanna eins og konungsfjölskyldan öll. Tu'i Malila skipaði sérstakan heiðurssess við hina konunglegu kavadrykkju en milli embættisverka lagði hún sig eða rölti um í hallargarðinum með hvítu konungsgæsirnar sér til félagsskapar. Konungar komu og konungar fóru en alltaf var það sama konunglega skjaldbakan Tu'i Malila sem gekk hægum og virðulegum skrefum um hallarflatirnar. Hún var enn á lífi þegar núverandi kóngur Vakalahimohe'uli, fimmti, Tu'i Ha'a Takala'ua var að alast upp, (risinn sem nú er kallaður heimsins stærsti kóngur í heimsins minnsta konungsríki). Hún bar þá orðið ör á skildinum eftir skógarelda og árekstur við flutningabíl, enda hafði hún verið orðin nokkuð sjóndöpur. Við andlát hennar, tveimur öldum eða þó nokkrum manns- og gæsaöldrum eftir komu Cooks, árið 1966, var lýst yfir þjóðarsorg á Tonga.

Það sem átti upphaflega að vera umræða um tabú, þróaðist út í sögustund frá Tonga. Ég stóðst ekki mátið þegar ég rakst á söguna af Tu'i Malila. Í stað þess að sökkva mér ofan í djúpar hugleiðingar um það sem ekki má segja sökk ég á kaf í ferðasögu Unnar og Þorbjarnar sem sigldu á skútunni sinni um Norður- og Suðurhöf. Nú get ég ekki beðið eftir að klára prófin og ferðast aftur með þeim í huganum um framandi slóðir og kynnast öðrum menningarheimum, sögum og siðum.

Hvað má og hvað má ekki skrifa á blogg?
Er óviðeigandi að pósta minningargrein?
Þetta er viðkvæmt málefni, vissulega, en sé farið að öllu með gát og fyllstu virðingu gæti maður haldið að það væri í lagi að nota þessa leið eins og aðrar til að minnast góðs manns sem er genginn.
Eða hvað?
Er ástæða fyrir því að maður sér aldrei í þessum vefdagbókum annað en léttúðugt mas um dægurmálefni og atvik líðandi stundar? Blogg hafa á sér orð fyrir að vera óalvörugefin og léttlynd. Er óviðurkvæmilegt að draga svona viðkvæmt og alvörugefið málefni inn í heim léttúðar? Er það þá vegna þess að alvörunni er óvirðing sýnd eða vegna þess að við verðum að eiga okkur athvarf léttúðar og látaláta þangað sem við getum flúið og látið sem ekkert sé að? Á blogg að vera framlenging á hinni frægu grímu sem við erum alltaf að tala um að við þurfum að bera í dagsins önn til að láta ekki á okkur sjá að við höfum tilfinningar?

Setjum sem svo að minningargreinar verði leyfðar á bloggi, eiga þær þá að vera eftir Moggaformúlunni? Er hættulegt að leyfa minningargreinar þar sem fólk getur haft sinn eigin stíl og engrar ritskoðunar nýtur við? Nú skulum við gefa okkur það að þeir sem eru á annað borð að minnast látins manns hafi þekkt hann að einhverju marki og finnist eftirsjá í honum, þ.e. að þeir minnist hins látna að góðu. Eru þá persónulegar minningar og hugrenningar við dauðsfall í ritmáli óviðeigandi ef ekki er í Mogganum eða öðrum viðurkenndum prentmiðli?

Er þetta bundið við miðilinn eða er það formið sem má ekki breyta? Minningargreinar eru oft keimlíkar, af góðum og gildum ástæðum. Sorgarferli fólks er oft svipað og syrgjendur finna huggun í að rifja upp góðar minningar. Það er almenn sátt um það í samfélaginu að þegar maður er syrgður skuli ekki rætt um lesti hans eða vankanta, það er óviðeigandi.
Hvað með galgopalegan stíl á minningargreinum? Flest höfum við hugmynd um að tala skuli af virðingu og andakt um hinn syrgða og dauðann yfir höfuð. Við þurfum að gæta tungu okkar og segja ekki neitt að vanhugsuðu ráði.
Hugsanlega á þetta þátt í vanþóknun á netminningargreinum. Bloggheimar eru konungsríki hins vanhugsaða orðs. Að heiðra minningu manns á miðli sem er svo ógrandvar og hugsunarlaus getur ekki verið gott.
Eða hvað? Er það hugurinn að baki sem skiptir öllu máli eða er það framsetningin sem er meginatriði?
Erum við fyrst og fremst mótfallin því að vanhelga hið staðlaða form minningargreinanna eða er málið að við viljum ekki láta koma okkur í opna skjöldu með einhverju sem okkur finnst óþægilegt, þegar við búumst við lesmáli léttúðar?
Ef blogg eru, líkt og einkadagbækur, til þess gerð að skrá hugsanir ritara, er honum þá skylt að forðast tabú, - hugsanir sem öðrum gæti þótt óþægilegt að lesa,- þar sem hann veit að aðrir koma til með að lesa skrif hans?
Er annars virkilega svo komið að dauðinn sé óumræðuhæfur?

Hafi ég valdið lesendum hneykslun, reiði, vonbrigðum eða áhyggjum þykir mér það leitt. Finnist einhverjum óviðurkvæmilegt að velta fyrir sér og ræða nokkuð svo hátíðlegt sem dauðann og sorgina vil ég biðja þann hinn sama að senda mér reglurnar um það sem má tala um og það sem ekki má tala um á netfangið disaljosalfur@hotmail.com, ég get þá kannski haft þær í huga í framtíðinni.

En við megum ekki gleyma því að dauðinn, með allri þeirri þjáningu sem hann oftast hefur í för með sér fyrir dána sem eftirlifendur, hann er nú einu sinni hluti af okkar jarðneska lífi og á fyrir okkur öllum að liggja. Ætti ég að biðjast afsökunar á því að minna ykkur á það? Ætti ég að biðjast afsökunar á því að dirfast að færa þessa staðreynd í orð á svo óverðugum miðli? Nei, ekki í þetta skiptið. Þrátt fyrir það að blogg sé miðill hins óhugsaða þá er þetta þó alltént hugsað. Þetta er mín hugsun. Líki ykkur hún ekki er ykkur frjálst að færa ykkar hugsanir í orð og senda mér.