Choose your future. Choose life.
Ég kom af fjöllum þegar mamma fór að undrast yfir svartagallsrausinu í mér á þessu endemis bloggi. Hún kannaðist ekki við þessa tilvitnun úr kvikmyndinni Trainspotting sem hangir uppi á mörgum heimilum jafnaldra minna og mig grunar að sé hluti af sjálfsmynd og hversdagslífi enn fleiri. Mér fannst hún vera með óþarfar og ástæðulausar áhyggjur en hef samt verið að hugsa um þetta síðan. Sem gefur að skilja hef ég takmarkaða þekkingu á því hvernig þjóðfélagið var fyrir tuttugu árum og fer mér því hægt í staðhæfingar um að meira sé af valkostum fyrir ungt fólk nú en þá, að firringin sé meiri í nútímasamfélagi, að ungt fólk sé meðvitaðra um firringuna, að ungt fólk sé taki ríkari þátt í neyslukapphlaupinu nú til dags, að kapphlaupið sé orðið hraðara... Ég veit ekki hvort eitthvað er til í þessum getgátum. Ég veit ekki hvað það var sem blés Irvine Welsh þessar hugsanir í brjóst.

Ég veit bara að firring neyslukapphlaupsins er partur af mínum raunveruleika og margra annarra. Mér finnst það ekkert tiltökumál, ég tek þátt í þessu meðvitað og ómeðvitað, þetta er löngu orðið mér hversdagslegt, viðteknar venjur - svona er það bara. En ég veit af því og stundum þyrmir yfir mig að ég geti ekki staðið á móti því. Og ég veit að það er eins með marga jafnaldra mína. Þegar allt kemur til alls er það kannski ekki það að ég óttist að verða fullorðin eins og ég hef þó oft sagt, ekki það sem slíkt. Ef ég íhuga þessa martröð mína og skilgreini hana betur þá óttast ég það að tapa af mér hausnum og allri heilli hugsun og vakna einn morguninn umkringd hlutum sem ég hef ekki þörf fyrir og ekki ánægju af en afborganir til margra alda á herðunum. Ég er smeyk við að sá tími í mínu lífi komi þegar ég hlakka meira til að eignast eitthvað og festast í báða skó heldur en að fara á nýjan stað í sjömílnaskóm æskunnar, læra eitthvað nýtt og þroskast og verða betri fyrir vikið. Og viti menn, þarna er líka komin ljóslifandi réttlæting mín og ástæða fyrir því að vera og verða flakkari.

Kaldhæðnin í öllu saman er að aðalsöguhetja Trainspotting, skoski heróínfíkillinn Renton, endar á því að kjósa neyslukapphlaupið, kjósa eðlilega lífið. Og hann hlakkar til að henda sér út í það.

- Ein ritgerðin í viðbót búin, nóg eftir. Þetta var Lýðræði: krafan um vald meiri hlutans með vísan í Þjóðníðing, leikrit Ibsens... held mér hafi tekist að snúa mig ágætlega út úr því. Gluggaði í leiðinni í John Stuart Mill, John Locke og Ríkið hans Platóns, mjög góður undirbúningur fyrir próf, sem er mjög gott.
- Næst á dagskránni er verkefni f. Opinbera stjórnsýslu: Skiptir máli hverjir embættismennirnir eru? Væri stjórnsýslan betri fyrir vikið ef hún væri þverskurður af þjóðfélaginu, þ.e. x% konur, x% innflytjendur, x% af fátæku foreldri etc. Þetta er fyrir föstudaginn.
- Í næstu viku er 8-10 bls ritgerð í frönskum bókmenntum 16., 17. og 18. aldar - mitt lengsta ritverk á frönsku hingað til. Þemað er Guðir og skrímsli í leikritinu Fedru eftir Racine. Það verður örugglega skemmtilegt - eins og þetta er sosum allt saman, annars væri maður ekki að þessu.
Þá eru bara eftir tvær ritgerðir sem ég þarf að mixa í bland við próflestur: skilist á prófdag.
- Annars vegar Heimspekileg forspjallsvísindi - Fílan. Þema óákveðið, má velja um fjögur.
- Hins vegar Opinber stjórnsýsla: Sýslumenn í fortíð og nútíð.

Annars er ég mjög stolt af því hversu miklu ég hef náð að skila það sem af er þessari önn og hef bara misst eina nótt úr vegna ritgerðasmíða og það var ekki þessi. Yfirleitt hefur normið verið ein til tvær svefnlausar nætur á hverja ritgerð. En ekki núna - sem er mjög gott. Batnandi manni er best að lifa, vonandi held ég uppteknum hætti. Engin ástæða til að hafa áhyggjur af mér, ég hef það fínt!

Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, choose washing machines, cars, compact disc players and electrical tin openers. ... Choose a starter home. Choose your friends ... Choose DIY and wondering who the fuck you are on a sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing, spirit-crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing your last in miserable home, nothing more than an embarrasment to the selfish fucked up brats you spawned to replace yourself.
Choose your future.
Choose life.

So many choices, so little time. Okkar heila líf snýst um að velja, velta fyrir sér hvað sé skynsamlegast að velja og hvað hefði verið skynsamlegast að velja...
Maður eyðir öllum sínum tíma í að spá og spekúlera, velta fyrir sér væntanlegri framtíð, bíða eftir skemmtilegu framtíðinni sem maður valdi, safna í búið, taka þátt í lífsgæðakapphlaupinu, rækta garðinn sinn ... áður en maður veit af er maður farinn að velja elliheimili. Choose life!

"Hjörturinn varð hestinum ofjarl og flæmdi hann jafnan úr hinum sameiginlega bithaga, uns hestinum fór að leiðast þófið, leitaði á náðir mannsins og lét hann beisla sig. En er hann hafði þannig með örþrifaráðum sigrast á fjanda sínum og skilist við hann, kom hesturinn ekki manninum af baki né beislinu fram af sér. Sá sem því af ótta við örbirgð fórnar frelsinu, sem er meira virði en allt veraldar gull, hann situr fyrir ágirni sína uppi með sinn herra og verður þræll að eilífu, þar eð hann kann ekki að bjargast við lítið."
Úr bréfum Hórasar

To: Rekstrarstjóri Utanríkisráðuneytisins
Subject: Sumarvinna

Sæll Pétur
Ég þakka sýnda velvild að þú skulir hafa haldið vinnunni frá fyrir mig en ég hef tekið þá ákvörðun að gefa skít í hana. Ég nenni ekki öðru sumri hangandi inni á skilrúmsskrifstofu við repetetíva handavinnu sem ég hef takmarkaðan áhuga á þegar mig dauðlangar að vera annars staðar, við aðra iðju, nefnilega ferðalög um fjöll og firnindi. Ég á mikið eftir að sakna alls þess góða fólks sem ég kynntist síðasta sumar og bið fyrir kæra kveðju til þess.
Ég hef nefnilega ákveðið að láta kylfu ráða kasti, taka vinnu við ferðaþjónustu í sumar núna á þessum síðustu og verstu tímum þar sem áframhaldandi stríð eða eitt hryðjuverk fyrirgerir mínum framtíðarvonum. Það væri með blóðbragð í munni sem ég þegði vinnu í apparati sem styður stríðið sem pöpullinn mótmælir, stríðið sem hugsanlega mun gera mig atvinnulausa. Ég hef litla trú á mótmælastöðum og málningarslettum. Mín mótmæli felast í mínu atkvæði í komandi kosningum.
Lifðu heill,
Herdís

Rúla Ársælsmenn Landsbjörgu?
Við rúluðum allavega "stóru snjóflóðaæfingu Landsbjargar" á sunnudaginn. Af 24 björgunarmönnum sem Björg skráði inn á svæðið voru 10 óbreyttir Ársælsliðar + garparnir okkar þrír sem höfðu verið á fagnámskeiðinu. Afgangurinn: 4 menn með leitarhunda og reitingur úr öðrum sveitum.
Einnig er vert að minnast á það að þeir Ársælsmenn sem mættu voru að miklum meiri hluta nýliðar og að miklum meiri hluta kvenkyns.
ERGO: Hverjir rúla Ársæli?!!
múhahaha....

Sunnudagurinn var akkúrat það sem ég þurfti til að skola óbragð helgarinnar úr hausnum á mér. Var að vinna bæði kvöldin á ónefndum skemmtistað í miðbæ óttans. Það er langt síðan mér fór að leiðast þessi staður en ég þraukaði... þangað til núna um helgina að ég gjörsamlega tapaði gleðinni. Hvað var það sem gerði útslagið? Ungmellur á útopnu veifandi skorunni upp í hvers manns nef til að veiða drykk. Fullir ógeðiskallar sem bíta á agnið, verða frústreraðir þegar gelgjurnar yfirgefa þá eftir að þeim hefur blætt út á barnum og fara því að áreita starfsstúlkurnar - klípa fyrst og spyrja svo. Playlistinn fastur á repeat. -Ég gæti haldið áfram...
Ég var vart mönnum sinnandi, sérstaklega á föstudagskvöldið. Kannski hef ég óafvitandi stjakað óþyrmilega við Chelsea Clinton á leið minni um salinn eða jafnvel hvæst á hana, eins og aðra gesti staðarins. Ekki þekkti ég hana í sjón, frekar en annað frægt fólk for that matter, ég bara las þetta í blaðinu í morgun og varð yfir mig hissuð. En mér finnst mjög fyndið að vinir mínir hafi svindlað sér í VIP-röðina, mútað dyravörðum etc. meðan dóttir fyrrv. forseta BNA beið í röð eins og annað fólk.

Þess vegna fannst mér mjög gott að komast aðeins út fyrir borgarmörkin og gantast í snjónum. Við reyndum fjórar saman að renna okkur niður brekku í skelinni (sjúkrabörunum) en hún rennur ekki mjög ljúflega, sérstaklega ekki í þungri og dúpri lausamjöll. Bob-sleðadraumarnir gufuðu því upp en í staðinn kom nýtt ævintýri: skelin bundin aftan í vélsleða... mjög gott.
Af hverju er maður alveg hættur að leika sér í snjónum eins og þegar maður var lítill? Það er ennþá jafn skemmtilegt.

Skrýtin tilfinning þegar maður fær í fyrsta skipti sent í símann sinn ÚTKALL GULUR, jafnvel þó á undan standi aefing.
Og eins gott að þetta var æfing, 50 mínútna útkallstími er ekki glæsilegur árangur. Reality starts to kick in - við nýliðarnir erum of vön að hafa einhvern sem segir okkur hvað á að gera, hvenær verður lagt af stað, hvað á að taka með, hvernig skipulagið verður... Svo óheppilega vildi til að pabbarnir okkar allir voru fjarverandi í gær. Þar sem enginn var til staðar til að sparka í rassgatið á okkur og reka okkur áfram, þá settumst við bara niður og hlógum að óminnishegrum helgarinnar - þ.e. allir hlógu að öllum, hlátursgusum bróðurlega deilt á alla. Það tók ekki svo langan tíma að koma sér af stað þegar loksins var ýtt á ON-takkann, þegar við loksins vöknuðum til lífsins.

Þegar komið var út í mörkina fauk skipulagið í rokinu. Ég, persónulega, hef afsökun. Þegar félagar mínir sáttu sveittir á leitartækninámskeiði í Vindáshlíð sat ég í mestu makindum og drakk bjór úti í Brussel. Ég hef ekki hundsvit á leitartækni. Kannski var skipulagið meira en ég gerði mér grein fyrir.
Sökum fáfræði minnar hafði ég lítinn skilning á því þegar Villý og Maggi rýndu í jörðina og reyndu að fylgja slóð. Á endanum fékk ég Villý til að hlaupa með mér áfram - að hluta til með þeim rökum að ég væri búin að traðka út öll spor í óþolinmæði minni.

Við hlupum upp um fjöll og firnindi, lýstum út í myrkrið til að reyna að laða til okkar þá týndu. Þetta var í fyrsta skipti sem ég tek þátt í leitaræfingu. Þess vegna vissi ég ekki að á leitaræfingum væri ekki hægt að miða við neina þekkingu á hegðun týndra (merk fræðigrein) heldur væri þetta fullorðins feluleikur þar sem maður þyrfti að ná í skottið á þeim týnda, binda hann og kefla og bera til byggða tjargaðan og fiðraðan, - sérstaklega þegar Kristó er týndur og harðákveðinn í að láta ekki finna sig.

Ég og mínir fundum ekki neitt. Fyrir utan það þegar Villý og Raggi stungu hópinn af og hlupu út í móa. Við eltum þau uppi þegar mér var hætt að standa á sama enda þau talstöðvarlaus, áttavitalaus, GPS-laus og allslaus. Þau voru hálfkindarleg þegar við fundum þau tvö ein úti í móa. Villý hafði fundið mús... og Raggi hafði fundið mús líka... og þau höfðu saman fundið mús... Við hefðum kannski bara átt að leyfa þeim að vera einum...

Vinnualkar eru skrýtin fyrirbæri og ekki einfalt að útskýra. Ég þekki eina soleiðis stelpu.
Einkennin eru illgreinanleg, jafnvel þeim sem þekkja hana vel. Hún er eðlilega fyrst til að taka eftir að ekki sé allt með felldu og gerir þá allt til að villa um fyrir sínum nánustu: meikar yfir baugana, augun opin, heldur sínu striki... þangað til hún dettur niður.

Það gerðist á föstudaginn. Enginn sem sá þetta þá hafði greint á réttan hátt skyndilegt, og að því er virtist ástæðulaust aðsvifið; þess vegna vildi hún ekki segja neinum sem hætta væri á að vissi hvað væri á seyði. Fyrir tilviljun kom þetta fram í dagsljósið í gær og hún játaði með semingi. Þegar hún játaði fyrir mér vissi ég að ástæðan væri langvarandi ofþreyta.
Hún vill ekki að neinn viti að hún er að þrotum komin, að hún getur varla staðið í lappirnar lengur, að hana svimar orðið við minnsta tilefni og jafnvel tilefnislaust. Hún vill það ekki út af því að hún veit að það góða fólk sem hún þekkir mun segja henni að minnka við sig, að slaka á, að hún verði að sleppa höndinni af því sem hún er að gera. Það jafngildir uppgjöf í hennar augum og það gengur ekki.

Ég las yfir henni reiðipistil í gær. Fyrst starði hún út í loftið með þrjóskusvip, frá hennar sjónarhorni hafði komist upp um hana en hún ætlaði ekki að láta sig. En hún vissi - og ég vissi að hún vissi - að það var eingöngu umhyggja sem bjó að baki. Þess vegna mildaðist reiðilesturinn fljótt og ég sá á svipnum hvernig hún lét undan eigin stolti og tók niður grímuna. Galopin augun hurfu frá stjarfanum sem hafði spennt þau upp síðustu vikurnar. Eftir því sem augnlokin sigu virtist um leið sem baugarnir dökknuðu. Þegar hún fór frá mér skömmu seinna tók hún utan um mig og sagði "Ég vissi innst inni að ég átti að segja þér frá þessu strax og ég vissi alveg hvað þú myndir segja við því. Ég vildi ekki heyra það vegna þess að það færir mér heim sanninn um eigin heimsku og veikleika, þetta er það sama og skynsemin hefur sagt við mig undanfarið. Ég þurfti bara að heyra það frá rödd sem ég get ekki þaggað niður í. Viltu alltaf pikka í mig öðru hvoru og segja mér að fara heim að sofa?"

... og þeir eru byrjaðir að sprengja ...
Ég hringdi í gær í Einar fjallaleiðsögumann til að vita hvort hann gæti núna sagt af eða á. Hann var næstum jafn tvístígandi og fyrri daginn. Hann sagðist engu geta lofað mér vegna ótryggs ástands heimsmála - ef allt færi á versta veg yrði eftir litlu að slægjast í ferðamálaiðnaðinum í sumar.

Að hugsa sér að mín örlög skuli hvíla á einhverju fífli í Washington. Hvers á ég að gjalda?

Að hugsa sér að ég skuli vera að barma mér þegar saklaust fólk deyr og mun deyja óravegu í burtu. Hvers á það að gjalda?

Firringin í nútímasamfélagi!!!

Gráglettni örlaganna þessa dagana tekur hverri sápuóperu fram svo um munar.

Ég er einu skrefi nær Nóbelnum, Þórhildur er meiri Pulitzer-kona. Verst er, Þórhildur, að fyrst þarft þú að verða amerikansk rigsborger. Koddu frekar í Nóbelinn með mér, við getum annað hvort deilt honum eða þá tekið hann hvor sitt árið.

Ég er í því að gefa GóðRáðDýr þessa dagana.Vonum að mér farist ráðgjöfin betur úr hendi en ég hef sjálf haldið á spilunum - þó hef ég síður en svo verið óheppin í spilum undanfarið.

Blogg er ekki verra fyrir smá enigmatík endrum og sinnum.

Það hlýtur að vera óþægileg tilfinning að vakna að morgni, muna takmarkað eftir kvöldinu og spyrja sig "hver er það sem liggur þarna við hliðina á mér?" og svo "af hverju er ég ekki í neinum fötum?".
Sem betur fer hef ég aldrei lent í þeirri aðstöðu og vona að ég fari ekki að taka upp á því úr þessu. En mikil varð undrun mín þegar ég vaknaði morguninn eftir velheppnaða árshátíð Ársælsmanna. Ekki nóg með að ég væri ennþá með linsurnar í augunum og árshátíðarandlitið, það er alveg eðlilegt. En ég átti ekki von á að vakna í jakkanum, með stóra, hlýja sjalið mitt um hálsinn og ennþá með myndavélartöskuna á mér! Þannig hafði ég sofið vært alla nóttina.

Árshátíðin fór að mestu friðsamlega fram. Flestir komust frá henni tiltölulega heilir á sál og líkama. Flestir nema Tryggvi. Hann lenti í að því er virðist tilefnislausum barsmíðum. En hann fékk að slá til baka þannig að mér skilst að hann sé sáttur.

Undanfararnir sáu um nektina og kann ég þeim kærar þakkir fyrir - maður sér aldrei of mikið af beru karlmannsholdi. Kvenmannsrassar voru ekki beraðir þetta kvöldið, svo mér sé kunnugt um, nóg komið af því í bili...

Freyr kom á óvart sem hagyrðingur mikill. Snilli hans skyggði þó hvergi á gríðargóðan leikþátt nýliða sem að mínu mati var hápunktur kvöldsins! Handritið verður sjálfsagt birt á einhverri síðu í einhverju formi einhvern tíma seinna. Það verður mér tölvufróðara fólk að sjá um.

Helgin byrjaði vel, gaman að því...
Hlakka mest til að sjá myndirnar sem Óli tók á vélina mína: HEILA FILMU. Óli, þú veist það að þú dílítar ekki myndum í filmuvél... takk samt fyrir rösklega framgöngu, vel að verki staðið. Þetta er allt í lagi, átti filmur heima - verð vel byrg á árshátíðinni á laugardaginn.

Enn ein brettaáætlunin fór út um þúfur á miðvikudaginn vegna veðurs. Af hverju er alltaf leiðindaveður þegar maður er búinn að plana að fara? Vonandi verður allavega ágætisveður síðustu helgina í mars - annars verður bara gott partí á Akureyri.

Ég fór á kóræfingu á þriðjudaginn, eins konar reunion gamalla félaga kórs íslenska safnaðarins í London. Þarna var enginn af mínum gömlu félögum, ég þekkti þarna engan nema prestshjónin yndislegu, Jón og Margréti. Flest þessa fólks þekktist ekki innbyrðis, það hafði verið í London á ólíkum tímum. En það skipti eiginlega ekki máli. Þarna voru allir vinir, það var eins og allir þekktust. Allir voru brosandi út að eyrum. Það eina sem tengdi þetta fólk voru góðar minningar um skemmtilegar stundir, ekki sömu stundirnar en svipaðar og keimlíkar - svipaður reynsluheimur. Sú samkennd dugði alveg. Svo er messa á sunnudaginn í Dómkirkjunni, þetta verður skemmtilegt. Ég verð lítt sofin, væntanlega, alveg eins og var nú oft í messum úti. Það tilheyrir.

Ég hélt ég fengi loksins séns á eina vetrarsportinu sem ég get eitthvað í en fyrst svellið á Tjörninni var ekki orðið mannhelt í morgun þá gerist það ekki í dag. Æ leiðinlegt. Tók skautana með mér í skólann í morgun í góðri von, ætlaði að taka einn hring áður en ég mætti... but no. Líklega er ég orðin of sein þetta árið. Hefði betur farið út í sveit og freistað gæfunnar á Rauðavatni í stað þess að bíða eftir að frysti í miðbænum. Ég var föst í minningunni um síðasta vetur þegar Tjörnin var frosin í einn og hálfan mánuð samfleytt. Og ég lét þá gósentíð fram hjá mér fara vegna þess að ég "hafði svo mikið að gera" - léleg afsökun.

Annars er ég búin að uppgötva nýtt sport sem ég lofaði sjálfri mér að prófa einhvern tíma. Kite-skiing!!! Ég sá í gær smá myndskeið um einn soleiðis garp sem flaug yfir fjöll og firnindi í Noregi með skíði á fótunum og fallhlíf í höndunum - leit nokkuð vel út. Mig langar líka að svífa... bæði svona og líka einhvern tíma í svifdreka.

Ég fór á BANFF film festival í gær. Þar voru sýndar alls konar jaðarsportmyndir: fjallgöngur, BASE-jumping, klifur, áhættuskíðagarpar og kayak-ræðarar. Fínt adrenalín á stundum. Gaman að fá svona bíó-tilbreytingu, ekki alltaf sömu rómantísku gamanmyndirnar með klígjulegu klisjuívafi.
Annars bauð Hildur systir mér í bíó á föstudaginn, við fórum að sjá Nóa albinóa. Óhætt að mæla með henni. Heimsklassamynd frá litla Íslandi. M.a.s. Hildur gagnrýnir gaf henni góða umsögn.

Útivistarvikan mikla heldur áfram.
Í gær steig ég í fyrsta skipti á snjóbretti. Ég fór síðast á skíði í Bláfjöllum 1997, ef ég man rétt. Það var þá í þriðja skipti á ævinni sem ég renndi mér niður brekku ekki sitjandi á rassinum á snjóþotu. (Ekki þar fyrir, að ég var samt meira og minna á rassinum á leiðinni niður...)
Lánið lék við okkur Villý í gær... eða ekki... Stólalyftunni var lokað akkúrat í þann mund sem við renndum í hlað í Bláfjöllum vegna roks. Diskalyfturnar voru opnar eftir sem áður.
Eftir fyrstu ferðina niður barnabrekkuna í gær var ég sannfærð um að ég kynni best við mig á jafnsléttu og ætti ekkert erindi upp aftur. Villý peppaði mig upp aftur, - hefði ekki getað hugsað mér betri félaga í fyrstu ferðina, og eftir einn Sissa-five var ég ready to rock. Næsta ferð gekk öllu betur svo við færðum okkur upp á skaftið. Eitt kom mér á óvart: ég hafði alltaf haldið að markmiðið væri að komast heill á húfi niður brekkuna, það var ég nokkurn veginn búin að mastera - en ég hafði aldrei búist við að það gæti verið svona mikið vesen að komast UPP! Diskalyftur eru bara ekki málið þegar maður er á bretti.

Við vorum þarna í 5 klst að leika okkur, ég var orðin soldið þreytt undir það síðasta, verð að játa það.
Í dag get ég hvorki staðið, setið né legið fyrir eymslum og harðsperrum - en það er vel þess virði.
Því nú er ég brettagella : blá og marin og hamingjusöm í hjarta mér!

Í gær var vor í Reykjavík. Vor - þ.e. skv íslenskum vorstöðlum og -skilgreiningum.

Við Þórhildur vorum svo uppveðraðar yfir góða veðrinu að við ákváðum að rölta upp á Esjuna - hólinn sem sumir kalla fjall - svona rétt á leiðinni heim úr skólanum. Þetta gekk bara vel, enda ekki við öðru að búast af þvílíkum fjallageitum!!! (Þrjú upphrópunarmerki = háð) Við komumst á leiðarenda, hægt og bítandi, óðum snjó og aur - having the time of our life. Skrifuðum í gestabókina og príluðum niður klettana og þá fyrst varð gaman.

Ég ætlaði fyrst ekki að þora að renna mér niður vegna steinanna sem stóðu upp úr út um allt en sérstaklega þó vegna þeirra sem möruðu í hálfu kafi. Mér varð ekki um sel þegar ég sá Þórhildi stefna beint á sker og fara yfir það... en þegar ég heyrði hana ískrandi og skríkjandi eins og smástelpu gat ég ekki annað en elt hana. Ég settist á úlpuna mína, hélt í ermarnar og hettuna, lyfti fótunum út í loftið og þeyttist af stað. Augun og munnurinn fylltust af snjó, ég náði ekki andanum fyrir hlátri - flábælt! Svo flábælt að við röltum aftur upp þessa 150 metra og renndum okkur niður aftur.
Á leiðinni niður settumst við svo í hvern snjóskafl sem leit út fyrir að geta verið nógu brattur, -gátum ekki fengið nóg.

Þegar við komum heim beið Ágústa eftir okkur með bollur: the perfect ending to a perfect day... mmm...

Föstudagurinn
Helgin rann ljúflega af stað á samkundu í seli grjóta. Þrátt fyrir rómaða gestrisni Þorbjargar og Jóns héldu gumar og fraukur fríðar niður í miðbæ óttans þegar blóðið fór á hreyfingu. Kvennafansinn vildi fara á Hverfisbarinn. Það er samt ekkert gaman að djamma þar sem maður er að vinna þannig að við Þorbjörg flúðum út aftur og hittum strákana sem enn biðu í röðinni. Eftir einhvern tíma vorum við Snorri ein eftir svo við settumst inn á Ara í Ögri. Þar sátum við þar til lokaði, hugfangin af trúmálum og pólitík. Svo settumst við inn á Sólon og spjölluðum meira þangað til Snorri vildi fara að dansa. Ég yfirgaf hann í röðinni við 22 og fór heim að sofa.

Laugardagurinn
Ég reif mig upp á rassgatinu til að læra og til að kíkja á Íslenska Fjallahjólaklúbbinn. Nú er ég skráður meðlimur þar - sem er gott.
Ég, Þórhildur og Ágústa röltum niður í bæ og hringdum í styttur - mjög fyndið. Á sumu styttum bæjarins voru miðar þar sem stóð t.d. : Hringdu í Jón Sigurðsson 6201406 - gjaldfrjálst númer. Þá fékk maður símsvara með örleikriti eða stuttri sögu sem tengdist styttunni.
Hrabba af Hverfisbarnum hringdi í mig í öngum sínum og bað mig um að koma að vinna. Það var fullt að gera og staðurinn undirstaffaður = mikið álag. Ekki batnaði nú þegar barþjónninn uppi þurfti að fara heim kl 4 út af því að hann var svo "þreyttur í fótunum". Næstum því beit ég af honum hausinn - Aumingi!

Sunnudagurinn
Planið mitt gekk upp. Ferðin var farin. Við ætluðum að labba Nesjavellir-Hveragerði en svo komst nýi fjölskyldubíllinn björgunarsveitarinnar ekki yfir skaflana inn á Nesjavelli. Við ákváðum því að byrja bara hinum megin og Bjöggi skyldi svo sækja okkur á Landróvernum á Nesjavelli. Við löbbuðum inn Reykjadal, upp úr Klambragili eftir nestispásu í sæluhúsinu. Þegar til kom böðuðum við okkur ekki, við áttum langa ferð fyrir höndum. Við fundum samt marga góða baðstaði og létum okkur dreyma um að fara þangað í útilegu í sumar, flatmaga í sól og sumaryl sem við myndum að sjálfsögðu panta. Þegar upp á Hellisheiðina var komið yfirgáfum við merktar gönguleiðir og löbbuðum austur fyrir Hengilinn, alveg upp við hann, beina leið að Nesjavöllum.

Þessi leið reyndist hinn best sunnudagslabbitúr, 13km, tiltölulega auðvelt labb. Þar fyrir utan er hún mjög skemmtileg, sérstaklega þegar nær dregur Nesjavöllum, þar sem alls staðar rýkur og bubblar og grubblar upp úr marglitri hveradrullunni. Minnir á kafla á Landmannalaugar og nærheder. Því miður var engin myndavél með í ferðinni. Oft og víða bölvaði ég sjálfri mér fyrir að hafa skilið mína eftir á Kárastígnum kvöldið áður. Hemmi var allslaus líka. Digital-fólkið var fjarri góðu gamni: Óli á leitarnámskeiði í Hvalfirði, Sissi í rúminu með pest og Stænerinn að ná sér eftir keppni á Vesturbær Open í listskurði á bringuhárum... ólíkt höfumst við að - viss er ég samt um að hann sér eftir því núna að hafa setið heima.
Við fengum prima gönguveður: sólin var dempuð af þunnri skýjahulu svo að það var mjög bjart yfir, engin úrkoma, hiti sjálfsagt um 5°C, og lítill sem enginn vindur þar sem við áttum leið um.

Þetta er svo magnað með útivist og hreyfingu úti í óbyggðum (þó það sé svona nálægt byggð). Hún er nærandi og styrkjandi, gefur hraustlegt og gott útlit og bætir alveg örugglega meltinguna líka.
Ég var komin á fremsta hlunn með að segja þeim bara að fara án mín. Sérstaklega svona um hálfsjö um morguninn, þegar ég var komin langleiðina heim og fattaði að ég hafði gleymt símanum mínum niður frá og þurfti að labba til baka og aftur heim... ég fór næstum því að gráta. (Ég nefnilega á ekki vekjaraklukku). Ég var svo buguð þegar ég reif mig upp eftir stuttan blund, ég var viss um að ég myndi detta dauð niður milli þúfna einhver staðar á miðri leið. Svo labbaði ég af stað og fann varla fyrir þreytu alla leiðina.