"Hvað gerðir þú um helgina?"
"Æ, bara svona... alls kyns... óð Markarfljót og Krossá, labbaði upp í Laufafell og seig niður af því, bjargaði einum strák úr hjartastoppi, labbaði nokkra kílómetra... og svo bara svona... eitthvað... snjóflóðaleit, Müllersæfingar og alls kyns."

Þvílík yndishelgi. Ég bjóst við að þetta nýliðapróf yrði hreinasta helv... en svo var það eintóm gleði. Það sem hafði mest að segja var að sjálfsögðu veðrið og aðstæður allar, - allt eins og best verður á kosið. Fimmtán cm jafnfallinn snjór yfir öllu og blankalogn.

Við mættum í skriflegt próf kl sjö á föstudagskveldinu. Þegar því var lokið og búnaðartékkinu vorum við keyrð út í buskann. Við vorum sett út við kofann í Hungurfitum. Þar voru kortin dregin fram og lesinn upp punktur sem við áttum að finna og koma okkur á. Þetta lá allt nokkuð ljóst fyrir á kortinu... en úti í mörkinni í niðamyrkri er það ekki eins einfalt. Hópur 1, the thundercats, lagði af stað kl tvö um koldimma nótt. Blátt bann var lagt við notkun GPS-tækja nema í neyð þannig að við höfðum ekki nema áttavita, kort og veiðihárin til að þreifa fyrir okkur.

Eftir dúk og disk, marga hringi og heitar rökræður um það hvenær maður er villtur og hvenær er nógu mikil neyð til að afsaka notkun ólöglegra hjálpartækja (GPS) komumst við loks öll á áfangastað við Skyggnishlíðarvatn. Þar endurlífgaði hver maður hjartveikan félaga sinn og á eftir gerðu allir Müllersæfingar. Næsti punktur var við Laufavatn og þangað löbbuðum við beinustu leið og vorum snögg að. Þar löbbuðum við upp í fjallið, festum nokkrar tryggingar og sigum niður. Útsýnið yfir Laufavatnið hálffrosið, hraunið undir snjóhulunni; dalalæðumistrið sem hékk niðri við jörðina á stöku stað og sólin alltumfaðmandi sem yljaði okkur, - ég var svo hamingjusöm í hjartanu, hamingjusöm eins og maður getur næstum bara orðið á ferðalagi á fallegum stað í góðu veðri. Eftir hádegismat röltum við niður að Markarfljóti og ösluðum yfir það á Ljósártunguvaðinu. Það er ekki sama Markarfljót og Markarfljót. Það sem birtist niðri í Þórsmörk er öllu illúðlegra heldur en það sem maður veður upp undir hné undir Laufafellinu.

Eftir hnútapróf, kjetvestisbjörgun og hlaup út um allan móa í snjóflóðaýlaleit settumst við niður og biðum eftir team Jónas sem kom marserandi yfir hálsinn skömmu seinna. Eftir nokkrar Müllersæfingar stigum við öll upp í bíl og skutluðumst inn í Þórsmörk. Eftir eina létta og lystaukandi fyrstuhjálparæfingu éttum við okkur pakksödd af grillmat og sofnuðum upp úr hálftólf. Fyrir utan augnabliks augnalok í bílnum á leiðinni í Mörk var ég þá ekki búin að sofa síðan um átta um föstudagsmorguninn og flestir hinir álíka svefnþurfi.

Við fengum að sofa óáreitt, - í heila átta tíma. Þá ruddist Freyr inn í skálann með barsmíðum og ólátum og reif okkur upp á rassgatinu. Þeir syfjuðu voru kjöldregnir í Krossánni...
Þarna lærðum við mismunandi útgáfur og aðferðir við "þverun straumvatna", þ.e. að vaða ár. Fyrir þá sem ekki þekkja til aðfaranna er örugglega bráðfyndið að skoða myndirnar. Eftir nokkrar salíbunur í Krossánni gerðum við nokkrar Müllersæfingar og skunduðum svo í bæinn.

Nú og þar sem enginn var þreyttur eftir helgina slógum við upp partíi heima hjá Höllu. Fólkið var að tínast inn þegar pípti í nokkrum símum og húsið hálftæmdist aftur þegar fullgildir björgunarsveitarmenn drifu sig í útkall. Við nýliðarnir héldum bara áfram að drekka bjór og tókum svo á móti þreyttum útköllurum og gáfum þeim heitan mat. Það þarf einhver að vera í því líka...

Fyrsti kuldi vetrarins kominn og farinn, snórinn kominn og farinn úr fjöllunum. Hvort tveggja hefði mátt dvelja lengur mín vegna. Ég vil frekar hafa kulda en rigningu. Nýliðapróf björgunarsveitarinnar Ársæls virðist ætla að verða blautt, - blautt og langt. Hvers vegna leggur maður þetta á sig? Allt til að geta svo farið að bjarga heimskum túristum og rjúpnaskyttum sem kunna ekki á áttavitann sinn. Ég er ekki með öllum mjalla...

Ég hef fengið mörg góð ráð um dagana, eitt bættist við í gær. Maggi skipstjóri bað mig hátíðlega að gera það eitt fyrir sig að fara nú ekki að kyssa einhverja prinsa sem reynast svo vera froskar við nánari athugun. - Ef ég samt lenti í því þá ætlaði hann að koma mér til bjargar og lemja þá með kústinum.
Svo erum við á leiðinni til Ghana einhvern tíma í óljósri framtíð til að veiða túnfisk. Gæti orðið gaman í Ghana. Mig langaði frekar til Galapagos, en hann langaði ekki aftur að búa í Ekvador.

Kannski ég verði bara skipstjóri þegar ég verð stór... eða forseti... eða rithöfundur... eða bara óbreyttur flakkari og frásegjari.

- Finnlandsfarar og Skotlandsfari netvæddir. Það er vel. Blogg er undursamleg uppfinning fyrir flakkara. Mikil framför frá rafrænni fréttabréfaútgáfu í fjölriti sem þó var mikil framför frá því sem viðgekkst á undan því (sem varla nokkur maður man hvað var).

- - - - -

- Ég er búin að ráðfæra mig við fjölda fólks og öllum ber saman um það sé gaman að vera til, - en eins hljóti að vera leiðinlegt að vera te. Ég veit ekki um neinn sem myndi vilja skipta, - verða te.

- Hvernig ætli það sé með samkynhneigða; er virkilega hægt að "snúa" fólki? Ekki það að ég hafi neinar áhyggjur af því að mér verði snúið, - ekki það heldur að það séu sosum slæm örlög að verða samkynhneigður, ég legg ekki mat á það hér. Held allavega að ef mér yrði snúið eitthvert þá myndi ég frekar vilja verða lesbía heldur en að verða te, ef ég mætti velja... jæja, húfff... hætt að tala...

Í brælunni í gær gafst mér tækifæri til að fara í ýmsar útréttingar, meðal annars afrekaði ég það að koma höndum yfir mitt fyrsta kreditkort. Nú er ég svo abnormal Íslendingur að ég er orðin tuttugu og þriggja ára og hef aldrei átt kreditkort. Það var meðvituð ákvörðun í gegnum öll þessi ár; ég hef nefnilega stundum lagst í ýmiss konar óráðsíu.

Ástæðan fyrir því að ég bætti þessu í kortaflóruna núna á gamals aldri var sú að kreditkort eru forsenda þess að maður geti verslað ýmsar nauðsynjar á netinu, - lesist "flugför og ferðalög".
Takk, mamma, fyrir afnotin af kortinu þínu fyrir flakk fortíðarinnar, nú er ég orðin stór stelpa.

Er ég stolt yfir þessari þykknun í veskinu? Ánægð? Ég veit það ekki. Smeyk ef eitthvað er. Hingað til hefur enginn óskað mér til hamingju, þegar ég hef sagt þessar fréttir, frekar hef ég uppskorið kvíðafullt augnatillit viðmælandans og skynjað áhyggjur hans fyrir mína hönd. Vonum bara að ég beri gæfu til þess að nota kortið rétt og nota það vel.

- - - -

Já, bræla er góð, til margra hluta nýtileg. Yndislegt þegar maður getur kúrað lengur en maður átti von á. Ég hélt ég gæti óhrædd sofið út í morgun, veðurspáin var hagstæð morgunsvefni og letilegum degi. Engu að síður vaknaði ég rétt fyrir átta og hringdi niður á bryggju, rétt svona sem formsatriði. Þá bar svo við að það átti að fara út og ég þurfti að hlaupa á fætur og skunda niðreftir. Varla vorum við komin út úr höfninni þegar skipið fór að hoppa og skoppa yfir heljarbrú. Skipstjórinn þrjóskaðist samt út fyrir Akureyna og var komin langleiðina út að sex-baujunni, dólandi á 7 hnúta hraða á móti ölduföldunum.

Að lokum varð séð að ekkert tjóaði að fara lengra. Vissulega þolir áhöfnin það og skipið, en þetta var engin skemmtisigling og vart hægt að þræla borgandi farþegum í gegnum ælubrælu og skæðadrífu fljúgandi innanstokksmuna.
Örbylgjuofninn var ekki festur neitt niður, sat bara á sinni órennslismottu, enda er það yfirleitt yfrið nóg. Hann rann heldur ekki út af borðinu, nei nei, hann tókst á loft og flaug fram á gólf, líkt og rútan sem við Hildur vorum í hérna einu sinni sem sveif tignarlega út fyrir veginn í hífandi roki.
Við vorum komin heim til hafnar klukkutíma eftir brottför, túrarnir eiga yfirleitt að vera þrír tímar.

Þegar farþegarnir höfðu fengið endurgreitt og búið var að þrífa ælu af borðum og gólfum rölti áhöfnin í kaffi yfir í Rainbow Warrior sem liggur núna við Miðbakkann. Gaman að skoða skipið í fylgd gamalla sjóhunda og hlusta á þá velta fyrir sér lögun, gerð og virkni farsins, afli véla og samvirkni aragrúa reipa og segla.

Ég hef verið tíður gestur á kaffihúsum borgarinnar síðustu daga með ýmsum vinum og vandamönnum. Nú geng ég á listann að hitta fólk sem ég hef lengi verið á leiðinni hitta, ljúka því af áður en ég fer.

Annars var mér bent á það í gær að eftir því sem maður fer oftar í burtu, þeim mun minni áherslu leggur maður á að kveðja alla áður en maður fer. True, sérstaklega þegar maður er kannski bara að skreppa heim milli utanfara. Mér finnst eiginlega ég rétt vera að skreppa í burt, ég veit líka að þessir 8 mánuðir eiga eftir að líða eins og hendi væri veifað. Ég á varla eftir að hafa tíma til að gera allt sem ég stefni á að gera. I'll be back before you know it... það er ekki eins og ég eigi ekki eftir að sjá ykkur öll aftur.

Þórhildur er ekki komin með heimþráð. Það er vel, þannig á það að vera og þannig verður það yfirleitt ósjálfrátt. Hver getur verið að standa í því að vera með heimþráð þegar það er svo margt skemmtilegt hægt að gera. Það er nebbla svo margt!!!

Síðustu helgi var bróðurlega skipt milli ýmissa verkefna.

Ég byrjaði á að bjóða Rut í mat heima hjá sér, þ.e. að bjóða mér að nota eldhúsið hennar. Úr því varð fínasta sveppa- og kjúklingagratín, nokkuð sem mætti alveg elda einhvers staðar einhvern tíma aftur.

Þaðan lá leið mín til þátttöku í x-tu umferð í 101-meistaramótsröðinni, - sem er samt eiginlega rangnefni þar sem Rauðarárstígsbúar búa í 105, ekki satt?

Eftir svefnlitla nótt dreif ég mig af stað út í buskann. Þar sem ég missti af strætónum til Tashkent trítlaði ég upp á Hengilinn og komst loksins alla leið upp á Skeggja. Svo ætluðum við Halla að skrölta niður Reykjadalinn og niður að Hveragerði... vandamálið var bara að við vorum svo illa kortaðar. Það sem við höfðum í fórum okkar var ljósrit af korti í skalanum 1:100.000... og það var þoka! Áttavitar og GPS gera ekki nema hálft gagn ef maður er ekki með alminlegt kort. Ég átti að vita betur en að leggja í slíkt feigðarflan, nóg hef ég nú labbað í sumar. Enda var skaplag mitt eftir því. Ég hélt ég ætti ekki til þvílíka skapvonsku og ég sýndi af mér á laugardaginn. Ég sagði varla orð utan að blóta eigin heimsku og viðvaningshætti, þess á milli blótaði ég reiðiyrðafátækt Íslenskunnar enda var ég löngu orðin hundleið á endurtekningasömu tautinu í sjálfri mér. Mér fannst ekkert ganga og ég sá heiður minn sem leiðsögumanns kraminn til dauða. Eitruð fýlan sauð út úr eyrunum á mér, droparnir holuðu axlirnar, láku niður hendurnar og brenndu fingurna áður en þeir duttu og sviðu grasið þar sem þeir lentu. Hvernig Halla komst lifandi frá þessum degi finnst mér ótrúlegt en aðdáunarvert.

Eins gott að ég fékk meðferð strax á laugardagskvöldinu, - drifin upp í Borgarnes í ömmudekur. Þar var ég þangað til ergileikinn hafði sjatnað á sunnudagskvöldinu. Milli máltíða las ég frábæra bók: Ár hérans eftir finnskan höfund: Arto P... eitthvað... man ekki alveg... Hver hlátursrokan á fætur annarri gerðu það að verkum að nú bíða ættmenni mín í röðum eftir að fá þessa bók lánaða hjá afa.

Kjálkaorða vikunnar fer til ungra og framtakssamra verslunarrekanda í Borgarnesi. Guðrún, litla systir mín og Palli, litli frændi minn (hvorugt lítið þó, - bæði sjö ára) reka sögubúðina Hatt og blað inni í gangi hjá ömmu og afa. Þar er hægt að kaupa custom-made sögur; maður kaupir sögu og ræður sjálfur um hvað hún er. Auk þessa er hægt að kaupa hin ýmsustu listaverk hagleiksbarnanna í ýmis efni.

Þegar þeim frændsystkinunum þótti eitthvað farin að hjaðna kaupgleði frændfólksins réðust þau í farandsölu og gengu í hús í götunni. Heyra mátti að viðskiptin höfðu gengið vel þegar þau komu blaðskellandi inn úr dyrunum til baka.
"Við seldum ljótasta verkið okkar!!!" kallaði Palli sigri hrósandi.
"Já, það var geðveikt ljót mynd sem Palli teiknaði" staðfesti Guðrún.

Og þar sem það þarf svo sannarlega mikla sölumennskuhæfileika til að selja geðveikt ljóta mynd bera þau sigur úr býtum, þrátt fyrir harða samkeppni.

20. okt : Haustönn byrjar
21. des - 4. jan : Jólafrí
26. jan - 1. feb : Milliannafrí
17. feb - 22. feb : Vetrarfrí
4. apríl - 18. apríl : Vorfrí
22. maí : Lok háskólaársins

Ég hélt að skólinn byrjaði 14. okt, nú sýnist mér ég ekki þurfa að mæta fyrr en 20. okt. Ég kann alltaf betur og betur við franska háskóla...

Nú fer að komast smá fiðringur í mig að flýja land, þetta er allt að koma. Það verður spennandi að sjá muninn á þessari sigurför og frægðarför minni til lands tebollanna hérna um árið.

Við heimkomuna frá London vorið 2001 helltist ég niður í útþrárþunglyndi og ég sór þess dýra eiða að ég skyldi nú ekki festast á Íslandi lengur en í eitt ár í mesta lagi. Ég saknaði fjölbreytninnar og frelsisins sem mér fannst ég hafa í London þó ég ætti ekki bót fyrir bossann og kæmist því vart lönd né strönd. Mér fannst allt ómögulegt, íslenski draumurinn ömurlegur og ekkert spennandi og hneykslaðist löngum stundum á smáborgarahætti og þröngsýni samlanda minna.

Ég held ég hafi verið mjög leiðinleg á tímabili, - ég held ekki, ég veit... Ég er þess guðslifandi fegin að eiga það góða vini og fjölskyldu að þau þoldu mig meðan þetta var að ganga yfir. Þetta gekk yfir að lokum, tók uþb hálft ár.
Mér skilst að þetta sé ekki einsdæmi hjá fólki sem kemur heim eftir að hafa búið í útlöndum í fyrsta skipti. Í þetta skipti veit ég af þessu og vona að ég sleppi við alvarleg eftirköst þegar ég kem heim næsta vor. Nú er maður orðinn svo sjóaður, svo veraldarvanur, svo mikill heimsborgari. Ojæja, ekki spyr ég að...

Úti í London saknaði ég ekki Íslands sem slíks. Stundum langaði mig að hitta fjölskyldu og vini, kannski smakka einhvern íslenskan mat, heyra eitthvert ákveðið íslenskt lag... en mig langaði ekki heim. Jafnvel þegar ég kom svo loksins heim, þá langaði mig helst að kíkja heim í kannski tvær vikur og fara síðan út aftur.
Eg býst ekki við að fara að taka upp á því núna á gamals aldri að fara að þjást af heimþrá en þó er ein stór breyting sem ég finn fyrir núna. Nú er ég svo gagntekin af Íslandi og öllu sem íslenskt er, sérstaklega eftir sumarið. Ég get ekki beðið eftir að komast heim aftur næsta sumar að ferðast um Ísland, bæði ein og á kaupi.

Ojá... ég er ein af þeim sem hafa orðið fyrir þeirri ógæfu að leggjast í ferðalög. Held þetta sé ólæknandi, - en ég tek örlögum mínum af yfirvegun. Hvað verður eftir þennan vetur og næsta sumar veit ég ekki, mig langar að hella mér í heimshornaflakk en þetta kemur allt í ljós. Hver veit nema ég kíki við á Galapagos og fastni mér eina risaskjaldböku eða svo... eða kannski tvær: Tu'i Malila og Atatuin.
Svo er þetta svo bráðsmitandi að Hildur systir mín er búin að láta mig lofa sér að flakka eitthvað með henni eftir að hún klárar stúdentinn vorið 2005. Ekki svo mikið vandamál, ég ætlaði nú alltaf að verða flakkari þegar ég yrði stór.
Ætli ég sjái þá fram á það að verða stór á næstunni? En ef ég lendi svo í því að hætta að flakka, er ég þá ekki stór lengur?

Quentin hringdi í mig á miðvikudaginn og sagði "Hæ ég er á Íslandi, nánar tiltekið fyrir utan heima hjá þér. Hvar ert þú?" Hann var að koma frá Grænlandi þar sem hann hafði verið að vinna í sumar. Ég léði honum húsaskjól þar til á laugardaginn að hann flaug aftur heim til Frakklands. Á móti reddaði hann mér skjólshúsi í Toulouse fyrstu dagana, meðan ég er að finna mér húsnæði.

Alltaf gaman að hýsa vini sína jafnvel þó að sitt hvað gangi á...
Við fórum í sund á fimmtudeginum, í Laugardalslaugina til að geta farið í rennibrautina. Í einni ferðinni fór Quentin á undan og ætlaði að hrekkja mig soldið og stoppaði neðst í brautinni. Hann átti hins vegar ekki von á að ég kæmi á þvílíkri ferð og ekki heldur að ég kæmi með hausinn á undan. Nú veit ég sem sagt hvers vegna það er bannað... Lákum svo niður í laugina, ég með fossblæðandi nef og Quentin miður sín. Ég sat á grasinu í lengri tíma til að útlendingarnir héldi ekki að Íslendingar skæru hval í barnalauginni. En skaðinn varð ekki meiri en svo... and if you want my advice - þá er mjög gaman að renna á maganum með hausinn á undan; passið bara að það sé enginn á undan ykkur...

Á föstudagskveldið fórum við í útskriftarveislu hjá Jóni stærðfræðingi. Eitt magabömp við Jón skildi mig eftir minnislitla það sem eftir var kvelds, þvílíkur var skellurinn... Svo fórum við niður í bæ, Quentin fór heim að sofa þegar við urðum viðskila, ég fór og hitti mann og annan niðri í bæ. Þegar ég ætlaði að fara að skríða heim soldlu seinna gat ég ómögulega vakið Quentin, lyklarnir mínir voru nefnilega í vasanum hans. Ekki gekk betur að vekja Tótu eða Ágústu til að ég gæti sótt aukalyklana mína á Kárastíginn. Þegar skemmtistaðir bæjarins lokuðu hver á fætur öðrum gerði ég lokatilraun en hvorki steinaskothríð á gluggann né símfónía í símanum gat vakið Quentin. Ég sá mig því tilneydda að vekja Rut og fá að brotlenda á litla - en góða- sófanum þeirra Stefáns.

Og nú eftir að hann er farinn þá get ég vart sofið samt. Eftir allar Grænlandssögurnar er ég sífellt að lenda í ævintýrum í svefni mínum. Síðustu nótt var mig að dreyma að ég væri á leiðinni til Grænlands en eins og mín er von og vísa áttaði ég mig á síðustu stundu á því að ég átti eftir að pakka niður og það voru 7 mínútur þangað til vélin átti að fara til Grænlands. Nú, svona stressuð gat ég ekki sofið lengur... svo ég vaknaði um fjögur-leytið... og svo sofnaði ég aftur. Rétt áður en ég vaknaði svo endanlega um morguninn var ég komin út til Grænlands, í þetta skiptið hafði ég tekið skip yfir um. Þegar þangað var komið kom nú í ljós að leiðsögumaðurinn hafði forfallast og þá var bent á mig:
"Herdís, þú verður að taka við þessum hópi."
"Já en ég hef aldrei komið til Grænlands áður."
"Þú verður bara að redda því."
"En ég þekki ekki einu sinni leiðina."
"Þú verður bara að redda því."
"En ég er ekki einu sinni með kort..." sagði ég með vonleysi í röddinni.
"Þú hlýtur að redda því." var mér svarað af einhverjum sem var alveg sama. Svo að ég fór bara heim til Íslands aftur og vaknaði í rúminu mínu.

"Herdís, ég veit ekki hvort ég var búin að segja þér frá nýjustu húsreglunum: Nú er svo komið að ef einhver skilur eftir dót á eldhúsborðinu, einhverja persónulega muni, þá tek ég þá og fel þá. Hildi varð það til dæmis á í morgun að skilja eftir veskið sitt á borðinu og nú þarf hún að fara að leita að því." sagði mamma mín sigri hrósandi þegar ég kom heim síðustu helgi.

Hún var orðin langþreytt á því að heimilisfólkið kom inn og lagði frá sér á eldhúsborðið það sem það hafði í höndunum. Þegar kom svo að matartíma þurfti sem sagt að byrja á því að hreinsa af eldhúsborðinu töskur, lykla, bækur, peysur omfl.

Mér fannst þetta mjög góð viðurlög, og bráðfyndin í þokkabót. Ég hlakkaði mikið til að fá að fylgjast með Hildi snúa við hverjum steini í leit að veskinu sínu. Hún var reyndar mjög afslöppuð á sunnudegi, nennti ekki að byrja að leita, svo ég ákvað bara að fara í heimsókn. Ár og öld er síðan almenningssamgöngur í Árborg hættu að vera til nokkurs nýtar svo að ég þurfti að fá afnot af bílnum. Mamma og Úlfar höfðu skroppið í sund, bæði með lyklana sína.
"Hildur, má ég fá lánaða bíllyklana þína, ég ætla að skreppa í heimsókn."
Það kom skrýtið bros á Hildi þegar hún leit upp úr vídjóinu: "Já, gjörðu svo vel, þeir eru í veskinu mínu."
"Hvar...." var ég byrjuð áður en ég áttaði mig á að nú sat ég í sömu súpunni og Hildur og ef ég ætlaði að komast lönd eða strönd þá yrði ég fyrst að hjálpa henni að finna veskið sitt.

Við leituðum og leituðum og leituðum... Eina vísbendingin sem við höfðum var að mamma hafði sagt með glotti: "þú verður mjög hissa þegar þú finnur það". Þess vegna reyndum við eftir bestu getu að sjá við hinu eitursnjalla plotti móður okkar og leituðum og fundum marga frumlega felustaði, - en ekki fundum við veskið. Klukkutíma leit síðar náðist loks í sundfarana og mamma upplýsti felustaðinn. Við urðum fyrir talsverðum vonbrigðum þegar við gengum að veskinu vísu í eldhússkáp bak við hrísgrjónapakka. Eftir alla leitina fannst okkur þetta ekki nógu metnaðarfullur felustaður.
Nú bíðum við bara eftir að mömmu verði það á að gleyma einhverju á eldhúsborðinu, þá verður sko fundinn góður felustaður!

Ég hélt nú að allir hefðu lært af þessari reynslu, en þegar ég kom aftur heim um þessa helgi þá voru frétti ég fyrst af því að nú hefði Hildur gleymt lyklunum sínum á eldhúsborðinu... grey Hildur.

Guðrúnu litlu litlu systur finnst þetta hins vegar hinn skemmtilegasti leikur. Nú skilur hún vísvitandi eftir á eldhúsborðinu ýmsa hluti, nú síðast úrið sitt. Nýstárleg útgáfa af Fela hlut. Í gær sagði hún svo glottandi við mömmu: "Nú þarft þú að leita að náttfötunum mínum, þú skildir þau eftir á eldhúsborðinu!"

Já, það á eftir að fínísera þessar reglur aðeins, sérstaklega þarf að finna viðeigandi viðurlög fyrir þá sem skilja eftir óhreint leirtau á borðinu. Ég sé ekki að það sé til bóta fyrir umgengnina að fela óhreint leirtau út um allt hús.

My days are numbered!
Ég á pantað flug út til London 30. sept, flýg frá London til Carcassonne daginn eftir og þaðan er svo klukkutíma lestarferð til Toulouse.

Jólin held ég að öllum líkindum hátíðleg í Glasgow með Ágústu og Þórhildi. Það er líklegasta staðsetningin, aðrir kostir eru Turku í Finnlandi og Toulouse í Frakklandi. En hei! Það er hægt að fá rjúpu í Skotlandi. Þá getum við líka horft á rokktónleika á aðfangadagskvöld, eða eina góða bíómynd.
Það er enginn helgiblær yfir Bretlandi á aðfangadagskvöld, engir sálmar, engin messa, ekkert ávarp biskups. Á aðfangadagskvöld er partí í Bretlandi. Svo liggur öll fjölskyldan saman í þynnku á jóladagsmorgun og deilir alkaseltser meðan hún tekur upp pakkana. Fallegt...

Þekki ekki jafnmikið til jólahalds í Finnlandi eða Frakkaríki.