Ég ætlaði á bretti í dag, var búin að plana í mörg ár að gleðidaginn 27. febrúar 2003, hinn sama dag og lágfargjaldaflugfélagið IcelandExpress hæfi göngu sína, myndi ég stíga í fyrsta skipti á einskíðisplanka. Að ósi stefna allar ár og ég var þess fullviss að elfur lífs míns myndi bera mig til að sjá drauma mína rætast þennan ákveðna dag.
Þess vegna læddust tvö lítil tár fram á hvarma mína þegar ég í dag, daginn mikla, komst að því að það er lokað á öllum skíðasvæðum í nárgrenni höfuðborgarinnar vegna vinda og veðra.

Nú hef ég látið boð út ganga um að hver sem vilji og sem vettlingi geti valdið megi koma með mér í pílagrímsförina miklu sem farin verður frá Úlfljótsvatni yfir í Reykjadal við Hveragerði á laugardag eða sunnudag. Ef til vill byrjum við á öðrum stað og endum þar af leiðandi annars staðar en alltént verður þetta frægðarför: Pílagrímsförin mikla!
Ef þetta verður þá ekki önnur Ferð sem aldrei var farin...
Þá færi ég sko að gráta.

Í dag skín sól á fjöllum
Í dag hefði hann pabbi minn verið viðþolslaus að komast inn á fjöll.

Sjálf stóð ég mig að því rétt áðan að standa við gluggann og stara út, dást að snæviþöktum fjöllunum glampa í sólinni, ímynda mér að vera einhvers staðar úti í óbyggðum: þar sem kuldinn bítur en sólin vermir. Ég gældi við það í huganum að gleyma óvart tímunum sem ég á eftir í dag, gleyma verkefnunum sem ég þarf að skila, gleyma skyldum og kvöðum og daglegu amstri og láta mig hverfa. Ljúft væri að kúra sig ofan í svefnpoka í kvöld og vakna í fyrramálið úthvíldur og áhyggjulaus, fara á fætur af því að mann langar til, ekki af því að maður þarf þess, fá sér af góðu nesti og halda út í ævintýr dagsins......

Enough said! Hver kemur með mér?

Ég og Ágústa lentum í soldið fyndnu í gær. Umferðarlagabrjóturinn Herdís hélt uppteknum hætti þegar hún samþykkti að reiða Ágústu áleiðis heim; allavega niður í móti... Einn bílstjóri sem við mættum á leið okkar heillaðist svo af barnslegri gleðinni sem skein úr augum okkar að hann sneri við snarlega, elti okkur uppi og bað um að fá að taka myndir af okkur - honum fannst þetta svo "fyndið konsept": að reiða!!! Myndirnar vildi hann nota í netfréttabréf einhvers fjármálafyrirtækis... e-ð soleiðis - kemur í ljós, hann lofaði að senda mér þetta, ég bíð spennt.
Þegar til kom tók hann samt bara myndir af fótunum á okkur, sýndist mér. Þannig fór nú um okkar "fifteen minutes of fame"... frægir fætur - það er nú skárra en ekki neitt...

Nýliðin helgi var löng.
Hún byrjaði eiginlega á miðvikudagskvöldið þegar við Sebastien skipulögðum ferðalög í náinni og fjarlægri framtíð yfir einum bjórsopa eða tveimur.

Fimmtudagskvöldið byrjaði á bjsv-fundi. Eftir mikla vinnu áttum við skilið smá menningu. Þegar menningarstaðirnir lokuðu kl 1, fórum við heim til Úrsúlu og sátum þar að sumbli fram eftir nóttu. Við reyndum að raska ekki verulega næturró konunnar sem svaf á neðri hæðinni, en hvernig átti ég að vita að þessar dyr inn af klósettinu lægju beint inn í svefnherbergið hennar? Þetta var alveg óvart!
Við fórum víða í umræðuefnum, sumt er ekki eftir hafandi eins og vera ber á næturspjalli. Síðustu gestirnir (þ.e. þeir síðustu sem lifðu nóttina af) yfirgáfu Úrsúlu um sjö um morguninn... held ég... Mig, Tryggva og Villý langaði í morgunmat og við röltum því á Gráa köttinn. Þar var ekkert sem okkur langaði neitt frekar í þannig að ég bauð þeim heim í morgunmat. Snjónum kyngdi niður á okkur, ef við hefðum ekki stoppað á Kettinum og hrist af okkur skaflana, þá hefðum við grafist undir snjófarganinu og orðið úti. En að lokum komumst við í hlýjuna að Laugavegi 100 og settumst að snæðingi. Þau fóru frá mér kl hálfníu, hress og endurnærð og tilbúin í amstur dagsins.

Eftir tveggja tíma lúr fór ég í útréttingar með mömmu. Afraksturinn var örbylgjuofn á Laugaveginn þannig að: Tryggvi og Villý! næst þegar þið komið í morgunmat þá get ég kannski boðið upp á eitthvað fleira en ristað brauð með kavíar.
Klukkan fimm var ég komin í kokteilboð í Rúgbrauðsgerðinni í boði fjármálaráðuneytisins. Þegar ég settist niður með glas í hönd þynntist ég upp á augabragði. Ari og Þórhildur stöppuðu í mig stálinu og héldu mér við efnið. Við höfum öll heyrt mýtuna að maður sé kominn í lag aftur eftir einn bjór, bull... það þarf minnst þrjá!
Árshátíð stjórnmálafræðinema var haldin í Skíðaskálanum. Ógnarleiðinleg ræðuhöld drógust því miður á langinn.
Logi Bergmann veislustjóri var fyndinn fyrst en hélt soldið lengi áfram í sama gríninu.
Formaður Politicu, félags stjórnmálafræðinema hélt ræðu - þegar ég reyndi að lýsa þjáning minni en átti ekki til orð sagði Ágústa: "Hann er sem sagt bara sætur." Ég hefði ekki getað orðað það betur.
Fjármálaráherra átti snilldartakta á dansgólfinu en hann hefði betur sleppt að stíga í pontu. Hef ekkert fleira um það að segja.
Svo var dansað fram á nótt og þá varð þetta nú allt í lagi.

Á laugardaginn fór ég í leikhús með Hildi systur. Við sáum uppsetningu Leikfélags MH á Örlagasystrum Terry Pratchetts: snilldarsýning! Ævintýr og leikhústöfrar af bestu sort.
Beint eftir leikhús fór ég að vinna um nóttina. Þar heimsótti mig margt skemmtilegt fólk. Einn reis upp frá dauðum og spjallaði við mig heillengi. Aðrir virtust að dauða komnir en lifðu samt, svona eins og gengur og gerist.
Og svo fór ég heim og sofnaði - loksins! En vottafokk... ég get sofið þegar ég verð gömul!

Í morgun varð ég vitni að nokkru sem fáir hafa séð eða munu sjá. Miklar umræður voru um það í stjórnmálaheimspeki hvort það samræmdist frelsisreglu Johns Stuarts Mills (Bannað að takmarka frelsi náungans nema sé í sjálfsvörn) að banna hitt og þetta, m.a. klám. Mill myndi segja að hverjum manni væri frjáls þátttaka í klámi á beinan eða óbeinan hátt ef honum svo sýndist. Hannes tók það fram að ekki væri til umræðu ýmsar pervertískar myndir kláms, s.s. barnaklám eða dýra, - umræðan snerist um frjálst og fullveðja fólk sem tæki þátt meðvitað og af eigin vilja.

En - sagði einhver - en ef dýrin skaðast ekkert af þessu, er þá nokkuð að því?
Hannes: Nei, það er samt ekki í lagi, af því dýrin geta ekki gefið meðvitað samþykki sitt fyrir þátttöku.
Já en bíddu - hélt hinn áfram - ef maður má eiga kú, maður má mjólka hana, maður má drepa hana og éta hana; af hverju má maður þá ekki hafa mök við hana?

Og Hannes Hólmsteinn Gissurarson stóð uppi við töflu og sagði ekki orð. Hannes Hólmsteinn Gissurarson var orðlaus - kjaftstopp!
Það, kæru vinir, er sjaldgæft.

Þessa dagana er ég í óða önn að skipuleggja nánustu framtíð. Næsti vetur er í höfn, ég er búin að skila inn umsókn fyrir Erasmus-skiptinemaprógrammið. Endanleg niðurstaða: ég er að fara til Toulouse (sem var löngu vitað) en á síðustu stundu ákvað ég að læra meira í sögu Frakklands og Evrópu í staðinn fyrir að læra landafræði í eitt ár. Af einingunum 30 sem ég er skráð í þarf ég ekki að fá nema 12 metnar til HÍ til að fylla upp í 90e B.A. kvótann minn, oh my... ég er farin að sjá fyrir endann á þessu - rúmlega hálfnuð. Þess vegna gat ég leyft mér að velja skemmtilega kúrsa eins og byrjendakúrs í kínversku og annan sem heitir: "Nútímasamfélag og daglegt líf í Japan og Kína". Can't wait!

Hitt liggur ekki jafnljóst fyrir, hvað ég á af mér að gera í sumar. Síðasta sumar, þegar ég yfirgaf skilrúmsskrifstofuna mína í ráðuneytinu var óskað eftir áframhaldandi nærveru minni næsta sumar. En nú tel ég mig vera nánast komna með vinnu hjá Íslenskum Fjallaleiðsögumönnum. Hinn orðvari Einar yfirbossi þar vildi engu lofa fyrr en hann hefði eitthvað í höndunum, einhverjar pantanir fyrir sumarið (það er ennþá bara feb.) en ég held ég megi túlka orð hans þannig að ef ekki kemur heimsendir þá ætti það að geta gengið.
Hvað nú: vel ég dyrnar sem eru merktar "örugg staða innan stjórnsýslunnar", nokkuð sem lítur prima vel út á CV-inu og er skynsamlegt fyrir framtíðina, eða opna ég þær sem eru merktar "ferðalög og ævintýri - ótrygg framtíð en what the heck"?
Hvað ætla ég að verða þegar ég verð stór? Hvers vegna valdi ég frönsku og stjórnmálafræði? Vegna þess á þeim tímapunkti leit utanríkisþjónustan út fyrir að vera prima starfsvettvangur fyrir flakkara eins og mig. Nú þarf ég að velja um "ferðalög núna" eða "nokkur ár við skrifborð áður en ég get hreyft mig úr stað á annað skrifborð, annars staðar í heiminum". Er ég búin að gleyma því að utanríkisþjónustan var bara means to an end. Ég var að hugsa um að halda bara áfram á leiðinni sem ég hafði hugsað mér en var búin að gleyma að hvaða marki ég stefndi þegar ég valdi þessa leið.

Enívei, ég er búin að taka af mér hauspokann. Ég sé núna að ég er of ung ennþá til að staðna og stirðna við skrifborð - hvar í heiminum sem það kann að vera. Vel má vera að ég endi þar í framtíðinni - en það er vonandi lengra í það. En svo getur þetta breyst eins og öll mín ótryggu framtíðarplön - sjálfsagt segi ég eitthvað annað á morgun. Leiðinlegt að vera svona klofinn persónuleiki...

Ég hef lært svo margt síðan ég byrjaði í björgunarsveit. Nú kann ég ýmislegt sem ég hélt ég myndi aldrei læra og hlutir sem voru framandi virðast mér næsta hversdagslegir. Sumt hafði ég aldrei séð eða heyrt um áður - karabínur, sling, prússikbönd, júmmarar, reverso, tíblokk... Skrýtin nöfn á skrýtnum hlutum.

Nú um helgina fór ég í frækna hetjuför. Mér fannst ég algjör ofurhugi þegar ég stóð á broddunum og horfði niður eftir hlíðum Gígjökuls. (Myndir í boði Stæners.) Ég tala nú ekki um þegar við reistum nýja tjaldið okkar á jöklinum um eitt-leytið á föstudagskvöldinu og rokið hafði næstum rifið það úr höndunum á okkur. Einhver tjöld fóru á flug, einu var bjargað eftir frækilegt spretthlaup og glæsilegt stökk yfir nýbyggt kvennaklósettið. Svo var mér allavega sagt, kannski ýki ég söguna um einn þriðja. Gaman hefði verið að sjá þetta.

Svefninn var... undir meðallagi. Ég var ekki alveg viðbúin því hvað það er ógnarkalt að gista á jökli. Þegar fólkið skreiddist á fætur á laugardagsmorgninum heyrðist mér fleiri hafa svipaða sögu að segja. Við hörkuðum samt af okkur, gölluðum okkur og settum á okkur broddana. Ég hef heyrt sögur af fólki í miðjum hlíðum Everest sem skreiddist út um miðja nótt til að míga, nennti ekki að setja á sig broddana og hefur ekki sést upp frá því. Jökullinn er ís > svell > + brekka => enginn stendur í lappirnar á skósólunum einum. Þetta er einfalt reikningsdæmi, ég veit, en stundum þarf maður að sjá svona lagað berum augum til að átta sig á því. Einhver var soldið lengi að átta sig á þessu, sá hafði um annað að hugsa. Hann hafði skorið sig á fingri og skyndihjálparkunnáttan frá því fyrir þremur vikum reyndist honum það vel að hann tilkynnti okkur stoltur: "Þetta er allt í lagi, ég er búinn að stöðva blóðrásina." Þetta var alveg rétt munað hjá honum - þegar blóðrás sjúklings hefur stöðvast þarf maður ekki að hafa frekari áhyggjur af honum...

Upp úr hádegi festum við okkur í línu og gengum af stað. Það var eins og við manninn mælt, þá byrjaði að rigna. Við syntum upp eftir jöklinum og fundum okkur vegg til að æfa okkur í klifri. Við lærðum á ísskrúfur, megintryggingar og hvernig á að beita ísöxum og broddum í klifri. Þegar hér var komið í kennsluskránni sáu stóru strákarnir að í óefni stefndi og skipuðu fólkinu heim í tjaldbúðir að taka saman og flýja heim. Afganginn lærðum við svo inni í húsi á sunnudaginn, í skóli fyrir veðri og vindum. Vart mátti tæpara standa, hefðum við verið hálftíma eða klukkutíma seinna þá hefði tjaldið okkar verið fokið í burtu og jafnvel einhver fleiri. Rigningin hafði brætt frá hælunum og rokið reif þá upp með rótum. Sigrún var inni í tjaldinu að taka saman föggur okkar þegar því hvolfdi yfir hana og hún var flækt inni í því. Hemmi og Maggi komu til bjargar, eina stundina fannst mér ég vera í alvöru óveðursútkalli, fyrir utan það að þetta voru mínar eigur sem ég var að reyna að bjarga. Þetta hófst samt að lokum, allt dótið hundblautt og pokinn minn eftir því níðþungur.

Við röltum niður af jöklinum og allir komust heilu og höldnu niður á jafnsléttu, þótt erfitt væri oft að standa á móti hviðunum, sérstaklega með stóra bakpoka. Meginreglan í ferðum sveitarinnar : Það er stranglega bannað að slasa sig. Þessu hlýddu flestir samviskusamlega, m.a.s. Kristó passaði upp á blóðrásina. En einn maður gat ekki stillt sig um að gata á sér höndina. Stór og þungur bakpoki dugði ekki til að halda Tryggva niðri, hann tókst á loft og lenti á haus oní drullupolli og hélt traustataki um blaðið á ísöxinni, ávallt viðbúinn í ísaxarbremsu í drullunni. Rútan komst ekki alla leið að sækja okkur svo selflytja varð fólkið á Landrovernum. Fólkið beið undir steini, blautt og hrakið. Robbinn kom fimm mínútur yfir heila og hálfa tímann, eins og strætó. Það þurfti fimm ferðir til að koma öllu fólki og farangri á leiðarenda. Við stoppuðum á Hvolsvelli til að láta hreinsa og sauma Tryggvahönd - og til að næra okkur.

Ágætis afþreying? Nei, frábær skemmtun. Fimm stjörnur hiklaust. Á stundum velktist ég þó í vafa um hvort þetta samræmdist nú allt heilbrigðri skynsemi, sérstaklega þegar við vorum að labba heim og ein lítil mistök hefðu leitt af sér slide niður 20m aflíðandi svellbrekku og 10m fall oní illúðlegan jökulárhyl sem birtist þarna undan ísnum. Hrikalegt - en fallegt og svei mér þá, ég held að það hafi verið vel þess virði.

Nú gef ég bráðum upp öndina. Ég er að reyna að gera verkefni fyrir opinbera stjórnsýslu en mér miðar ekkert því ég er alltaf að passa mig svo mikið að forðast ýmsar aðskiljanlegar rökvillur. Skoðiði þetta og þið munið skilja vandræði mín. Nú veitti mér ekki af soldlum samúðarrökum...

En gaman, komnar niðurstöður úr 2001 censusinum (manntalinu) á Bretlandi.
Kemur í ljós að þar eru fleiri sem segjast Jedi-trúar heldur en þeir sem játa Gyðingatrú.
Ég var, á sínum tíma, undir miklum þrýstingi frá félögum mínum að skrá mig Star Wars-trúar. Mig minnir nú samt að ég hafi krossað við kristnina. En mér fannst Jedi samt soldið fyndið. Eins og öllum. Þetta var brandari, einn stór brandari. Nema kannski fyrir nokkra. Leiðinlegt samt að aðhyllast svona fyndna trú.

Ég gat samt ekki svikið manntalið!!! Í gögnum breska ríkisins er því allavega ein kristin manneskja skráð á 17 Ironmonger's Place. Og allavega tveir Jedi-trúaðir, ég man ekki hvað hinir tveir krossuðu við.
Nú býr ekkert af þessu fólki lengur í E14. Ég er enn með samviskubit gagnvart breska ríkinu, þeir vita ekki betur en að ég búi þarna ennþá...

Þennan vetur er ég að taka út allan slysa- og slaskvóta sem ég ekki tók út sem barn. Mér var nær að sitja heima og lesa í æsku minni. Það nýjasta er "kröftug tognun á stóru tá hægri fótar", eins og það hljómar í sjúkraskýrslunni.
Hvað gerðist? Ég sparkaði í ísskáp...
Ég hef fengið nokkuð góðan bata og nú skarta ég æði fínum marblettum á innanverðri og neðanverðri stórutánni - sem mér finnst mjög merkilegt, það er augljóst að það er ekki hlaupið að því að setja marbletti á þessa staði, þetta verður ekki toppað fyrr en ég hitti einhvern sem er marinn á innanverðri litlutá!

En þetta stöðvar mig ekki í áformum helgarinnar, ég ætla á jökul! Nú er það námskeiðið Fjallamennska 2 þar sem farið verður í klifur, tryggingar og sitthvað fleira. Ég er nu ekki fullkomlega græjuð fyrir svona. Ekki vill þó svo til að einhver getur lánað mér eitthvað af eftirfarandi:
- mannbroddar
- ísaxir
- kilfurbelti og tilbehör
- snjóflóðaýlir
þó verð ég nú reyndar að segja að það kæmi mér mikið á óvart ef einhver sem ég þekki lumaði á þess háttar dótaríi.

Ég er nú reyndar algjörlega óvænt mun betur útbúin en ég bjóst við, þökk sé útbúnaðarbasar hjá FBSR í gærkvöldi. Nú á ég Goretex utanyfirbuxur, flíspeysu, 51,6% hlut í sumar-vetur-vor-og-haust-tjaldi og forláta gönguskíði sem mér voru gefin. Gönguskíðin verða reyndar líklega að bíða betri tíma, þeirra tími mun áreiðanlega koma; af því hef ég engar áhyggjur. En ég mun sofa vært og rótt, sem og Villý og þeir sem fá að gista himnasali vora.

Ekki linnir stríðsátökunum í skólanum. Í gær var ég að læra um frönsku byltinguna, skref fyrir skref.
Sá lærdómur blés mér þvílíkum byltingaranda í fylkingarbrjóst að ég ákvað að leggja til atlögu við valdboð yfirvalda og arðrán auðvaldsins. Fyrsta fórnarlambið lá beint við þegar ég hitti Ágústu í hádeginu á Þjóðarbókhlöðunni. Ég hefi nú lýst heilögu stríði á hendur kaffisölunni í Þjóðarbókhlöðunni. Bara það eitt að kókómjólkin kosti 110 krónur í þessari despótísku einokunarverslun er fullgóð stríðsástæða.

Undirskriftalisti er hér að neðan, vinsamlegast kvittið.

Nú er í öllum tímum í skólanum, í tíma og ótíma, kennt um Kúbudeiluna, kjarnavopn, eldflaugar og eldflaugavarnir, skynsemi, stofnanir, Krútsjoff og Kennedy og margt fleira. Þar ofan á bætist að utan skólans er vart um annað rætt en hugsanlegar árásir á Írak út af hugsanlegri tilvist hugsanlegra kjarnavopna... eða var það hugsanlega vegna olíu? Ég man það ekki...

Allt þetta hefur ógnvænleg áhrif á sálarlíf mér og draumfarir. Í nótt dreymdi mig að Rússarnir voru að gera árás, eða voru það öxulveldi hins illa? Þeir bombarderuðu Reykjavík sundur og saman - þetta var samt einhvern tíma langt frammi í framtíðinni: í Reykjavík draumsins bjuggu um 900.000 manns og Reykjavík hafði verið flutt eitthvert á bresku eyjarnar, kannski Orkneyjar. Mjög líklega hefur það verið vegna krafna náttúruverndarsinna.
Alltént þá sendu þeir fjölda sprengja sem fóru ansi illa með byggingar og búfénað. Þó voru þetta ekki kjarnorkusprengjur, kannski áttu þeir ekki soleiðis, eða kannski áttu þeir, það munum við aldrei fá að vita fyrir víst. Ég slapp lifandi frá fallandi húshlutum þar sem ég var stödd undir styttunni af Skúla fógeta (var það ekki annars hann?). En fljótlega kom í ljós að menn stráféllu úr ýmsum sjúkdómum sem höfðu dreifst með sprengjunum. Og svo þegar ég var komin með fyrstu einkenni miltisbrands þá nennti ég ekki að standa í þessu lengur og vaknaði.

Eftir þetta sofnaði ég aftur og dreymdi þá að ég væri á ferðalagi í Kína, eða var það Víetnam? Alltént var þar fólk sem ekki skildi mig og ég ekki það. Þrátt fyrir það - og kannski einmitt út af því - var þetta allt saman ákaflega ánægjulegt; svona eins konar sárabætur fyrir hjartað mitt litla að það skyldi hafa þurft að horfa upp á raunveruleikann í draumi.

Ég fór á Þorrablót Syðra-Lónsættarinnar á laugardagskvöldið. Jahérnahér, ég er skyld svo mörgu fyndnu fólki, skrýtið að ég sé þá svona - maður hefði haldið að þetta hlypi um í fjölskyldunni...
Þetta blót var á margan hátt skemmtilegra heldur en í fyrra og það verður erfitt að gera betur í framtíðinni. Blótið í fyrra var samt örugglega ein eftirminnilegasta skemmtun sem ég hef nokkurn tíma upplifað. Þar ræður tilviljun ein: að við skyldum uppgötva fullbúinn fimleikasal innan seilingar. Þangað þustu gestirnir prúðbúnir: konur í kjólum og karlarnir í jakkafötum, og fjandinn var laus. Margir fóru í loftköstum á trampólíninu risastóra, örfáir ofurhugar tóku heljarstökk ofan í svampagryfjuna. Aðrir prófuðu tvíslá, þverslá, hringi eða tóku nokkrar gólfæfingar. Ég sá mikið eftir því að vera í síðkjól, það var ekki mjög dömulegt fyrir handahlaupin eða arabastökkin og hvað þetta nú heitir allt, en ég var búin að ná þónokkurri færni í heljarstökkunum og hélt sýnikennslu fyrir þá sem vildu.

Fréttablaðið var aldeilis gleðigjafi í morgun.
Fyrst hló marbendill að fréttinni um gömlu konuna (106) í Noregi. Hún fékk sent bréf á dögunum þar sem foreldrar hennar voru beðnir að láta vita hvort barnið þyrfti akstur skólabíls í skólann. Þessi gamla kona varð mjög ánægð með þessa nýbreytni, þegar hún fór fyrst í skólann, fyrir 100 árum síðan, þá hefur varla verið nokkur einasti bíll í Noregi. Ég var reyndar búin að sjá hana áður en mér finnst samt alltaf gaman að tilsvörunum hennar.

Hinn gullmolinn var pínulítill: smáklausa um að Rússar vildu kæra framleiðendur myndanna um Harry Potter. Ástæðan er sú að útlit húsálfsins Dobby sem birtist í annarri myndinni og leikur einnig stórt hlutverk í þeirri þriðju ef ég man rétt segja þeir stolið frá forseta Rússlands, Vladimir Pútín. Og það er engin lygi, þeir eru sláandi líkir, sami sauðarsvipurinn á báðum. Fyrst hélt ég að þetta væri eitthvað grín en svo er greinilega ekki, þetta stefnir í harðar milliríkjadeilur. Skoðið þessar fréttir á Moscow Times og Evening Standard.
Besta kommentið kom samt fram á einhverri spjallrás:
"Psst...," wrote one Lord of the Rings-minded instigator on MuggleNet.com, "Gollum looks like George W. Bush."

Svo rakst ég á þetta og hélt ég myndi sálast úr hlátri í tölvustofu í Odda. "The risk of being attacked by a twelve-armed squid of grizzled, patchouli-smelling polygamy?"