Jibbíkóla!!!

Ég er búin í prófum! Var að koma út úr viðskiptafrönskunni. Mætti of seint í hvern einn og einasta tíma í vetur. Hélt uppteknum hætti og mætti líka of seint í prófið...
Til að reyna að bæta e-ð upp fyrir litla viðveru gerði ég jólakort úr rissblaðinu fyrir kennarann. Af því ég hafði nógan tíma teiknaði ég mynd framan á, meira af vilja en mætti. Þar mátti sjá tvær konur uppi í loftinu með vængi á bakinu og hring um hausinn, stjörnu, hús, konu og mann með barn, kind og hest. Vonum að það sé ekki dregið niður fyrir takmarkaða teiknihæfileika.

Mig hefur dreymt um það undanfarnar vikur að geta farið að sofa í rólegheitunum
án þess að hafa samviskubit yfir að ég eigi eftir að lesa svo og svo mikið,
án þess að stilla vekjaraklukku,
án þess að vakna úrvinda...
aaahhh... þvílík hamingja.

Mér tókst nú samt að fara á tvenna tónleika á þremur dögum og prófin í algleymingi. Fór á jólatónleika Radíó-X: Xmas, á þriðjudaginn. Þar kom fram rjóminn af íslenskri tónlist. Hver hljómsveit tók eitt til tvö af eigin lögum og svo eitt jólalag að eigin vali í eigin útfærslu. Mér fannst einna skemmtilegast að sjá Maus flytja Ég kemst í hátíðarskap, sérstaklega þar sem Helga Mörler birtist algjörlega óvænt og söng með þeim. Best var samt hinn frábæri organkvintett Ensími á jólalaginu sem ég man ekki hvað heitir. Frábærir tónleikar, sérstaklega þar sem ég og Tóta ákváðum að fara með bara hálftíma fyrirvara, það er alltaf skemmtilegast.
En einir skemmtilegustu tónleikar lífs míns voru tónleikar Coldplay á fimmtudagskvöldið. Ég var næstum því jafn hamingjusöm í hjarta mér eftir þá eins og þegar ég kom út af Sigur Rós í Brussel. Sem er mikið sagt! Hvað get ég sagt, you had to be there. En það var ekki að ástæðulausu að hann Chris sagði að á Íslandi væri bestu áheyrendur í heimi.

Ég ráfaði inn á coldplay.com og var af rælni að skoða yfirlit yfir tónleikana þeirra.
21.01.2003 HARD ROCK ORLANDO
19.12.2002 Sports Hall Laugardalsholl
13.12.2002 WHFS RADIO SHOW WASHINGTON D.C
Það stendur ekki Reykjavik, það stendur ekki Iceland - bara Laugardalshöll.
En þarna sá ég líka annað, nú má enginn fara að gráta: hann Chris virðist eiga sér uppáhaldsáheyrendur ansi víða, þessu komst ég að þegar ég kíkti á review fyrir tónleika sem þeir hafa haldið víða um heim. Oh well, 'kin 'ell... Hann er samt frábær.

Lögmál Murphys er enn í fullu gildi: að sjálfsögðu kom erfiðara ritgerðarefnið á prófinu í morgun. En einhver andi kom yfir mig í prófinu, kannski voru það vítamínin sem ég tók í morgun, kannski gerðu þau gæfumuninn. Kannski hitti ég akkúrat á töfluna sem innihélt heilagan lærdómsanda... heppin ég! Ég held mér hafi tekist að snúa mig út úr þessu - hversu vel, er aftur annað mál. Hann Torfi, kennarinn minn, er nú samt svo mikið dýrk, hann hlýtur að sjá aumur á mér.

Eitt svar barst mér við hjálparbeiðninni minni, alla leiðina frá Danmörku, sem mér finnst nú nokkuð gott miðað við lítinn fyrirvara. Takk kærlega, Ásta. Því miður hafði ég ekki tíma til að kíkja á það fyrr en eftir prófið. Ég var nefnilega svo vitlaus í morgun að ég hélt að Tóta og Dagný væru að fara í próf og ég myndi þá fá far með þeim. Þegar klukkuna vantaði kortér í níu var Þórhildi farið að finnast skrýtið að ég sæti enn hin rólegasta uppi í sófa að lesa fréttablaðið og benti mér á að Tóta og Dagný færu ekki í próf fyrr en eftir hádegi. Þetta hefði ég sosum átt að vera búin að segja mér sjálf þar sem Tóta var ekki einu sinni komin á fætur, but nooo...

Nú gætum við sagt að það sé gott að vera svona óstressaður - en við gætum líka sagt að það sé slæmt að vera svona vitlaus...

Þannig að ég rauk af stað í rólegheitunum og var komin í próf fimm mínútur yfir, ekki svo slæmt. Ekki það að það hafi haft nein áhrif á heildarútkomu prófsins.

Ef einhver les þetta fyrir níu í fyrramálið má er sá hinn sami skuldbundinn til að aðstoða mig. Ég er nefnilega að fara í próf í ritgerðasmíðum í frönsku. Við fengum uppgefin tvö ritgerðarefni, annað kemur á prófinu.
Annað efnið liggur nokkuð ljóst fyrir, engin vandræði með það. En hitt er öllu flóknara:

"Bókmenntir næra andann, styðja hann og hugga."
Útskýrið og ræðið þessa fullyrðingu Voltaires. Að hvaða marki styður persónuleg reynsla ykkar þessa kenningu?

Frumútgáfan, ef það hjálpar einhverjum:
"Les lettres nourissent l'âme, la rectifient, la consolent."
Expliquez cette maxime de Voltaire. Peut-on la discuter? Dans quelle mesure votre approche des oeuvres littéraires vous permet-elle de vérifier cette triple vocation des lettres?

Og hvernig á ég að gera ritgerð úr þessu? Hvernig á ég að byggja hana upp? Einhverjar ábendingar? Eða á ég kannski bara að fara í prófið og vona að hitt verkefnið birtist...
Það er miklu auðveldara: Hvert er notagildi þess að læra frönsku fyrir ungan Íslending á 21. öldinni?
Já vonum það.

Minnist mín í bænum ykkar...

Ég ætlaði að linka á frétt sem birtist í Mogganum um helgina um garðálfastuld á Selfossi en fann hana ekki á mbl.is mér til mikillar mæðu. Hins vegar fann ég þessa sem mér fannst eiginlega miklu fyndnari. Einhvern veginn hefur þetta alveg farið fram hjá mér í sumar.

Ég var að taka til í gær heima á Eyrarbakka. Þ.e. ég ætlaði að taka til en gleymdi mér svo í nostalgíu og reminissi þegar ég sá allt gamla draslið mitt. Ég sat löngum stundum við að skoða gamlar dagbækur, maaaaan... var ég einu sinni svona? Ég trúi því ekki.
Það sem vakti mesta lukku var samt úrklippa úr gamalli Dagskrá: dagbók lögreglunnar 9.-15. júní 1998. Ég ljósritaði þetta og kom með í bæinn til að sýna honum Ella eftirlýsta, það ætti einhver að kannast við þetta.

Ég hef aldrei hugsað út í það hvernig hinum garðálfinum okkar, honum Dúdda, hlýtur að hafa liðið. Enginn lýsti eftir honum, öllum sama þó hann hyrfi. Og svo þegar hann hafði leitt okkur til sigurs í róðrarkeppninni á sjómannadaginn 1998 þá ánöfnuðum við Humarvinnslunni honum og þar er hann ennþá inni á kaffistofu, eftir því sem ég best veit. Greyið Dúddi. Kannski maður sendi honum jólakort. Erfitt líf að vera garðálfur.

Stekkjastaur er enn ráðgáta. Enginn hefur enn lýst ábyrgð á hendur sér fyrir græna ópalinn.

Í nótt komu enn gjafir í skó: kerti og spil - ég fékk laufafjarka. En það er engin ráðgáta, sá jólasveinn var ekkert að leyna sínu identiteti.
Sú gjöfin sem kom samt mest á óvart var innihald gamallar krukku sem eitt sinn geymdi barnamat. Hún beið okkar í morgun úti í glugga með heilögum lærdómsanda í töfluformi, ein tafla fyrir hverja hinna fimm lærdómsmeyja. Við gleyptum þetta í okkur, við fjórar sem vöknuðum fyrst, í góðri trú og von um velgengni á menntabrautinni. Hefði ekki veitt af þar sem Hildur, Þórhildur og Ágústa fóru allar í próf kl. 9. Ég sat hins vegar heima og kveikti á kerti fyrir þær.
Nú er skemmst frá því að segja að ég hef ekki lært staf í dag og klukkan að verða fimm. (Ég er reyndar búin að útrétta ýmislegt - án þess að vilja vera með neinar afsakanir.) Hildur kom fyrst prófmeyja heim og bar sig aumlega, þá byrjaði ég fyrst að efast um mýtuna um heilagan lærdómsanda. Ekki bætti úr skák að ég hafði þá setið í Minesweeper frá því þær fóru út um morguninn - í einn og hálfan tíma. Þegar Tóta kom fram varaði ég hana við að taka andatöfluna og ég veit ekki annað en hún hafi sloppið.

Þessum jólaskósveini sem var að verki í nótt eru greinilega eitthvað mislagðar hendur, hann ætti að leggja skóinn á hilluna og feta nýja framabraut. Að byrla saklausum námsmeyjum svona ólyfjan og ólán er alveg forkastanlegt, sérstaklega svona um hábjargræðistímann.

Jahérnahér.
Við stöndum frammi fyrir mikilli ráðgátu hérna á Kárastígnum. Í morgun þegar við vöknuðum voru fimm grænir ópalpakkar í gluggakistunni í stofunni, væntanlega gjöf frá Stekkjastauri sem kom til byggða í nótt. Nú er svo að engin okkar hefur trúað á jólasveininn síðustu 10-15 árin þannig að við hljótum að búast við því að einhver okkar hafi sinnt jólasveinaskyldunum í nótt. Einu vandræðin eru að enginn kannast við að hafa sett þá þarna. Hér er skýrslan sem ég hef tekið af fólkinu um gjörðir þess og fjarvistarsannanir auk eigin athugana.

Allar ábendingar og ásakanir vel þegnar

Prófahúmorinn illræmdi er við það að ná tökum á mér, ég var alveg að fara yfirum í gærkvöldi af leiðindum í sjálfri mér. Þegar ég sló svo Skarphéðinsmet í leiðinlegum óbröndurum fékk ég sendingu frá Þórhildi: leiðabók SVR 2002 - í hausinn. Það sló mig algjörlega út af laginu.

Þegar stúlkurnar og strákurinn skriðu á lappir á Kárastígnum beið þeirra óvæntur glaðningur. Jólasveinninn var búinn að taka einn skó frá hverju þeirra, setja hann út í stofuglugga og láta oní hvern eitthvað skemmtilegt. Hvaða jólasveinn þetta var er okkur öllum hulin ráðgáta þar sem Stekkjastaur kemur til byggða í kvöld.

Ég ligg sterklega undir grun þar sem ég fór síðust að sofa, upp úr hálfsjö í morgun. Ég ber við minnisleysi þar sem undir það síðasta las ég sofandi og dreymdi að ég væri vakandi. Ég vil allavega síður að á mig falli sök þar sem þetta jólasveinafífl varð þess valdandi að Hildur Edwald fann ekki skóinn sinn í morgun og var næstum því orðin of sein í íslenskupróf sem henni gekk svo illa í. Hefðum við Ágústa ekki verið búnar að setja skóinn hans Matta fram áður en hann hentist út - of seinn - þá hefði örugglega farið eins fyrir honum.

En fyrir utan þetta var margt þarft sem kom í skó. Reyndar var margt þarft sem hvarf af heimilinu til þess að þessar gjafir gætu farið í skó. Öll fengu þau eitt sprittkerti, eitthvað ætilegt: afganginn af nammi gærdagsins og eina mandarínu og svo vítamínskammt dagsins þar sem þetta þraut, og svo eitt og annað smálegt. Þórhildur, heppnust allra, fékk að gjöf mikið notaða leiðabók SVR fyrir árið 2002.

Júhú... fyrsta prófið búið, loksins. Fyrsta af fjórum:
11.des. Inngangur að stjórnmálafræði: íslenska stjórnkerfið
17.des. Ritgerðasmíð (franska)
19.des. Almenn félagsfræði
21.des. Viðskiptafranska

Inngangurinn er aðalsían inn í stjórnmálafræði og félagsfræði: fullt af lesefni um alls kyns. Það er soldið gott fyrir sálina að vera búin með hann og að það gekk bara vel... allavega só far só gúdd.
Vonum bara að Gunnar Helgi falli fyrir bullinu í mér.
Tja, vonum öllu heldur - af því að Gunnar Helgi er klár maður og litlar líkur á því að hann falli fyrir bulli (frekar að hann felli fyrir bull) - vonum að ég hafi actually komið hugsun minni skýrt á blað og að hugsun mín hafi verið skýr og rétt, það er víst fyrir öllu. (Vonum líka að það sé nú örugglega ufsilon í skýr...)
Ég held að ég hafi plumað mig ágætlega en ég er hrædd um að ég sé ekki - ekki frekar en nokkur prófþreytandi nokkurn tímann - dómbær á mitt brautargengi.

Nú er ég búin að vera soldið dugleg að lesa undir prófið sem er á morgun:
"Inngangur að stjórnmálafræði: íslenska stjórnkerfið",
þannig að ég get leyft mér að slæpast í smástund.

Ég finn mig knúna til að halda áfram með þroskaumræðuna sem var vel á veg komin áður en prófababbið kom í bátinn. Mér hafa nefnilega borist margs kyns aðstoð og ábendingar um þetta málefni frá mætum mönnum og sjálf þreytist ég ekki á að hugsa um þetta.
Ber þar helst að nefna svar formanns UMFÍ, Björns Bjarndal Jónssonar. Ég leitaði ásjár hans til að komast að því hverja túlkun UNGMENNAfélag Íslands legði í þetta ágæta orð.
Svo ég noti hans orð, þá eru allir ungmennafélagar sem ganga í ungmennafélög. Þetta er skírskotun til þess að maður á í raun og veru þess kost að vera ungmenni alla ævi, þetta er undir manni sjálfum komið.
Út frá sjónarhorni Ungmennafélags Íslands er það þvi raunhæfur valkostur að vera ungur allt sitt líf ef mann fýsir svo. Það er hughreystandi.
Hins vegar er UMFÍ aðili að norrænum ungmennasamtökunum NSU sem vilja meina að allir frá 14-25 séu ungmenni. En hvað verður fólk eftir 26 ára ammlið? Fullorðið? Gamalt? Það veit enginn, NSU fríar sig sjálfsagt allri ábyrgð. Það vandamál er ekki á þeirra könnu. Þar tekur við hugsjónastarf ofurhuga, ævilöng barátta tindósariddara við vindmyllurnar.
Og þar sem ég var að hjóla heim á föstudaginn (ég læt mér ekki segjast...) þá vildi svo vel til að ég hitti þennan ágæta mann á förnum vegi. Hann sagði mér þá að hann hefði borið hugarangur mitt upp við sýslumanninn á Selfossi, lögfróðan mann með eindæmum. Sá hefði skoðað lagabókstaf lýðveldisins og komist að því að ungmenni yrðu aldrei eldri en 18 ára. Sama hvort þau hefðu verið ungmenni frá 12 eða 16 ára aldri, þetta var mismunandi eftir lögum, ekki eftir persónum. Mig rámar líka í að samkvæmt barnasáttmála Sameinuðu Þjóðanna sé hver manneskja undir 18 ára aldri ungmenni.
Samkvæmt mörgum reglum hætti ég sem sagt að vera ungmenni þann 29. ágúst 1999, en ef ég vil þá get ég fundið viðmiðanir til að lifa eftir þar sem ég get verið ung alla ævi. Mér hættir því til að halda að þessar áraviðmiðanir komi að litlu gagni nema til að vita hvort ég má vera í klúbbi eða þá hvað ég á að borga fyrir lestarmiðann minn í útlöndum. Þetta var kannski ekki endilega spurningin sem ég ætlaði mér í upphafi að svara.

Af hverju voru Bjartsýnisverðlaun Bröstes lögð niður?
Í stað þeirra komu reyndar svipuð verðlaun undir nafninu Íslensku bjartsýnisverðlaunin, sem hann Andri Snær fékk einmitt afhent um helgina. Hann er vel að þeim kominn, þessi elska, en ég er viss um að hann, eins og ég, hefði miklu frekar viljað fá Bjartsýnisverðlaun Bröstes. Þetta er þúsund sinnum flottara nafn.
Bjartsýnisverðlaun Bröstes eru efst á óskalistanum mínum fyrir þessi jól.

Ég fór á nýju Harry Potter myndina í gærkvöldi. Ég hlakkaði soldið til að sjá hvernig þeir myndu útfæra the pixies - litlu stríðnisálfana. Fyrir þessu liggja persónulegar ástæður sem löng saga er að segja frá... kannski hún komi einhvern tíma hingað inn.
Ég fékk vægt áfall. Við skulum bara segja að við Johanna Katherine Rowling höfum ekki líka mynd af þessum verum í hugum vorum. Af hverju bláir? Af hverju svona ljótir? Þetta eru ekki skrímsli, bara soldlir hrekkjalómar. Mér fannst ég bara verða taka upp hanskann fyrir lítilmagnann.

Skondin tilfinning alltaf þegar maður fer í bíó og þekkir plottið fyrirfram út í ystu æsar en veit samt varla hverju maður getur átt von á.

Næsta bíóferð: LOTR. Damn, ef ég væri ekki í prófum myndi ég lesa hana aftur, rétt sem snöggvast.

Ég vildi að ég gæti sagt ykkur að ritteppa undanfarinna daga sé tilkomin vegna mikilla lærdómsanna...
Jú, reyndar eru annirnar miklar en afköstin... tja, já... afköstin eru einkar dapurleg. En það er alltaf sama sagan, tölum ekki meira um það.

Eftir hjólakatastrófíuna á mánudaginn fór ég heim í heiðardalinn, heim til fjölskyldunnar til hjúkrunar og almenns dekurs. (Verð samt að taka það fram að ég ætlaði að fara hvort eð er, slysið kom svo bara á "heppilegum" tíma.)
Ég ætlaði þar að fá ró og næði til að læra án þess að þurfa alltaf að vera á stöðugum þeytingi um borg og bý. Jú vissulega fékk ég ró og næði, sérstaklega þar sem þrír hinna fjölskyldumeðlimanna eru mjög lagnir við að taka að sér alls kyns félagsstörf, áhugamál, vinnur og skóla og eru því mjög lítið heima. Það sem setur hins vegar strik í reikninginn er það að sú fjórða er sex ára og þarfnast pössunar þegar allt þetta fólk er úti að sinna félagslegum skyldum sínum. En þar sem litla skólabarnið er komið í rúmið kl. átta (því sem næst) þá ætti að vera nægur tími eftir til að lesa. En lögmálið sem við þekkjum öll hljóðar þannig að meðan maður hefur ennþá nægan tíma þá er maður yfirbugaður af leti. Það er ekki fyrr en maður er kominn í skítinn að maður fer að lesa. Sem er einmitt ástæðan fyrir því að ég sofnaði kl 6 í morgun.

Ég afrekaði hins vegar að horfa á ýmsar kvikmyndir af öllum stærðum og gerðum.
1. Gamalt uppáhald: Nightmare before Christmas. Fyrir ykkur sem þekkið hana: you know what I mean. Fyrir þá sem ekki hafa séð hana: Seeing is believing!
2. Taxi Driver: Hildur kom heim með hana á DVD til að vígja nýja spilarann sem fjölskyldunni áskotnaðist á dögunum. Tjah... hvað get ég sagt... hún náði ekki inn að hjarta en þetta var ein af þessum myndum sem mann hefur alltaf langað að sjá af því einhver sagði að hún væri góð. One check on the to do list.
3. Fríða og Dýrið: Önnur DVD-sýningin á heimilinu og örugglega ekki sú síðasta. Við horfðum á hana með nýju íslensku talsetningunni vegna þess að hann Bragi vinur minn og félagi fer þar með hlutverk Gastons - sem ég hefði aldrei fattað ef ég hefði ekki vitað af því, þar sem hann er mjög ólíkur sjálfum sér, "Þetta er bara söngvararöddin mín" sagði hann áðan, aðspurður. En hann stendur sig vel, strákurinn.
4. 24 hour party people: Við Hildur höfðum takmarkaðan tíma til að velja vídjó þar sem kjötsúpan beið á borðinu heima. Við kipptum því þessari með - af því að einhver hafði sagt að hún væri góð. Ég var hálfpartinn búin að búa mig undir einhver leiðindi... EN... þetta er frábær mynd. Næst þegar kjötsúpan er að kólna á borðinu heima þá skuluð þið muna að einhver sagði að þessi mynd væri góð og grípa hana með. (Þótt að mín skoðun sé auðvitað engin trygging fyrir því að ykkur líki hún)
5. The bridge over the river Kwai: One check on the To Do list. Löng yfirseta fyrir mynd sem ekki hefur elst það vel. Ekkert meira um það að segja.
6. Harry Potter and the chamber of secrets: Alltaf gaman að sjá þýðingu af ritmáli yfir í myndmál. Þessi þýðing er mjög vel heppnuð. Trú frumútgáfunni. Betri en fyrri myndin. Hlakka til að sjá næstu myndir. Jamm...

Þvílíkar hrakfarir: ég var að hjóla í skólann til að eyða tíma mínum í vitleysu, sem endranær. Fínasta veður og færi og ég var bara í sólskinsskapi. Ég var á leiðinni í Odda, kom niður skeifuna frá aðalbyggingu og beygði inn hjá Nýja-Garði. Þar sem ekki hafði borið á hálku alla leiðina tók ég beygjuna á fullri ferð og flaug að sama skapi af krafti af hjólinu í launhálkunni í einmitt þessari beygju. Ég hrapaði úr himnahæðum, lenti á olnbogum og hnjám og rann svo góðan spöl á maganum. Nú er gat á vinstra hné mér, hægri olnboga og buxunum mínum, allt saman frekar dapurlegt.

En góðar fréttir af helginni eru þær að ég fór við sjötta mann og einn hund og sigraði fjall sem ég hafði áður þurft að lúta í lægra haldi fyrir, sem er mjög gott. Frægðarsól okkar skein skært yfir Henglinum en var reyndar sest þegar við komumst á toppinn eins og sjá má á þessum myndum frá Pétri Steini.